Op KV Mechelen toonde Anderlecht alweer twee gezichten, maar paars-wit blijft halsstarrig de kaart van de jeugd trekken. ‘Met een beetje meer regelmaat zaten we nu al in play-off 1. ‘
De filmmakers van Bonka Circus, het productiehuis van Vincent Kompany en Klaas Gaublomme dat sinds het begin van het seizoen Anderlecht op de voet volgt, hebben in Mechelen overuren moeten draaien. De uitslag viel tegen, maar de wedstrijd leverde wel fraai beeldmateriaal voor de prent die ingeblikt wordt op Neerpede. Kompany die een bijna ontroostbare Jérémy Doku naar de zijlijn escorteert. De 17-jarige Aster Vranckx die een heel stadion in vervoering brengt met zijn eerste doelpunt voor KV Mechelen. En de spelers van Anderlecht die van op een veilige afstand de meegereisde supporters groeten na de match. Monteer daar de beelden op van een revaliderende Landry Dimata of een Anthony Vanden Borre die een duurloop houdt in en rond Neerpede en dat levert wellicht een aardig scenario op. Mocht de film effectief gecommercialiseerd worden – intern werd al enkele keren gesuggereerd om de stekker uit het project te trekken – dan staat het nu al vast dat het geen waardige opvolger wordt voor Iedereen Duivel. Welke Anderlechtfan staat er nu te springen om een film te zien waarin hun favoriete helden op de sukkel zijn?
Het discours van Kompany is betoverend, maar er is niemand in de technische staf die de spelers kan prikkelen om elk weekend tot het uiterste te gaan.
De match in het AFAS Stadion was een perfecte afspiegeling van het seizoen van Anderlecht. Afgezien van de reeks verkeerde keuzes in de laatste dertig meter van het veld voetbalde Anderlecht erg dominant – bij de rust totaliseerden de Brusselaars 64 procent balbezit – maar op de cruciale momenten toonde de ploeg zich te weinig weerbaar. Na de 1-0 wist de brigade van Kompany zich geen raad met de druk die Malinwa zette op de man in balbezit. Voetballend lukte het niet meer voor Anderlecht en het was niet opgewassen tegen het fysieke blok van een bikkelend KV Mechelen. Tegen een elftal dat veel intensiteit ontplooit en energiek voetbalt, heeft Anderlecht het dit seizoen dikwijls moeilijk gehad. Deels door een gebrek aan body, vooral op het middenveld, maar ook omdat niemand de ploeg op sleeptouw lijkt te kunnen nemen. Zelfs Kompany niet. ‘De 1-0 was er te veel aan. Na de rode kaart moesten wij het spel ondergaan en konden we niet meer terugslaan’, moest Frankie Vercauteren na afloop toegeven. ‘Heeft het team mij teleurgesteld? Voor een deel wel. Je weet wat er je als ploeg te wachten staat als je naar KV Mechelen komt. Sommige spelers moeten zich dus de vraag stellen of ze er tijdens de week alles aan gedaan hebben om tijdens de match aanwezig te zijn zoals het moest. Ik zit met een aantal vragen die een antwoord verdienen.’
WINNING MENTALITY
Na het onverhoopte punt dat Anderlecht haalde tegen Gent was er lichte euforie op Neerpede – er werd sinds lang weer gelachen in de burelen op het trainingscomplex – en in een vlaag van enthousiasme lieten sommige analisten zich zelfs verleiden tot grootspraak. ‘Er zit veel potentieel in dit elftal. Méér dan in eender welke andere ploeg in België. Ik zou het een droom vinden om met die jongens te werken’, vertelde Aad de Mos in Het Laatste Nieuws. De Nederlander laat normaal geen moment onbenut om zijn ex-ploeg met de grond gelijk te maken.
