Met een ruime 123-98-zege tegen de Detroit Pistons beëindigden de Philadelphia 76’ers afgelopen zaterdag hun schier eindeloze en historische verliesreeks. Eerder op de week had Philly tegen de Houston Rockets voor de 26e opeenvolgende keer verloren, een evenaring van het alltimerecord in de NBA op naam van Cleveland (in het seizoen 2010/11, nadat LeBron James de Cavaliers voor de Miami Heat verliet). Alleen ‘de recordhouder van de schaamte’ worden konden de 76’ers dus op het nippertje vermijden.
Opvallend: ondanks de 26 nederlagen op rij staat Philadelphia niet eens op de laatste plaats in de NBA. Die ‘eer’ moet het laten aan de Milwaukee Bucks die tot afgelopen maandag in 73 wedstrijden nog maar 14 keer wonnen, versus amper 16 zeges op 74 voor de 76’ers. Alleen waren door de verliesreeks alle spotlights op Philadelphia gericht. “Als we onze overwinningen meer hadden gespreid, dan hadden we nooit zo veel aandacht gekregen”, vertelde coach Brett Brown vorige week nog na de 26e nederlaag tegen de Rockets. “Ik denk dat als je zo veel keer op rij verliest, je het gevoel hebt dat de zon niet meer zal opgaan”, zei Houstoncoach Kevin McHale vol medelijden.
Toch staan coach Brown, general manager Sam Hinkie en de vele 76’ersfans niet klaar om in de afgrond te springen. Niet door die ene zege, maar omdat aan de einder een zonnige toekomst gloort.
Toch staan coach Brown, general manager Sam Hinkie en de vele 76’ersfans niet klaar om in de afgrond te springen. Aan de einder gloort zelfs een zonnige toekomst. De korte, maar hevige pijn die ze nu moeten doorstaan, maakt zelfs deel uit van het langetermijnplan van GM Sam Hinkie. Hij liet in de zomer en nog tijdens dit seizoen drie van zijn beste spelers (Jrue Holiday, Evan Turner, Spencer Hawes) gaan, en pakte uit met het jongste team in de NBA.
Veel rookies betekent immers een grote kans op (net niet opzettelijk) veel verliezen. Daar bestaat in de NBA zelfs een term voor: tanking. Want: hoe lager de rangschikking, hoe groter de kans dat je de draft lotery wint, waardoor je als eerste mag kiezen in de NBA draft (waar alle jonge spelers uit college of het buitenland zich kunnen aanmelden). Dat systeem moet vermijden dat slechte teams op lange termijn slecht blijven.
Met een number one pick in de draft kun je in een paar jaar immers uitgroeien van bodemploeg tot een favoriet voor de titel, zoals de Cleveland Cavaliers ondervonden toen ze LeBron James in de draft van 2003 op de kop tikten. Daarom dat teams die niet meer in aanmerking komen voor de play-offs – waaronder dit seizoen ook de LA Lakers van de geblesseerde superster Kobe Bryant – zonder tegenzin hun ’tank volgooien’.
Zeker dit jaar, want de lijst met potentiële jonge sterren in de NBA draft was zelden zo lang. Met op kop het fameuze trio Jabari Parker, Andrew Wiggins en Joel Embiid. Parker, een small forward, speelt voor de bekende Duke University en is het meest afgewerkte product, vakkundig geslepen door Mike Krzyzewski, ook al jaren coach van Team USA (de bondscoach). Wiggins is een Canadees supertalent die al de nieuwe LeBron James genoemd werd nog voor hij een match in college speelde. En zijn Kansasploegmaat Embiid, een center afkomstig uit Kameroen, wordt nu al vergeleken met de legendarische Hakeem Olajuwon.
Een van die drie binnenhalen, plus een oudere vedette die als free agent einde contract is, gekoppeld aan de veelbelovende spelverdeler Michael Carter-Williams en Philly kan na een zéér mager seizoen vertrokken zijn voor zeven vette. Het kan (snel) verkeren, in de NBA.
DOOR JONAS CRETEUR
