Fabian Cancellara drukt zijn stempel.

Vorig jaar was hij nog de alomtegenwoordige regisseur van de eerste Tourhelft, afgelopen zondag beleefde Lance Armstrong zijn zwanenzang. In Morzine-Avoriaz kwam een einde aan een tijdperk. Niet langer The Boss bepaalt het gezicht van de Tour. Het is Fabian Cancellara die zich in de eerste Tourweek manifesteerde als de onbetwiste patron van het peloton.

De Zwitser beperkte zich niet tot het winnen van de proloog en het dragen van de gele trui gedurende zes dagen. Zijn autoriteit uitte zich tot in de kleinste details: Serge Pauwels die Cancellara om toestemming ging vragen om zijn dierbaren te groeten in Edegem. Maar ook alle belangrijke wapenfeiten tot dusver droegen de signatuur van de tempobeul van Saxo Bank. Zozeer dat Cancellara zelfs de schuld in de schoenen geschoven kreeg voor het slagveld in de rit naar Spa. De meester-daler bepaalde immers het tempo toen meer dan zeventig renners tegen het asfalt gingen in de spiegelgladde afdaling van de Stockeu. De organisatoren en jury van het derde grootste sportevenement ter wereld leken opgelucht toen Cancellara daarna deed wat zij niet durfden: een beslissing nemen.

De gevolgen van de neutralisatie waartoe Cancellara opriep, strekken ver. Thor Hushovd, die zonder kleerscheuren de Stockeu over geraakte, zag kostbare punten voor de groene trui door z’n neus geboord. Kon hij die dag spurten voor de overwinning, dan had hij nu niet de hete adem van tweevoudig ritwinnaar Alessandro Petacchi in zijn nek gevoeld.

De beslissingskracht van Cancellara stond in schril contrast met de passiviteit die het peloton in de eerste Tourweek verlamde, tot in de Alpen toe. Niemand die na de neutralisatie op weg naar Spa de koers opnieuw op gang durfde te trekken. Onbegrijpelijk ook dat er in de eerste week nauwelijks strijd was om in de lange ontsnapping mee te springen en kostbare publiciteit te oogsten. Jérôme Pineau, die met Sylvain Chavanel Quick-Step een droomstart bezorgde, vroeg zelfs eerst de zegen van Cancellara alvorens zijn jacht op de bolletjestrui te openen.

Ten slotte, en vooral, oefende Cancellara ook invloed uit op de eindstrijd voor het geel. Met name Andy Schleck mag zijn ploegmaat op zijn blote knieën danken. Zonder Spartacus had de Luxemburger al na een paar dagen zijn winst-ambities mogen opbergen. De rekening zou voor de jongste Schleck na de Ardennen al minuten hebben bedragen, mocht zijn ploegmaat de wedstrijd niet hebben stilgelegd. Het is ook nog maar de vraag hoe de rit over de kasseien van het noorden zou zijn verlopen, waar Cancellara de frêle klimmer op sleeptouw nam en aan Armstrong al een eerste klap uitdeelde.

Dit alles maakte dat Schleck zondagavond de rustdag mocht ingaan op de meest comfortabele plaats in het klassement: tweede, met voorsprong op Alberto Contador en zonder de druk van de gele trui.

DOOR benedict vanclooster

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content