Maar niemand zou eigenlijk verbaasd mogen zijn dat de galavoorstelling van twee weken geleden in Gent, met Jérémy Doku, Marco Kana en Antoine Colassin in een hoofdrol, geen vervolg kreeg. Het Anderlecht anno 2019-2020 wisselt nu eenmaal bemoedigende prestaties af met non-matchen. Er is dit seizoen maar één constante: de Belgische recordkampioen kan tegen elke ploeg in de problemen komen. Ook tegen teams die onderin de rangschikking bengelen. Met nog drie duels te gaan zit paars-wit aan 1,33 punten per match tegen de laatste zes ploegen uit het klassement en dat is de laagste score in jaren. Twee seizoenen geleden klokte het nog af op 2,42 punten per match. ( zie kader)
‘Ik zie wat iedereen ziet: we creëren redelijk veel kansen, maar de laatste pass ontbreekt’, aldus Hendrik Van Crombrugge. ‘Dat is een van de redenen waarom we niet winnen. En met een beetje meer regelmaat zaten we nu al in play-off 1. ‘
Een insider wijt het gebrek aan regelmaat aan de wispelturige entourage van bepaalde youngsters. In het geval van Doku wees Vercauteren voorzichtig met de vinger richting de media. ‘Het is geen toeval dat het gebeurd is. Waarom? Dat is ons probleem. Maar er zijn er die zeggen dat Doku bijna zo goed is als Hazard. Wel, ik zeg dat hij geen Hazard is…’
Een andere opvallende vaststelling is het feit dat Kompany het ankerpunt en tegelijk de achilleshiel is van dit Anderlecht. Op KV Mechelen was Kompany veruit het meest gebruikte aanspeelpunt van Derrick Luckassen, Elias Cobbaut en Van Crombrugge. Omgekeerd was dat zeker niet het geval. Anderlecht voetbalt veel relaxter wanneer Kompany er niet bij is en de cijfers lijken die hypothese te staven. Met Kompany in de ploeg won Anderlecht drie keer en pakte het in totaal twaalf punten in twaalf matchen. Oftewel een gemiddelde van één punt per wedstrijd. Zonder Kompany is de balans iets beter: 22 punten in veertien duels. Omgerekend 1,57 punten per duel.
En toch is de aan- of afwezigheid van Vince niet de kern van het probleem. Anderlecht moet zich weer een winning mentality aanmeten. Het discours van Kompany is betoverend, maar er is zo te zien niemand in de technische staf die de spelers kan begeesteren en prikkelen om elk weekend tot het uiterste te gaan. Niemand slaagt erin om elke speeldag de spelers om te vormen tot killers. Terwijl het Philippe Clement, László Bölöni en Michel Preud’homme wel lukt om het vuur bij hun spelers aan te wakkeren. Op Neerpede wordt Craig Bellamy door enkelingen genoemd als iemand die een gezonde dosis grinta en agressiviteit in de ploeg kan pompen, maar die blijft voorlopig op post bij de beloften.
TE HOGE VERWACHTINGEN
Ondanks de pijnlijke nederlaag tegen een rechtstreekse concurrent staat the process niet onder druk. Kompany zoekt geen excuses, maar is niet verbijsterd door wat er zich in Mechelen heeft afgespeeld. Het is volgens hem de uitloper van het leerproces. ‘Ik ben niet verrast dat een 17-jarige iets aanricht dat een impact heeft op een match. Toen ik net zo oud was als hij, ben ik ook in de fout gegaan. We hebben ervoor gekozen om kansen te geven aan de jeugd en dat betaal je soms cash. Maar we gaan hen blijven opstellen. We hebben deze kaart getrokken en kunnen nu niet zeggen dat we dit niet hadden verwacht.’
Opgeven staat niet in het woordenboek van Kompany en hij bracht die boodschap ook over aan de spelers. Van Crombrugge: ‘We hadden een reeks neergezet, we hadden ons seizoen nieuw leven ingeblazen, we voelden dat er weer rekening werd gehouden met ons… We hebben de hoge verwachtingen niet kunnen inlossen. Maar ik heb moeilijkere situaties gekend: ik heb moeten vechten voor het behoud. We zijn het aan onze status verplicht om in play-off 1 te blijven geloven.’
