Pichichi, alias doelpuntenmaker. Van dat soort heeft Argentinië er veel. Daarom veranderde Diego Maradona in extremis zijn tactische aanpak. Het leverde zijn albiceleste een plaats in de kwartfinales op.
Elk WK buiten Europa is tot dusver gewonnen door een Zuid-Amerikaans elftal. Als die traditie blijft, is een van de teams die kans maken op de wereldtitel Argentinië. Als dat lukt, zal het vooral via de offensieve kracht van de Argentijnen zijn, want defensief is de ploeg kwetsbaar.
Wat maakt de Zuid-Amerikanen in Zuid-Afrika zo sterk? Gambeta en pichichi zijn de twee kernwoorden. Gambeta is een Zuid-Amerikaanse term voor dribbelaar, iemand die met een versnelling een gesloten verdediging aan stukken kan rijten. Lionel Messi kan het, maar ook Alexis Sánchez van Chili of Luis Suárez van Ajax. En pichichi, dat is Spaans voor goleador, doelpuntenmaker.
Van dat soort heeft Argentinië er veel (zie kader). Gonzalo Higuaín is er een van, doelpuntenmaker voor Real Madrid en zondagavond met vier goals topschutter op het toernooi. Sinds Gabriel Batistuta (in 1998 tegen Jamaica en in 1994 tegen Griekenland) was het Argentinië op een eindronde niet meer overkomen. Het deed Higuaín deugd, want na de sterke prestaties van Diego Milito met Inter kwam de spits van Real serieus onder druk te staan. Ook omdat hij op de grote afspraken nogal dikwijls niet thuis gaf. Niet tijdens een clásico tegen Barça en evenmin in Champions Leaguewedstrijden met Real. Maar: de laatste drie seizoenen is hij qua rendement (speelminuten/doelpunten) de beste speler van de Koninklijke, waar ze hem toch stilaan moeten zien als dé opvolger van Raúl.
Bij Argentinië stak hij pas helemaal op het einde van de kwalificaties, tegen Peru en Uruguay, de neus aan het venster. De kritiek beterde er niet op toen hij tegen Nigeria een paar kansen de nek omwrong. Maar Maradona bleef hem, geleerd door een verleden waarin het niet klikte tussen Milito en Messi, vertrouwen geven. Pipita, in eigen land lang nog niet zo’n ster als Batigol, bedankte.
Het scheelde overigens niet zo veel of Higuaín had op dit WK voor … Frankrijk gespeeld. Gonzalo werd geboren in Brest, omdat zijn vader Jorge daar in 1987 aan de kost kwam als voetballer. Het gaf hem recht op de Franse nationaliteit en het zou zijn internationale voetbalcarrière bijzonder compliceren. Ere wie ere toekomt: het waren de Argentijnen die het talent van de spits het eerste onderkenden en hem selecteerden voor de min 18-jarigen. Higuaín weigerde, hij zag zichzelf in Europa voetballen en wilde de Franse nationaliteit niet opgeven door voor de Argentijnse te kiezen.
De Franse voetbalbond FFF, op zoek naar vers bloed in de spits, kreeg hem in de gaten toen hij voor River begon te scoren. Toen Frankrijk in november 2006 vriendschappelijk moest spelen tegen Griekenland, riep bondscoach Domenech hem op. Higuaín bedankte opnieuw, ook al had zijn vader Jorge laten uitschijnen dat hij voor Frankrijk zou kiezen. Van dat Franse paspoort maakte hij vervolgens gebruik om naar Europa (Real Madrid) te verhuizen. Waarna hij prompt zijn liefde voor het Argentijnse shirt verklaarde. Sergio Batista probeerde hem eens vriendschappelijk tegen Guatemala, met het oog op de Spelen van 2008, maar het duurde uiteindelijk nog tot september 2009 voor Higuaín een eerste keer door Maradona werd opgeroepen. Ondanks het feit dat hij voor Real voetbalde, had Maradona altijd een excuus klaar: “Ik heb al Pocho Lavezzi, klonk het, of Licha López. Of Diego Milito.”
Tot Maradona diep in de shit zat en toch voor nieuwe namen koos. Op 10 oktober 2009 debuteerde Higuaín tegen Peru (2-1 winst). Hij scoorde en werd aanvalsleider. In een vriendschappelijke interland tegen Duitsland bevestigde hij.
Met dank aan Canada
4-4-2, dat was de vaste aanvalsformatie van Maradona in de kwalificaties. Messi + een ander, meestal Tévez (11 keer), nu en dan Palermo of Agüero, op het einde Higuaín. Dat liep voor geen meter, vooral Lionel Messi haalde in de Selección niet het niveau van Barcelona. Amper goals, weinig in het spel betrokken, een fiasco.
Maradona en Messi, het was vaak ook een discours van tegenspraak in de aanloop naar de Mundial. God liet zich een paar keer in het openbaar zeer kritisch uit over zijn nummer tien. Dat die te balverliefd was onder meer, en te veel acties naar zich toetrok, zonder dat het resulteerde in iets concreets. Pas na het bereiken van de kwalificatie veranderde dat discours en zong Maradona steeds meer de lof van Messi. “De beste speler van de wereld en God zij dank, is het een Argentijn.”
Toch was het lang een zorg om Messi, lang niet de aanvoerder die Maradona destijds wel was, aan het draaien te krijgen. En om het aanvallende potentieel van Argentinië zo goed mogelijk uit te spelen. Want je kan wel over Messi, Milito, Higuaín, Tévez, Agüero én Palermo beschikken, als je er per wedstrijd slechts twee opstelt en Messi is untouchable, blijft er niet veel over.
Dus verraste Maradona in de laatste oefenmatch voor het WK, in eigen huis tegen Canada, met een tridente in een 4-3-3. Zo was er meteen plaats voor Carlos Tévez en werd de aanvallende last wat van de schouders van Messi (en Di María) gehaald, ook al verliep het spel nog heel veel via Messi. “Als we de bal aan Messi kwijt kunnen,” aldus Maradona, “hebben we veel mogelijkheden, maar we moeten er ons ook van bewust zijn dat we vooral een team moeten vormen.” Lees: Messi alleen maakt ons geen kampioen, maar wij hebben wel een troef die Messi heet. Door te kiezen voor een tridente krijgt Messi meer steun dan Maradona destijds in 1986, zegt de coach, die acteert als een soort tangodanser langs de lijn.
Maradona: “En nu is het aan Messi om te tonen dat hij de dueño van de pelota, de meester van de bal is.” Tot dusver lukte dat niet, dankzij een strikte dekking van de tegenstander. Wie weet tegen Duitsland?
door peter t’kint
Het scheelde niet veel of Higuaín had op dit WK voor Frankrijk gespeeld.
