Sinds Zulte Waregem op 19 mei 2013 ei zo na de titel veroverde, overstroomde een kolkende Gaverbeek het Regenboogstadion met het ene ophefmakende verhaal na het andere. Toch hield Essevee het hoofd boven water, haalde het de bekerfinale en zwom het weer richting play-off 1-oever. Een reconstructie van tien turbulente maanden.
Met beken stromen de tranen over de wangen van Davy De fauw en co, op die mooie lentezondag in het Astridpark. Drie minuten, na de knappe 0-1 van Jens Naessens, hebben ze zich kampioen gewaand. Maar dan wijkt een slecht getrapte vrijschop van Lucas Biglia ongelukkig af op de borst van Mbaye Leye: 1-1. Weg euforie. Weg titel, waar alle spelers, Leye op kop, zó hard in geloofden.
Die ontgoocheling verdwijnt echter snel wanneer duizenden trotse fans hen ’s avonds als helden onthalen op de markt van de Gaverbeekstad – Waregem Koerse in het kwadraat. Zelfs de altijd nuchtere Francky Dury viert vrolijk mee, tot Patrick Decuyper hem rond middernacht even apart neemt. “We waren er zo dichtbij, maar ooit worden we kampioen”, vertelt de CEO waarna hij Dury van zijn stoel doet vallen door een plan over een verhuizing van Essevee en een nieuwe Antwerpse topclub te ontvouwen. Dury twijfelt aan het project, maar Decuyper repliceert: “Dinsdag wordt beslissend.” Die avond is immers een laatste gespreksronde met burgemeester Bart De Wever en enkele investeerders gepland.
Sport/Voetbalmagazine pakt Decuyper echter in snelheid wanneer het om 17 uur op zijn website als eerste de nakende verhuizing van het stamnummer 5381 aankondigt. De gedelegeerd bestuurder probeert met een warrig persbericht het explosieve nieuws te ontmijnen – “Er zal volgend seizoen zeker in het Regenboogstadion gevoetbald worden” – maar in Waregem ontploft de bom. De supporters zijn razend. “Dat ze Decuyper opknopen op de markt”, briest clubicoon Luc Millecamps.
Het begin van een in de media breed uitgesmeerde soap die zelfs de scenaristen van Thuis niet hadden kunnen bedenken. De volgende morgen benadrukt een bloednerveuze Decuyper op een persconferentie – live uitgezonden op verschillende nieuwswebsites – dat hij alleen een ‘adviserende rol’ in een Antwerps project speelt en dat ‘Zulte Waregem in het Regenboogstadion blijft’. Maar ook omdat Dury, op reis in Tenerife, zijn nachtelijk gesprek met Decuyper bevestigt aan enkele kranten, gelooft geen kat hem. Op dat moment is de buitenwereld immers niet op de hoogte van zijn fameuze wc-papierdeal die hij, op zoek naar een satellietclub, enkele maanden ervoor met KV Oostendevoorzitter Yves Lejaeghere bereikt heeft: één miljoen euro voor 95 procent van de KVO-aandelen. Dat de kustploeg dan al een grote kans op promotie maakt en Decuyper niet-reglementair eigenaar van twee eersteklassers kan worden, ziet hij eerder als een opportuniteit dan als een obstakel.
Zeker als hij in mei lucht krijgt van de vruchteloze poging om in Antwerpen een nieuwe club op het puin van Beerschot en Antwerp FC te bouwen. Decuyper contacteert Bart De Wever en biedt hem een stamnummer aan – hij heeft er toch twee. De burgemeester regelt een meeting met investeerders, waar ze de opzet, twee dagen vóór de titelmatch op Anderlecht, in elkaar boksen: KVO verkast met zijn stamnummer 31 naar Zuid-West-Vlaanderen – een ‘fusieploeg’ onder een nieuwe naam -, Essevee verhuist met zijn nummer 5381 – én de daaraan verbonden (lucratieve) deelname aan de Europa of misschien zelfs de Champions League – naar het Kiel.
