Gentenaar Steve De Ridder (21) ging van de Belgische tweede klasse naar de superboeren van De Graafschap in de Nederlandse Eredivisie.
S teve De Ridder: “Het is hier wel zeer landelijk. Ik ben een stadsmens, heb overal in Gent gewoond. Gent is mijn stad: elke keer als ik Gent binnenrijd, krijg ik een warm gevoel. Op Kenny Thompson na zijn al mijn vrienden studenten. Overdag of ’s avonds ging ik eens bij hen op kot langs. Dat mis ik wel eens. Mijn vriendin zie ik één keer om de veertien dagen, als ik naar Gent ga. Gelukkig kan ik goed alleen zijn. Ik kan eten maken, lees graag een boek, kijk wat tv of ga uiteten. Soms laat ik de afwas wel een paar dagen staan.
“Ik kwijn zeker niet weg van heimwee. Ik voel me goed in de groep. Vraag in België wat men van Steve De Ridder vond en iedereen zal zeggen: ‘Niet op zijn mondje gevallen, komt voor zijn mening uit.’ Maar hier zijn ze allemaal zo! Elke dag krijg ik een portie Belgenmoppen over me heen. Zeggen ze tegen de kine: ‘Je moet traag spreken, want het is een Belg.’ Als ik een oud liedje zing onder de douche, vragen ze: ‘Is dat de nieuwste hit in België?’ Ik heb geleerd dat je hen het meest kan raken met niet te reageren. Reageer je wel, staat er meteen een tweede klaar met een gepaste opmerking om je de grond in te boren. Ik leer hier veel nieuwe woorden. ‘Iemand nakken’ is iemand in de zak zetten. Ik mis volgens de trainer nog ‘voetbalgogme’, voetbalslimheid. En ik ga niet ‘in de zetel’ zitten maar ‘op de bank’. Het leukste woord? ‘Ouwehoeren’.
“Eerst bood men me hier een appartement aan in een dorp op twaalf kilometer van Doetinchem, maar daar was echt niets te beleven. Toen ik dit appartement zag in het centrum, was ik meteen verkocht. Het is Gent niet, maar ik heb wel alles bij de hand: winkels, restaurants, terrassen in de zomer, op drie minuten ben ik in het stadion … Als ik echt zin heb in een grote stad, liggen Nijmegen en Arnhem vlakbij.
“Vorig jaar maakte ik een goed seizoen bij tweedeklasser Hamme, waar ik achttien keer scoorde. Heel wat Belgische eersteklassers wilden me: Roeselare, KV Mechelen, Germinal Beerschot, Westerlo, Zulte Waregem. Ik hoorde ook dat De Graafschap regelmatig in de tribune zat. Ook Gent, mijn club, wilde me terug. Vroeger stond ik daar nog met mijn vader achter de goal. Het eerste contractvoorstel, niet eens 1500 euro bruto per maand, vond ik belachelijk weinig voor een jonge Belgische spits die net achttien goals had gemaakt. Toen ik niet tekende, wilde Gent een transfersom: daarop haakten de Belgische clubs af. Toen ik een tweede contractvoorstel van Gent weigerde, werd Michel Louwagie boos. Hij vond me een profiteur die niet bereid was te investeren in een profcarrière. Ik vond dat ik al drie jaar geïnvesteerd had in mijn carrière: bij Gent, waar ik vijftien minuten speelde tegen Lokeren, bij Aalst en vervolgens bij Hamme, waar ik nog minder verdiende. Dus zei ik dat ik gewoon mijn contract zou uitdoen en met het B-team zou spelen. Maar toen kwam De Graafschap plots over de brug met een serieuze som en was iedereen tevreden.
“Toen iemand me twee jaar geleden vroeg wat mijn ambitie was, zei ik: ‘In Nederland voetballen.’ Omdat men hier uitgaat van je individuele kwaliteiten. Hier moedigen ze je aan, zegt de trainer: ‘Als je één tegen één komt, moet je altijd de actie maken.’ Als het niet goed is, zegt hij dat ook meteen. Daar moet je ook tegen kunnen. Ik moet nog leren op het juiste moment mijn actie te maken.
“Vorig jaar speelde ik voor 1500 toeschouwers in de Belgische tweede klasse, nu voor 35.000 man op PSV. Thuis is het stadion elke keer uitverkocht met 12.000 man. Ik was al een paar keer man van de match. Ik mocht al zes keer aan de aftrap komen, maar speel nog te veel met ups en downs. Ik sta nog niet waar ik wil staan, maar ik voel wel dat ik de capaciteiten heb om het te maken.
‘Ik wil hier zo snel mogelijk een complete speler worden. De Graafschap heeft me aangetrokken om me in de toekomst met winst te verkopen. Daar waren ze heel eerlijk in.” S
door geert foutré
