Faouzi Mahjoub is gewezen voorzitter van de mediacommissie van de Afrikaanse voetbalconfederatie (CAF). Hij is Tunesiër van afkomst en schrijft voor Jeune Afrique, een pan-Afrikaans blad dat in Parijs is gevestigd. Wat betreft zijn continent trekt hij dezelfde conclusies als in 1998 en 2002 : geen evolutie. “We hebben heel even Nigeria gehad en daarna Kameroen of Senegal,” bedenkt Mahjoub, “maar dat blijven geïsoleerde gevallen. Ik zie geen positieve globale evolutie. Goeie spelers, maar geen enkele federatie slaagt erin een goeie ploeg op het veld te brengen.”
Zelfs vaandeldrager Ivoorkust niet. Mahjoub : “Ik heul niet mee met de algemene opinie die zegt dat zij niet gediend werden door de loting. In geen enkele wedstrijd werd Ivoorkust weggespeeld, ze hadden een resultaat kunnen forceren. Het land werd sinds 2004 gewoon niet gediend door zijn technische omkadering. Henri Michel stelde nooit zijn beste spelers op hun beste plaats op.”
Van Ghana, dat hier met een jonge ploeg bouwt aan een team voor het Afrikaanse landenkampioenschap dat ze over twee jaar zelf organiseren, is hij evenmin onder de indruk. “Ze wisten zich te plaatsen voor de tweede ronde en dat is positief. Maar als voetballiefhebber ben ik er niet wild van. Ghana heeft in 2001 het geweer van schouder veranderd. In de periode van Abedi Pele was de basis techniek, creativiteit en snelheid. Sinds 2001 mikken ze op kracht, fysiek en organisatie. Michael Essien is daar een goed voorbeeld van : technisch oké maar niet geniaal. Wel onverzettelijk, een krachtmens. Met dat type is de ploeg gevuld. Ghana oogstte in Duitsland geen applaus zoals Ivoorkust. Hun coach, de Serviër Dujkovic, laat ze heel Europees voetballen, afwachtend, ernstig, mikkend op de counter. Vandaar dat ze het heel moeilijk hadden tegen een matig team als de VS en minder lastig tegen de betere ploegen als Italië of Tsjechië, met meer ruimte voor de counter.”
Van de rest mocht men niet veel verwachten. Mahjoub : “Angola heeft het hier aangepakt zoals ze zich tegen het Portugese kolonialisme hebben verzet : defensief. Togo wordt afgestraft voor de fouten van de bestuurders. Togo heeft talent, maar vroeger vochten de spelers op een veld. Stephen Keshi leerde ze voetballen, kwalificeerde ze voor het WK, maar werd vervolgens als dank aan de deur gezet.”
Dat blijft het drama van het Afrikaanse voetbal : het beleid. Geen visie, geen lijn, alleen interesse wanneer er een groot toernooi aankomt en geld in zicht is. Mahjoub : “Daarna laten ze het weer schieten. Aan het kwalificatiesysteem scheelt niks, Kameroen, Nigeria of Senegal verdienden niet hier te zijn, vanwege hun chaos in de leiding. Als ex-topspelers, en zo zijn er genoeg, zich willen engageren – in de federaties, bij de ploegen – worden ze door het establishment geboycot. Het voetbal is een spiegel van de maatschappij, de buik regeert, niet het hoofd.”
De roep om een extra ticket voor het WK in 2010 is dan ook ongepast, vindt Mahjoub. “Zuid-Afrika organiseert, men wil naast de plaats voor het organiserende land de huidige vijf tickets behouden. Dat snap ik wel, maar het is een illusie. Zoiets dwing je af op basis van sportieve merites, niet om politieke redenen.”