Maar wanneer op dinsdag het nieuws op de website van dit magazine verschijnt en de volkswoede losbarst, halen Decuyper en De Wever plan B boven: het stamnummer van KVO naar Antwerpen versluizen en Essevee aan de Gaverbeek houden. Voor Yves Lejaeghere, door Decuyper in het begin van de week nog overtuigd van een fusie met Zulte Waregem, is een verhuizing naar Antwerpen echter een brug te ver. Hij vertelt op een persconferentie bibberend zijn verhaal en verscheurt het, volgens hem, niet-rechtsgeldige, beruchte wc-papiertje. Onder een onhoudbare druk blaast Decuyper daarna zijn ‘visionaire’ plannen af. Alles blijft bij het oude.
Interesse van Rijsel
Toch is in Waregem iets gebroken: tussen de fans en de CEO, en nog meer tussen Dury en zijn baas, die al maanden op gespannen voet leven. De coach verwijt hem na de stamnummeraffaire meermaals en openlijk een gebrek aan clubliefde en duidelijke communicatie. Maar of die zijn les geleerd heeft, daarvoor vreest Dury: “Decuyper is al zo veel keer uit de bocht gevlogen…”
Twijfelend of het nog goed komt, polst de Hulstenaar links en rechts naar mogelijke vacatures. En dus komt de interesse van Lille, midden juni, niet ongelegen. Op een sollicitatiegesprek doet de Trainer van het Jaar er zijn voetbalvisie uit de doeken, maar uiteindelijk kiest Rijsel, zoals verwacht, voor een grotere naam: René Girard. Dury’s uitleg in een krant is niettemin veelzeggend: “Goed dat mijn naam opgedoken is in Frankrijk. Ik heb mezelf wat kunnen verkopen.”
Tussen hem en Decuyper wordt het spanningsveld alsmaar groter. Zeker wanneer Dury via Sport/Voetbalmagazine verneemt dat assistent-coach David Gevaert, Decuypers protegé, aangesteld is tot ‘sportief manager/carrièrebegeleider’. “Als dat zo is, dan hebben we een gróót probleem. Het sportieve departement is míjn domein”, sneert hij. Na een boze telefoon met Decuyper wordt de functieomschrijving die dag nog twee keer aangepast, van ‘hoofd rekrutering’ tot ‘sportief adviseur’.
Dury’s emmer der ergernissen loopt helemaal vol als Decuyper weigert het magere loon van Junior Malanda op te waarderen. In de winterstop heeft de CEO de Premier Leaguedroom van de 18-jarige Belg al doen uiteenspatten door niet in te gaan op een lucratief bod (4,5 miljoen euro) van Fulham. Het hoofd op hol gebracht door makelaar Mogi Bayat, die schermde met een voorstel namens Udinese waarvan uiteindelijk niets in huis kwam. Als daarna ook een contractverbetering uitblijft, breekt er iets bij Malanda. Ondanks vele bemiddelingspogingen van Dury stuurt de speler op 1 juli zijn kat naar de training en dreigt hij met de wet van ’78. Negen dagen later duikt Malanda, via de vader van Ilombe Mboyo, op bij tweedeklasser SV Roeselare, waar Didier Frenay de plak zwaait. De spelersmakelaar ontvangt de belofte-international met open armen, laat hem meetrainen op Schiervelde en zelfs een oefenpartij spelen.
Wanneer ook sterkhouder Jonathan Delaplace naar Rijsel vertrekt en Dury op zijn trainingsveld vooral niet-gescoute testers en nieuwkomers uit de portefeuille van Bayat en collega-makelaar John Bico – beiden goed bevriend met Decuyper – ziet verschijnen, piekt de onrust over het uitblijven van échte versterking. Op de teamvoorstelling van Essevee, begin juli én in afwezigheid van zijn CEO, richt de coach zich tot de sponsors: “Jullie kunnen mij helpen. Je kunt niet in de formule 1 racen zonder banden.”
