In een interview met ons zusterblad Knack zegt Hans-Peter Lehnhoff, de ex-voetballer van Antwerp en huidige teammanager van Bayer Leverkusen, niet te begrijpen waarom de Belgische voetbalbond na het vertrek van Dick Advocaat niet opnieuw voor een buitenlander koos. Belgische trainers missen volgens hem internationaal niveau, ze zijn te voorspelbaar in hun aanpak. Met iemand als Georges Leekens, zo zegt Lehnhoff, weet je precies welke richting je inslaat, wat je wel en niet krijgt, terwijl dat met Advocaat anders lag. Hij verraste in zijn aanpak en bracht een andere filosofie mee. Die marsroute kon volgens Lehnhoff na het abrupte vertrek van de kleine garnaal alleen met een buitenlander verder worden ingeslagen.
Hans-Peter Lehnhoff, die het Belgische voetbal nog van nabij volgt, begrijpt ook niet waarom er uit de huidige lichting zo weinig is gehaald. In weerwil van vele meningen heeft het volgens hem niet te maken met een gebrek aan leiderschap. Voetballers die in internationale (top)clubs meedraaien, zijn – zo debiteert de voormalige middenvelder – leiders. Ze moeten alleen als dusdanig worden aanvaard. Hierin, vindt Lehnhoff, ligt de taak van de bondscoach. Want het zijn volgens hem de trainers die persoonlijkheden maken. En hij verwijst naar de metamorfose van Bastian Schweinsteiger op het WK. In 70 interlands was de middenvelder van Bayern München een nuttige, maar vrij anonieme voetballer, in Zuid-Afrika groeide hij uit tot de katalysator van de ploeg. Omdat bondscoach Joachim Löw hem in die rol duwde en daar zeer heldere afspraken over maakte.
De bespiegelingen van Hans-Peter Lehnhoff zijn niet oninteressant. Georges Leekens praatte na zijn aanstelling als bondscoach over professionalisme, discipline en duidelijkheid, begrippen die tot zijn evangelie behoren, maar veel viel daar nog niet van te merken. In de vriendschappelijke partij in Finland speelden de Rode Duivels met een onrustwekkende apathie, taken werden niet naar behoren uitgevoerd, alsof het hen allemaal niet interesseerde.
Het is nog niet zolang geleden dat vuur en passie de handelsmerken waren van de nationale ploeg. Nu zijn de Rode Duivels een verzameling getalenteerde voetballers waarvan sommigen te snel zijn opgeblazen, veelal omringd door mensen die hen naar de mond praten. Dat zorgt voor zo’n hoog egogehalte dat dit het vormen van een groepsgevoel in de weg lijkt te staan. Niemand wordt echt als leider aanvaard omdat de ene zich belangrijker waant dan de andere.
Vooral hierin ligt de uitdaging van Georges Leekens. Wat baat het om te praten over controlevermogen op het middenveld, infiltratie, een diepe spits die gaten trekt voor de lopende mensen en ruimte op de flanken, als de verbondenheid in de ploeg ontbreekt, het vermogen om zichzelf voor anderen weg te cijferen. Met duidelijke afspraken was de kleine garnaal begonnen. Die hiërarchie op het veld moet dringend terugkeren.
Wellicht zal het vrijdagavond tegen Duitsland in een kolkend Koning Boudewijnstadion allemaal nog meevallen. Voor dat soort geladen wedstrijden hoeven spelers niet gemotiveerd te worden. En kunnen de Rode Duivels ook naar hun favoriete spel grijpen: gegroepeerd en als het even kan ook gedisciplineerd voetballen, speculeren op de ruimte. Maar in tegenstelling tot een bepaald beeld dat tijdens het WK ontstond, is ook Duitsland op zijn best als het vanuit een behoudende veldbezetting kan opereren. Maar dan wel met een snelle overschakeling, met een middenveld dat als een harmonica in elkaar schuift, met finesse, met dodelijke efficiëntie vanuit dat middenveld en met opportunistische spitsen. Het is en blijft knap hoe Joachim Löw er met tact en psychologisch inzicht in slaagde een ploeg te maken in een wereld van egoïsme en egocentrisme.
Topvoetbal vraagt discipline en beleving. Maar ook en vooral zelfkennis. En het is juist dat laatste waaraan het een aantal Rode Duivels ontbreekt.
door JACQUES SYS
Topvoetbal vraagt discipline. Maar vooral zelfkennis.
