Zonder glans maar met veel efficiency kroonde RC Genk zich afgelopen zaterdag tot herfstkampioen. De ploeg begon met veel turbulentie en sudderende onvrede aan het seizoen maar nadat technisch directeur Willy Reynders enkele chirurgische ingrepen deed binnen de groep, viel alles merkwaardig snel in de goede plooi. Zo kon ook de eerder belaagde en geplaagde Hugo Broos zijn blazoen weer oppoetsen.
In een kranteninterview zei Broos afgelopen zaterdag dat een titel met RC Genk een revanche zou zijn op Anderlecht. Het is vreemd dat Broos het ontslag bij de recordkampioen, intussen bijna twee jaar geleden, nog steeds met zich meedraagt. In eender welk gesprek rakelt hij dat desgevraagd weer op. Het toont hoe zwaar het trainerschap bij Anderlecht op een mensenleven ingrijpt. Ook Frank Vercauteren ziet er veel getekender uit sinds hij de verantwoordelijke man werd in het Astridpark.
In Genk heeft Hugo Broos zichzelf als trainer langzamerhand teruggevonden. In een tijd dat het erop aankomt een spelersgroep op alle mogelijke manieren scherp te houden, is Broos nooit een grote communicator geweest. Hij vindt dat trainers die te veel praten, zichzelf alleen maar tegenspreken. Broos is een principiële man die loyaliteit hoog in het vaandel draagt. Daarom heeft hij moeite met de egoïstische denkwijze van veel voetballers die uitsluitend met zichzelf bezig zijn. Hij ergert zich gruwelijk aan de gewijzigde verhoudingen binnen het voetbalwereldje waarin managers de kop van (ontevreden) spelers zo gek maken dat ze de autoriteit van de trainer ondermijnen. Broos probeert op zijn manier de orde in het huishouden te bewaren. Zo laat hij bijvoorbeeld spelers die te laat komen, op het einde van de maand een boete betalen. Terwijl psychologen beweren dat het effect van een straf alleen maar voelbaar is als je meteen ingrijpt.
Trainers worden uitsluitend gemeten aan de resultaten en het schitterende parcours dat RC Genk tijdens deze heenronde aflegde, bewijst het gelijk van Hugo Broos. Geen club die meer scoorde dan de Limburgers en geen team dat minder goals incasseerde. RC Genk voerde na het vertrek van onder meer Koen Daerden en Steven Defour een uitstekende transferpolitiek. Het zorgde met de Fransman Jean-Philippe Caillet voor leiderschap achteraan, herstelde met Wim De Decker en Wouter Vrancken het evenwicht op het middenveld en haalde met Ivan Bosnjak een opportunistische spits binnen. Zo werd de ploeg op een perfecte manier in balans gebracht. Het is die balans die bij de concurrenten ontbreekt. Geen team dat vorige zomer beter zijn huiswerk maakte dan RC Genk.
RC Genk wordt gekenmerkt door een bijna sacrale rust. Ook dat is een belangrijke indicator in het succes. Paniek blijft een slechte raadgever. Dat ervaren ze nu in Lokeren waar Ariël Jacobs werd gedumpt en de ploeg nul op negen haalde sinds Slavo Muslin daar tekende. Het is een eeuwig vervolgverhaal : emotie haalt het in de voetbalsport steeds weer van rationaliteit. Lierse probeert het tij te doen keren door enkele spelers binnen te halen die elders zijn uitgerangeerd. En als de nood het hoogst is, maakt men de vreemdste sprongen : in een poging om aan de guillotine te ontsnappen, komt Moeskroen, de afgelopen weken een broeinest van botsende meningen, in handen van Kazachse investeerders die in de ploeg wellicht ook Kazachse spelers gaan stallen. Zo dreigt ook deze club een etalage te worden voor mensen die daar zakelijk belang bij hebben. Terwijl dat soort kunstgrepen in het voetbal zelden effect sorteerden.
Moeskroen werd ooit geroemd omwille van zijn jeugdwerking. Maar steeds weer worden eerdere opties in het voetbal herroepen en opgeofferd op het altaar van de kortzichtigheid. Alle middelen zijn goed om de executie even uit te stellen.
DOOR JACQUES SYS