Tot Dury’s opluchting krijgt de Malandahistorie op 30 juli, de dag van de eerste Europese match tegen PSV, een verrassende ontknoping. De middenvelder tekent voor vijf jaar bij VfL Wolsburg, maar de Duitsers lenen hem minstens tot januari uit aan zijn ex-club. Transfersom: goed twee miljoen euro, waarvan slechts iets meer dan de helft naar Zulte Waregem gaat en een groot deel in de zak van Didier Frenay verdwijnt – noodzakelijk als Decuyper nog iets wilde opstrijken voor Malanda.
Hazard (geen kapitein)
Twee weken ervoor slaakten de Esseveefans al een zucht van verlichting toen Zulte Waregem trots aankondigde dat Chelsea, ondanks aandringen van Anderlecht en Racing Genk, Thorgan Hazard nog een seizoen aan de Gaverbeek zou stallen. Niets aan de hand, tot de club twee dagen na de nederlaag op PSV het nieuws lanceert over een kapiteinswissel tussen Hazard en Davy De fauw. Het bericht over de ‘eensgezind genomen beslissing’ katapulteert Karel D’Haene de volgende middag op een persmeeting naar de prullenmand. Opvallend rechtuit bevestigt hij wat Sport/Voetbalmagazine ’s morgens op zijn website al aan het licht gebracht heeft: de grote onvrede binnen de spelersgroep over de gedwongen aanvoerderswissel. De aangeslagen De fauw overweegt een vertrek, een verontwaardigde Leye, die eerst dreigt met een boycot tegen KV Kortrijk, twittert bezig te zijn aan zijn laatste dagen bij Essevee.
De nieuwe rol voor Hazard blijkt een eis van zijn makelaar John Bico, die de kapiteinsband – gekoppeld aan een centrale positie en het rugnummer tien – ‘noodzakelijk’ achtte om Chelsea te overtuigen de Waal nog een seizoen in Waregem te houden. Voorwaarden waarmee Francky Dury volgens Decuyper en Bico volmondig akkoord gegaan is tijdens een meeting in Zaventem, maar wat de trainer (tot op vandaag) betwist – over de aanvoerderswissel zou hij De fauw “op tijd en stond” aanspreken.
Wanneer Hazard op de eerste speeldag tegen Lierse, op 27 juli, in de basis start, ontploft Bico als hij De fauw als kapitein op het veld ziet stappen. De volgende dag dreigt hij: geen aanvoerdersband op PSV, drie dagen later, betekent alsnog een vertrek van Hazard. Dury ziet zich verplicht het nieuws de ochtend van de match in Eindhoven aan zijn aanvoerder mee te delen, maar stelt een gebroken De fauw (voorlopig) gerust: hij zal ’s avonds de band dragen. Mede door de bijzonder ongelukkige timing is het kwaad echter geschied: een 2-0-nederlaag die nog veel hoger had kunnen oplopen.
Opnieuw twee dagen later zitten De fauw en D’Haene samen met Decuyper en Bico. Die laatste, nóg kwader dan na de match op Lierse, houdt voet bij stuk. De fauw plooit onder de druk, waarna de club, ondanks de onvrede bij de spelers, het officiële bericht de wereld instuurt. Groot is dan ook ieders verbazing als op zaterdag tegen KV Kortrijk niet Hazard, maar toch De fauw zijn team aanvoert. Nog voor de matchbespreking heeft de Waal, na een onderhoud met zijn ploegmaat en daarna met Dury, de groep toegesproken. Daarin deed hij afstand van de band en riep hij De fauw uit tot de echte kapitein.
