Niets blijft Anderlecht dit seizoen bespaard. Na de incidenten op Standard eist het bondsparket een zware straf. Paars-wit aanvaardt wel de forfaitnederlaag, maar niet de wedstrijd zonder publiek. Sporting hoopt dus eigenlijk ongestraft weg te komen, want de kans was klein dat het na een dramatische start nog iets kon rapen bij Standard.
Meester Luc Deleu voerde ter verdediging aan dat het niet zeker was dat de relschoppers op Sclessin Anderlechtfans waren. Vriendelijk gezegd: dat is niet het sterkste argument uit zijn loopbaan. Voor supporters van de bezoekende ploeg geldt een combiregeling, het busvervoer en de ticketverkoop gebeurt via de club, die ook de stewards voor het uitvak levert.
Er kan dus geen twijfel bestaan over de kleur van de schuldigen en het gedrag van de supporters is doorslaggevender dan wat ook. Spelers, trainers, zelfs voorzitters komen en gaan, maar supporters blijven. Zij zijn de club en het is slechts logisch dat die verantwoordelijk wordt geacht voor wandaden van de aanhang.
Een zware sanctie is op zijn plaats. Alleen dan zal een club er alles aan doen om op bezoek de eigen aanhang op hun plichten te wijzen en zullen de fans onderling voor sociale controle zorgen. Daarom stel ik zelfs twee wedstrijden zonder toeschouwers voor, maar dan wel voorwaardelijk. Zodat de supporters weten wat hun club en henzelf boven het hoofd hangt en (hopelijk) voorkomen wordt dat er zonder publiek moet worden gevoetbald. Profvoetbal voor lege tribunes heeft immers geen bestaansrecht.
Michael Verschueren beseft ongetwijfeld dat een match met lege tribunes slechts één van de kleinere problemen is van zijn club. Het wordt een helse karwei om Anderlecht zijn vroegere glans terug te geven. De verguisde René Weiler had dit al begrepen. Alle verhalen over het DNA van paars-wit zijn nostalgie. Belgische clubs hebben niet meer de financiële middelen om champagnevoetbal te brengen. Wat niet wil zeggen dat je geen kampioen kan worden met beter voetbal dan wat de Zwitser zijn team liet spelen.
In eerste instantie heeft het Astridpark nood aan resultaten, de rest kan (moet) later volgen. Vanzelfsprekend zal het niet zijn. Elke club kent wel eens een langere dip. Club Brugge moest van 2005 tot 2016 op een kampioensfeest wachten en Standard bleef zelfs van 1983 tot 2008 verstoken van een nieuwe titel. Ook Anderlecht kende al eens een langere periode zonder landskroon: van 1974 tot 1981.
Het gebeurt ook in het buitenland. Inter en AC Milan zijn nog slechts subtoppers. Schalke 04 is helemaal weggezakt en HSV speelt zelfs in de tweede Bundesliga. Liverpool wacht al 29 jaar op een nationale titel en het schrijnendste en jongste voorbeeld is Manchester United.
Vaak ligt een dramatische gebeurtenis (Hillsborough, omkoopaffaire Waterschei) of een grote ommekeer (het vertrek van Berlusconi, het afscheid van Sir Alex Ferguson) aan de basis van de zware terugval.
Bij Anderlecht is het breekpunt het einde van de dynastie Vanden Stock, ook al was het verval al jaren voordien ingezet. Na 47 jaar Constant en Roger had Marc Coucke moeten beseffen dat hij niet meteen het roer volledig mocht omgooien.
Manchester United maakte dezelfde fout toen Sir Alex Ferguson met pensioen ging. Zijn opvolger David Moyes zette de hele technische staf aan de deur met alle gevolgen van dien.
Hoe moeilijk het is en hoe lang het kan duren vooraleer weer kan aangeknoopt worden met de triomfen uit het verleden blijkt op Old Trafford. Zes jaar en vier trainers later dreigt voor de Engelse recordkampioen al voor de tweede keer een seizoen zonder Champions Leaguevoetbal. ‘Het Pompeii van het voetbal’, schreef The Guardian.
Net als bij Anderlecht moet de bezem door de selectie, maar wie is geïnteresseerd in overbetaalde pseudovedetten? Zowel Old Trafford als het Astridpark moet afscheid nemen van de obsessie voor het roemrijke verleden. Ook paars-wit moet op zoek naar een nieuwe identiteit en daar is een visie, een strategie, een duidelijk plan en een moderne structuur voor nodig. Er valt geen tijd te verliezen.
