Pascal De Wilde straalt van geluk. Iets wat hij ondanks de tegenslagen in zijn leven eigenlijk altijd gedaan heeft. Een levensgenieter en vrolijke Frans, zo stond de technisch vaardige middenvelder bekend tijdens zijn actieve voetballersloopbaan. Een loopbaan die hem langs Club Brugge, Harelbeke, KV Mechelen, Valenciennes en opnieuw Harelbeke voerde. Nadien probeerde hij het nog even als trainer in de provinciale reeksen (Rode en Bonheiden) maar de motivatie om een trainersdiploma te halen ontbrak. Voetballen doet hij niet meer, enkel squashen. Of naar de veteranen van KV Mechelen gaan kijken, met wie hij tot twee jaar geleden zelf nog meespeelde.
In mei is Pascal De Wilde vijftig geworden, maar dat deed hem naar eigen zeggen niets. Of toch maar een beetje. ‘Een goeie kameraad van mij klaagde vorig jaar over rugpijn’, vertelt hij. ‘Twee maanden later was hij dood. Dat zet je wel even aan het denken. Maar als ik morgen doodval, dan is dat maar zo, ik heb ten volle geleefd.’ Dat laatste zinnetje horen zijn twee dochters, een tweeling van ondertussen 26 jaar oud, hem niet graag zeggen, dus mompelt hij het tegenwoordig binnensmonds.
Elke dag vertrekt hij rond vier uur ’s ochtends naar zijn werk: sinds 2006 is dat als koerier voor een farmaceutisch bedrijf in Mechelen. Hij levert vooral aan apotheken en ziekenhuizen in het Gentse. Veel dichter bij Brugge, waar hij opgroeide en leerde voetballen bij Club, komt hij niet meer. Pascal De Wilde gold bij de jeugd van blauw-zwart als een groot talent, aan de zijde van onder meer Marc Degryse en Pascal Plovie. Opkijken deed hij toen naar Jan Sørensen. ‘Mijn idool. Zijn techniek en onvoorspelbaarheid: ik leerde veel door met mijn ogen te stelen van hem.’
Bij Club kon hij nooit doorbreken, met toenmalig trainer George Kessler klikte het niet. ‘Een mooiprater,’ vindt De Wilde, ‘altijd in chic kostuum, verbaal sterk en charisma, maar wat zat erachter? Heeft hij ooit iets gewonnen met Club? Dan was Henk Houwaart op zijn manier toch veel succesvoller. Kessler gaf me nooit een kans, tot ik een kuitbeenbreuk opliep. Kwam hij me doodleuk zeggen: ‘Jammer, anders had ik je opgesteld.’ Jááá, kom op, zeg!’
Derdeklasser KRC Harelbeke bood een reddende hand aan de twintigjarige rebel. Het is daar dat De Wilde met zijn flitsende dribbels en snedige versnellingen de aandacht trok van KV Mechelen en Aad de Mos. Bij Malinwa beleefde hij zijn hoogdagen: landskampioen en zelfs de eindzege in Europacup II, in een finale tegen Ajax (1-0). ‘Aad stond als trainer op eenzame hoogte. Al na twee minuten had hij een wedstrijd tactisch helemaal door. En hoewel hij iemand van het conflictmodel was, konden we het goed met elkaar vinden. Hij haalde me eens na 25 minuten van het veld: ik was uiteraard woedend, zoiets doe je niet. Maar de volgende dag op training komt hij naar mij en zegt: zelfs al speel je vijf slechte wedstrijden op rij, dan nog laat ik je staan.’ De Wilde grijnst. ‘Een speciale kerel!’
Maar De Mos bespeelde niet enkel zijn eigen ploeg met psychologische spelletjes, ook de tegenstander moest eraan geloven. De Wilde: ‘In de halve finale van de Europacup stonden we tegen Atalanta Bergamo. De Zweed Glenn Strömberg, een beer van een vent, was hun topspeler. De Mos had er niet beter op gevonden dan diens schoenen uit de kleedkamer te pikken op de dag van de match. Strömberg speelde die wedstrijd met de schoenen van een ploegmaat.’ Pascal De Wilde glundert nog van plezier als hij het vertelt. KV Mechelen won die wedstrijd in Bergamo met 1-2.
Helaas kende die glorieperiode in 1990 een abrupt einde door een verkeersongeval dat De Wilde veroorzaakte in Torhout. De pijnlijke balans: twee doden. Hijzelf belandde twee weken in coma en werd nadien veroordeeld voor opzettelijke doodslag. Er wachtte hem een effectieve celstraf van acht maanden. Weg voetbalcarrière. Nadien probeerde hij het nog bij Valenciennes en Harelbeke, maar de flitsen werden te zeldzaam, blessures speelden op en de motivatie ebde weg, erkent De Wilde nu. ‘Ik denk niet vaak meer terug aan mijn voetbalcarrière, maar soms, als ik die mannen zie voorbijlopen op televisie, denk ik toch: miljaar, ik was 25 jaar en het zat er al op. Terwijl mijn beste jaren nog moesten komen, dat voelde ik.’
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
‘Aad de Mos liet de voetbalschoenen pikken van Glenn Strömberg, de sterspeler van Atalanta.’
