Uitzinnig van woede was Guy Luzon zondagavond na het 2-2-gelijkspel van Standard op RC Genk. Hij haalde uit naar de arbitrage en zag drie beslissingen die de Luikenaars dupeerden. En hij herinnerde nog eens aan de wedstrijd van de week daarvoor op Zulte Waregem toen Sylla op het been van Laurent Ciman mocht gaan staan zonder dat hij werd uitgesloten. Nu, aldus Luzon, had Yoni Buyens rood gekregen terwijl hij Jelle Vossen niet eens had geraakt.
Standard en de scheidsrechters, het is geen nieuw verhaal. Luciano D’Onofrio verwees in het verleden vaak naar arbitrale dwalingen en helemaal onbegrijpelijk is de ergernis van Luzon niet. Dat sommigen het daarbij ook hebben over een complottheorie is wel erg gevaarlijk. Het dreigt voor een grimmige sfeer te zorgen waarin iedere arbitrale beslissing met argusogen zal worden bekeken. Ook al is de realiteit dat de huidige lichting arbiters niet echt een hoog niveau haalt. Ergernissen waren er in de reguliere competitie voldoende. In de cruciale fase van dit kampioenschap wordt het nog eens extra uitvergroot. Voor Standard lijkt woede om de arbitrale beslissingen de brandstof te worden in de race naar de titel.
Te midden van de wurgende stress is het moeilijk om rustig te blijven. Dat zelfs Francky Dury zaterdag in de wedstrijd tegen Club Brugge tegen de vierde scheidsrechter riep dat ze bang zijn van de topploegen, kadert in de enorme druk. Play-off 1 maakt iedereen nerveus. Bestuursleden, trainers en voetballers, ze laten zich opjagen, ze slagen er nog amper in rationeel te denken en moeten erover waken zich niet te vergalopperen.
Het voetbal heeft door de jaren heen een heel andere imago gekregen. Waar is de tijd dat trainers voor de wedstrijd alleen maar rust uitstraalden. Zoals bijvoorbeeld Ernst Happel bij Club Brugge, die zelfs voor een halve finale van de Europacup voor landskampioenen, tegen Juventus, pal voor de wedstrijd een kaartje legde alsof hij de spelers wilde tonen dat er hen niets kon gebeuren.
Nu blijkt ook Club Brugge moeite te hebben met de steeds toenemende druk. Maar na twee opeenvolgende thuisoverwinningen kan het scenario er straks weer heel anders uitzien. Deze play-offs, met na drie speeldagen vier titelkandidaten, zijn gekker dan ooit. Met clubs die worden begraven en weer verrijzen, met clubs (Zulte Waregem) die zichzelf aanvankelijk geen enkele titelkans gaven, maar plots volop meedoen. Nooit is duidelijker getoond dat de reguliere competitie inderdaad niet meer is dan een lauw voorgerecht en alles wordt beslist in tien duels. Of dan over een hele competitie verspreid de terechte kampioen wordt bekroond, zal ook nu weer voor discussies en polemieken zorgen.
De onrust in de clubs liep als een rode draad doorheen deze voetbaljaargang. Tien trainerswissels zijn een kaakslag voor de beleidsbepalers van veel clubs. Ze zoeken naar nieuwe bouwstenen zonder dat ze een fundament hebben gebouwd. Vaak leveren de wissels amper iets op. Zoals bijvoorbeeld in Bergen bleek dat de ploeg onder Cedomir Janevski niet verder kwam dan een paar oplevingen.
De trainersdans gaat straks onherroepelijk verder. Nogal wat eersteklassers gaan volgend seizoen met een nieuwe trainer aan de slag. Ook AA Gent, dat dan de zesde trainer zal presenteren in twee jaar, de interim-periode van Manu Ferrera niet meegerekend. Verbijsterend welk negatief rapport de met veel egards binnengehaalde Mircea Rednic daar behaalde: geen continuïteit, geen vaste spelpatronen, wisselende veldbezettingen en spelers die werden geschoffeerd in de pers. AA Gent doet er nu goed aan de kleedkamer op te ruimen en komaf te maken met de pseudovedetten die lak hebben aan discipline en inzet. Hoog tijd ook dat er op beleidsniveau iets meer wordt gedelegeerd en de verantwoordelijkheden meer worden gespreid. Waar is de goede scouting uit vroegere dagen gebleven? En waarom lijkt er meer gekozen te worden voor kwantiteit dan voor kwaliteit?
Lang, te lang heeft AA Gent zich verstopt achter de bouw van een nieuw stadion. Dat excuus is nu opgebruikt. De klemtoon moet onherroepelijk weer liggen op het sportieve. Het aantrekken van de juiste trainer wordt daarbij een belangrijke stap.
DOOR JACQUES SYS
Bij Standard wordt woede de brandstof.
