De collectiviteit en mentaliteit waarmee Club Brugge in zijn weg naar het eerherstel nu ook Standard op de knieën kreeg, toont dat de ziel van blauw-zwart helemaal was verdwenen. Toen Club midden september Michel Preud’homme aantrok als trainer, leek die helemaal te passen binnen de filosofie van de vereniging. De Luikenaar staat garant voor engagement. Dat zijn puntensaldo aanvankelijk karig was, deed vragen rijzen over de kwaliteit van de groep. Op een gegeven moment viel te horen dat de spelers niet goed genoeg waren om met iemand als Preud’homme te werken.
Prestaties moeten altijd gerelativeerd en genuanceerd worden. In 2013 haalde geen eersteklasser zo veel punten als Club Brugge, ondanks de 21 op 39 die onder Preud’homme voor de jaarwisseling werd behaald. Het komt er voor een trainer op aan de juiste puzzelstukken in mekaar te schuiven en het vuur weer aan te wakkeren.
Bijna vijf maanden had Michel Preud’homme nodig om dat voor mekaar te krijgen. Het was een indicatie voor scheefgegroeide verhoudingen binnen de ploeg. De gedaanteverwisseling die Club de laatste weken onderging, bleek nu ook tegen Standard. Op het veld staat een blok. De manier waarop Lior Refaelov van een solistische en op flitsen terende voetballer is uitgegroeid tot een werker op het veld staat model voor de nieuwe beleving. Maar de tegen Standard sterk spelende Israëliër is niet alleen. Ook Vadis Odjidja drukt, ontlast door de aanwezigheid van Jesper Jørgensen op het middenveld, zijn stempel, terwijl Brandon Mechele en Björn Engels achteraan voetballen met de bravoure van twee routiniers. Gestuurd ook door Timmy Simons. De uitbundige manier waarop de anders ingetogen aanvoerder de 1-0-zege tegen Standard vierde, toonde hoe diep de frustraties de voorbije weken en maanden bij hem zaten. Club Brugge, zondag met acht Belgen aan de aftrap, is weer zichzelf: een eendrachtig bolwerk.
Het uitblijven van een titel zorgde ook bij bestuurders voor veel frustraties. De inspanningen die in de omkadering werden gedaan, vertaalden zich niet in rendement. De spanning binnen blauw-zwart knaagde en leek soms te verlammen. Club, vroeger in heel het land populair, verloor sympathie door het kille voetbal en de te zakelijke leiding. Natuurlijk mag het verleden niet geromantiseerd worden, maar de stijlbreuk was te frappant.
Een titel – de eerste sinds 2005 – zou in alle opzichten rust brengen binnen de vereniging. Dat dit gebeurt met het voetbal dat eigen is aan Club Brugge kan een streep trekken onder een roerig en door bruuske schommelingen gekenmerkt verleden. Maar in de race naar de titel houdt Standard de beste kaarten in handen. De Luikenaars zijn mentaal te sterk om zich door twee opeenvolgende nederlagen uit hun evenwicht te laten brengen. Ook al overtuigden ze in Jan Breydel, een sterk openingskwartier ten spijt, niet. En tot wat is Anderlecht nog in staat in de play-offs? Hoe ver gaan ze daar nog mee in het verhaal van John van den Brom nu het duidelijk lijkt te zijn dat de Nederlander volgend seizoen niet meer bij Anderlecht zal werken?
Trainerswissels zorgen soms voor groteske stijlbreuken. Eigenlijk kan dat nooit de bedoeling zijn. Bij RC Genk wordt de vooral aanvallende accenten leggende Mario Been vervangen door een coach die van een goede verdedigende organisatie uitgaat. Emilio Ferrera had bij zijn aanstelling de ongelukkige ingeving te roepen dat hij precies wist waar het in de ploeg fout zat. Erg collegiaal naar je voorganger is dat niet. Vervolgens werd RC Genk op een pijnlijke manier van het Europees toneel gekegeld en was het zondag kansloos op Anderlecht.
Als vervanger van Jan Ceulemans slaagde Emilio Ferrera er destijds bij Club Brugge snel in een defensieve organisatie in de ploeg te krijgen. Bij RC Genk lukt dat niet meteen. Pas een echte nachtmerrie voor de Limburgers zal het worden als play-off 1 wordt gemist, nadat in het begin van het seizoen zogenaamd het beste voetbal van het land werd gespeeld. Mario Been, die bij zijn vertrek zelfs applaus van de media kreeg, ontleent er voor een deel zijn status aan. Terwijl de Rotterdammer de laatste maanden vooral machteloosheid leek uit te stralen.
DOOR JACQUES SYS
Een titel zou rust brengen bij Club Brugge.