Tussen Decuyper en Dury is de kruik intussen helemaal gebarsten. Een woedende Decuyper beschuldigt Dury, voor de ogen van enkele medewerkers, ervan de onvrede binnen de spelersgroep te hebben gelekt en een beroepsfout te hebben gemaakt. Hij controleert de gsm van zijn coach, roept hem via een aangetekende brief op het matje bij de raad van bestuur (de volgende dag) en laat niet na hem bij de spelers, supporters en in de media de zwartepiet toe te spelen. Zonder resultaat, want na de 1-0-zege tegen KV Kortrijk bejubelen de fans Dury, terwijl ze Decuyper uitjouwen. Zelfs de opvallende steun van onder meer Leye én De fauw – voor de spelersgroep gaat ook hun coach niet vrijuit – kunnen hem niet uit de wind zetten.
Op de vergadering met de raad van bestuur, eerder die dag, blijkt hoe diep het water tussen Dury en Decuyper geworden is. De vraag is alleen wie van de twee het eerst zal opstappen. Vroeger dan verwacht, al de volgende vrijdag, wordt dat de CEO. Na druk van Willy Naessens en de raad van bestuur, want volgens insiders had Decuyper nooit zelf ontslag genomen. Eerder die dag had hij zelfs nog een ‘constructieve’ vergadering met Dury belegd.
Ommekeer
Alle perikelen hebben ook een impact in de kleedkamer. Hazards benen schreeuwen om zuurstof na een beperkte voorbereiding, De fauw is wekenlang een schim van zichzelf, en Leye en Franck Berrier, het ruziënde koningskoppel van vorig seizoen, azen op een transfer. Voor de Senegalees is een vertrek zogoed als rond – een club heeft 500.000 euro geboden – tot hij eind augustus in de slotfase van de match op KV Oostende een zware knieblessure oploopt. Een zoveelste emotionele klap voor Essevee, dat in augustus weliswaar zelden zijn niveau haalt, maar mentaal weigert te plooien: 1-0 tegen KV Kortrijk na de storm rond de aanvoerderswissel, een late gelijkmaker na een prima tweede helft op Club Brugge (1-1) en vier dagen na de blessure van Leye (en een magere 1-1 bij KVO) de kwalificatie voor de poules van de Europa League met 1-2 winst op Apoel Nicosia (Naessens in de 90e minuut). Een kantelpunt, want op zondag gaat ook Anderlecht voor de bijl in een spectaculaire comebackzege: 4-3, met een winnende treffer in de 91e minuut van de – o ironie – afscheidnemende Berrier, die naar de kust trekt.
Een mokerslag incasseren, opveren en zelf een uppercut uitdelen: het wordt doorheen het seizoen hét handelsmerk van Zulte Waregem, onder impuls van karaktersterke leiders als De fauw, D’Haene, Skúlason en zelfs de geblesseerde Leye. Met als beste voorbeeld het tweeluik Kazan/Standard, begin oktober. Op donderdag spelen de Russen Essevee in de tweede helft op een hoopje (4-0). De troepen van Dury zijn zwaar aangeslagen, maar wanneer de coach hen op zondag voor de topper tegen Standard opjut, hoort hij vanuit de groep spontaan: ‘Coach, we gaan ze pakken!’ Negentig minuten later is de eerste seizoensnederlaag van de Rouches een feit: 1-0, na alweer een late winning goal.
Hetzelfde scenario een maand later: 1-3 thuis tegen Maribor – en nagenoeg uitgeschakeld in de Europa League -, gevolgd door een knappe uitzege in Slovenië (0-1). Dankzij het eerste Europese doelpunt van draaischijf Thorgan Hazard, die in de Jupiler League dan ook al negen goals en evenveel assists achter zijn naam heeft staan. En die, tekenend voor de bijzonder goede groepssfeer, op de terugweg in de luchthaven zijn hongerige ploegmaats en staf op dertig dozen pizza trakteert.