Na een derde seizoen zonder titel en een campagne zonder Europees voetbal, dreigt nu voor het eerst sinds de invoering van de play-offs een seizoen zonder play-off 1. Door de thuisnederlaag van Genk tegen Standard krijgt de film over het meest dramatische seizoen van Anderlecht sinds de Tweede Wereldoorlog misschien toch nog een happy end.
Peter Verbeke: de man die de scouting van Anderlecht een nieuw elan moet geven
‘KAA Gent neemt akte van het vertrek van sportief manager Peter Verbeke. Ondanks de huidige periode van hoogconjunctuur diende hij na een kort dienstverband deze week zijn ontslag in.’ Meer dan twee zinnen wijdde Gent niet aan het vertrek van zijn sportief manager Verbeke. In het officiële communiqué was er zelfs geen plaats voor een dankwoord. Het vertrek van Verbeke zal bij de Buffalo’s nochtans niet onopgemerkt voorbijgaan. Mensen die met Verbeke samenwerkten bij Gent noemen hem een klasbak en de beste transfer in jaren voor Anderlecht. In Gent kreeg Verbeke van Michel Louwagie carte blanche inzake rekrutering bij de jeugd en hij stond symbool voor de doorgedreven professionalisering van de scouting bij de A-ploeg. In de Ghelamco Arena werd hij getipt als opvolger van Michel Louwagie, maar de beloftes die hij kreeg toen hij in de herfst van 2018 van Club Brugge naar Gent overstapte werden niet helemaal ingelost. Door een gebrek aan doorgroeimogelijkheden voelde Verbeke zich twee jaar geleden ook al genoodzaakt om bij Club Brugge te vertrekken.
Bij Anderlecht krijgt hij nu de kans om zijn ding te doen. Na Dimitri Mbuyu, Luc Devroe en Michael Verschueren is Verbeke al de vierde figuur in een tijdspanne van enkele jaren die het scoutingdepartement moet hervormen. Van de Gentenaar wordt verwacht dat hij de scouting van Anderlecht eindelijk de 21e eeuw binnenloodst. ‘Je moet de scouting op twee sporen laten werken’, aldus Verbeke. ‘Een afdeling die screenings uitvoert op basis van statistieken en een scoutingafdeling die beelden bekijkt en spelers live gaat observeren. De eerste etappe van het scoutingwerk, die vertrekt vanuit statistieken en data, is heel belangrijk geworden omdat het onmogelijk is om de hele wereld te doorzoeken.’
Verbeke bouwde de afgelopen jaren een vertrouwensband op met Let’s Play, het makelaarsbureau van extern advisieur Wouter Vandenhaute. En in dat opzicht is het dus geen toeval dat Verbeke, de man die Club Brugge aan Wesley Moraes, Marvelous Nakamba, Arnaut Danjuma, Krepin Diatta hielp en bij Gent doordrukte voor Milad Mohammadi, nu op Neerpede neerstrijkt. Maar over het algemeen heeft de dertiger het moeilijk met de werkmethodes van veel makelaars. ‘Ik merk dat de mentaliteit van makelaars ten opzichte van tieners niet veranderd is. Het maakt hen niet uit dat een jongen amper dertien jaar is. Welke jeugdspelers zijn doorgebroken in hun respectievelijke eerste ploeg? Dat zijn jongens als Youri Tielemans, Brandon Mechele, Leandro Trossard, Bryan Heynen en Louis Verstraete. Het zijn intelligente jonge spelers die goed omringd zijn en van wie de ouders en makelaars geen geld hebben gevraagd op zeer jonge leeftijd. Op uitzondering van Zinho Vanheusden hebben alle jongeren die voor het geld naar het buitenland zijn vertrokken nu moeite om bij hun club titularis te zijn. Mijn buikgevoel zegt mij het volgende: als je aan een 13-jarige geld geeft, zal hij op zijn 16e het dubbele vragen en trekt hij op zijn 18e naar het buitenland. Een contract geven aan een jongen van 15 jaar is compleet krankzinnig. Dat zie je nergens anders. Alleen in het voetbal.’
