Hoe heb je Daniel leren kennen ?

“Via gemeenschappelijke vrienden. Zij hadden ons allebei uitgenodigd in een restaurant in Brussel. Ik wist trouwens niet dat hij voetballer was. Ik was toevallig even in België op dat moment, want het grootste deel van mijn tijd verbleef ik in het buitenland.”

Het buitenland, waarom ?

“Voor mijn werk. Ik ben model en had veel opdrachten in Frankrijk, Italië en Engeland. Toen ik Daniel leerde kennen, zat ik vijfentwintig dagen per maand buiten België. Ik heb er dan bewust voor gekozen om minder te werken, want ik wou onze relatie toch een eerlijke kans op slagen geven. Nu selecteer ik de opdrachten die ik wel en niet wil doen.”

Is het geen hard wereldje ?

“Toen ik net begon te werken wel, ja. Nu heb ik het voorrecht zelf mijn opdrachten te kunnen uitkiezen. Ondertussen ben ik al twaalf jaar professioneel. Ik heb ook het geluk gehad dat toen ik begon, het economisch nog een pak beter ging dan nu. Er is nu meer concurrentie en minder geld. Voor mezelf vermoed ik dat ik toch nog een vijftal jaar zal meedraaien. Het is natuurlijk een breekbaar beroep. Mocht ik ooit iets voorhebben, een ongeluk waardoor ik lichamelijke letsels oploop of zo, dan is het direct gedaan.”

Moet je veel dingen opgeven ?

“Toch wel. In mijn beroep is er veel jaloezie van de buitenwereld, want binnen het wereldje heb ik dat nooit echt ondervonden. Maar ja, mensen zien alleen de mooie dingen hé. Er zijn ook veel negatieve kanten, hoor. Je leeft bijvoorbeeld heel geïsoleerd. Je moet altijd alleen reizen : alleen op het vliegtuig, alleen op hotel, weinig vrienden doordat je nooit lang op één plaats blijft… Verder moet ik natuurlijk in zekere mate op mijn voeding letten.”

Vertel eens iets over Daniel.

“Hij is heel ambitieus. Voor mij is hij ook de perfecte man en een schitterende vader. Hij houdt zich enorm veel met zijn zoontje bezig. Wij voeden Aldwin echt samen op. We genieten van ons gezinnetje. Binnen een jaar of drie willen we graag nog een kindje, liefst een meisje, maar nu zou dat nog niet gaan. We willen onze kinderen alles geven wat ze nodig hebben en momenteel heeft Aldwin ons nog te veel voor zich alleen nodig. In de crèche leert hij al wel omgaan met andere kinderen en dat vinden we belangrijk. We proberen hem heel veel liefde te geven, maar hij moet wel luisteren. Hij wordt best wel streng opgevoed, maar ik denk niet dat dat kwaad kan.”

Wie staat veelal achter het fornuis ?

“Ik ! Daniel helpt enorm met het kleintje, maar daarbuiten doet hij niet zo veel in het huishouden. Ik ben de kok in huis. Ik hou van koken en probeer vaak dingen uit. Vooral de fijnere keuken interesseert mij, speciale salades bijvoorbeeld. Verder gaan we regelmatig uit eten : gemiddeld twee à drie keer per week. We wonen zoals gezegd in Brussel en zitten dus vlak bij vele gezellige restaurants.”

Hou je van voetbal ?

“Niet echt. Ik volg het omdat het Daniel zijn beroep is en ik zal ook wel gaan kijken omdat hij meespeelt. Maar mocht Daniel tennissen, dan ging ik evengoed naar het tennis kijken. Het is trouwens best moeilijk om met een voetballer samen te leven, want je moet veel opgeven. Bovendien heb ik zelf een heel druk leven en vraagt het dus best wat organisatie om elkaar toch voldoende te zien. Soms mis ik ook het impulsieve. Ik zou bijvoorbeeld graag eens kunnen zeggen : we pakken onze koffers en we zijn weg, maar door het voetbal kan dat natuurlijk niet.”

door Ilse Peleman