Het kan dus nog: Club Brugge als collectief en solidair bolwerk, als een vat vol engagement, helemaal naar de huisstijl van deze vereniging. Blauw-zwart bracht afgelopen zondag tegen Anderlecht het dominante voetbal dat trainer Adrie Koster al sinds zijn aankomst predikt en dat vorig seizoen lang te zien viel. Het werd geholpen door de omstandigheden: een vroege voorsprong die rust in de ploeg bracht en een tegenstander die met zichzelf worstelt. Dan is de kans kleiner dat die voetballers van Club Brugge die anders zo licht ontvlambaar zijn de controle over zichzelf verliezen, dan wordt er in het belang van de ploeg gedacht en gevoetbald, zeker in de beladen sfeer van een kraker.
Club Brugge lijkt weer in balans met zichzelf, al mag de 3-0-zege tegen Anderlecht ook niet worden uitvergroot. Eén week eerder haalde Club met veel moeite een gelijkspel op het veld van AA Gent en dat ofschoon de Buffalo’s na de uitsluiting van Yaya Soumahoro 70 minuten met tien man op het veld stonden. En Anderlecht is nog maar een karikatuur van zichzelf, een tamme tegenstander en als dusdanig geen echte graadmeter, hoe vreemd dat ook klinkt. De kampioen moet conclusies trekken uit fouten die in het verleden zijn gemaakt. Het valt te hopen dat een integere vakman als Ariël Jacobs daarvoor de rekening niet gepresenteerd krijgt. In afwachting daarvan lijkt niemand te weten hoe de onweerswolken boven het Astridpark moeten worden verdreven.
De meningen over play-off 1 mogen dan verdeeld zijn, in de titelstrijd is de spanning wel te snijden. Natuurlijk zou het een verkrachting van de logica zijn als Club Brugge, dat de reguliere competitie afsloot met twaalf punten achterstand op Anderlecht, alsnog kampioen wordt. Of dat Standard, dat op zestien punten stond, die titel pakt. Twee clubs waar het negativisme lang overheerste op het positivisme, twee verenigingen vol turbulentie.
Meer nog dan bij Club Brugge lijken de puzzelstukken bij Standard net op tijd in elkaar te vallen. Dat is een opsteker voor trainer Dominique D’Onofrio die de voorbije maanden constant in de vuurlijn van de kritiek lag en door een deel van de aanhang zelfs werd verwenst en verketterd. Net zoals Club Brugge vinden ook de Rouches die oude wapens terug die voor een nieuwe beleving zorgen. Axel Witsel is de drijvende motor van Standard, de middenvelder heeft de trauma’s van het verleden definitief van zich af geschud. Hij bouwt en breekt, regisseert en dirigeert. In een ploeg die de aanwezige klasse koppelt aan vuur en passie. In deze gedaante is ook dit Standard een titelkandidaat. Met ook nog een mogelijke bekerzege zou dat een onwaarschijnlijke ommekeer zijn.
Het zou voor Anderlecht, dat de formule van de play-offs altijd verdedigde, bitter zijn als de titel wordt gemist. Meer dan ooit wordt het duidelijk dat de reguliere competitie niet meer is dan een voorgerecht en het erom gaat te pieken naar de laatste tien wedstrijden. Behalve dan voor play-off 2 die zich in een triest decor afspeelt en waar ploegen naar hartenlust roteren en experimenteren.
Toch is er hier een theoretische kans dat een lang zwalpende ploeg alsnog een Europees ticket pakt. Germinal Beerschot bijvoorbeeld, maanden aan een stuk een broeinest van achterklap waar de discussies het niveau van cafépraat zelden overstegen. Het zou helemaal te gek zijn als de Antwerpse club play-off 2 wint en vervolgens Europees voetbal afdwingt in een dubbele barragewedstrijd tegen het nummer vier van play-off 1, bijvoorbeeld … Anderlecht. Germinal Beerschot telde na 30 speeldagen een achterstand van 39 (!) punten op Anderlecht.
Alles lijkt te kunnen in deze competitie-epiloog, in vele opzichten een aanfluiting van de voetballogica. Ook wat het aantal matchen betreft: de ploeg die de play-down wint, Eupen of Charleroi, moet in een nieuwe eindronde nog zes matchen spelen met drie tweedeklassers en komt tijdens deze voetbaljaargang aan een totaal van 41 wedstrijden.
DOOR JACQUES SYS
Axel Witsel heeft definitief afgerekend met het verleden.