Tienjarig contract
In de wandelgangen is de rust na het ontslag van de Decuyper intussen teruggekeerd: Naessens heeft hem vervangen als CEO, Carl Ballière wordt voorzitter en Dury tekent midden oktober als sportief eindverantwoordelijke een contract voor liefst tien jaar. Het bestuur wil immers niet meer het risico lopen dat de coach van de ene op de andere dag vertrekt. En dat zal ook niet rap gebeuren, zegt Dury een week later in Sport/Voetbalmagazine: “Als een club me wil weghalen dan moet die Zulte Waregem mijn volledige contract, tien jaar, uitbetalen. Ik denk niet dat één club zo veel geld zal neertellen. En ik hoef niet bang te zijn voor een ontslag als we eens als elfde eindigen.”
Daar moet Dury nooit rekening mee houden, want de mindere prestaties buitenshuis compenseren zijn spelers ruimschoots met een ongeslagen status in het Regenboogstadion. De Gaverbeek lijkt weer een kabbelend stroompje te worden, tot eind december een nieuwe vloedgolf opduikt. Weer in de figuur van John Bico, die na de grap rond de aanvoerdersband nog een rekening met Dury te vereffenen heeft. Hij benadert Herman Van Holsbeeck, dixit de Anderlechtmanager, met de vraag of Thorgan Hazard nog welkom is bij paars-wit, mócht hij vrij zijn. Die antwoordt bevestigend, waarop Bico in een een-tweetje met Het Laatste Nieuws, en in samenwerking met makelaar Mogi Bayat en advocaat Laurent Denis, er alles aan doet om Hazard tijdens de winterstop naar Anderlecht te halen.
De speler geeft zelf ook aan dat hij wil vertrekken, maar Zulte Waregem maakt zich sterk dat het een sluitend huurcontract met Chelsea heeft tot het einde van het seizoen. Zónder clausules dat The Blues of een andere club Hazard tussentijds kunnen opeisen. “Zulte Waregem heeft het laatste woord”, bevestigt ook Marina Granovskaya, na Roman Abramovitsj de machtigste figuur op Stamford Bridge, via de telefoon aan bestuurder Ronny Schelfhout. Ondanks intimiderende onderhandelingen van ‘raadgever’ Bico en Bayat, en een alweer in de media breed uitgesmeerde soap, blijft Essevee bij zijn standpunt. Voor Anderlecht is “de grens bereikt” en een dag nadat Hazard de Gouden Schoen in ontvangst neemt, deelt de speler zelf mee dat hij tot eind dit seizoen aan de Gaverbeek blijft.
Zulte Waregem krijgt applaus op alle banken, maar betaalt erna wel de tol voor de zoveelste tsunami. Mentale en fysieke vermoeidheid – geen eersteklasser speelt meer matchen dan de fusieploeg -, gekoppeld aan het vertrek van Malanda (Wolfsburg) en Habib Habibou (AA Gent) en de logische dip van Hazard leiden tot een 12 op 27 na de winterstop. Een stek in play-off 1 komt echter nooit in gevaar en voor de tweede keer in zijn bestaan plaatst Zulte Waregem zich voor de bekerfinale. Daarin kreeg het wéér twee opdoffers te verwerken door het nipte verlies en de blessure van de pas herstelde Leye. De fauw en co wacht dus een moeilijke taak om in PO1 te herhalen wat ze de afgelopen tien maanden al zo veel keer gedaan hebben: zich van het canvas schrapen en terugknokken. Maar als een ploeg dat kan, is het Essevee.
DOOR JONAS CRETEUR – BEELDEN: BELGAIMAGE
Sport/Voetbalmagazine pakt Decuyper in snelheid wanneer het op zijn website als eerste de nakende verhuizing van het stamnummer 5381 aankondigt.
Een mokerslag incasseren, opveren en zelf een uppercut uitdelen: het wordt doorheen het seizoen hét handelsmerk van Zulte Waregem.
