Het strand of de tenniscourt ? Patrick Rafter durft zich vooralsnog niet uit te spreken. Maar mogelijks heeft hij in gedachten de knoop al doorgehakt. Hoe dan ook zal de Australiër niet van de partij zijn wanneer op 24 juni Wimbledon begint. In die periode heeft Rafter een ander soort overwinning te vieren : hij wordt voor de eerste keer vader.

De hoofdbetrokkene laat zich tot geen uitspraak verleiden; in geen enkele richting. “Ik wil er niet te veel over kwijt. Ik wil niet dat men mij later onder de neus wrijft : Ja maar, je hebt gezegd dat…”

Wellicht stopt hij. Daar zijn signalen en redenen voor. (Vooraf dit : op 28 december wordt Patrick Rafter dertig jaar. Maar gezien het hoge elastiekgehalte van leeftijd is dit zowel een argument pro als contra carrièrebeëindiging.)

Hij stopt omdat.

Hij geniet van de sabbat die hij momenteel neemt – dat erkent hij wél. Vijf maanden duurt zijn break nu al en elke seconde ervan heeft hij zich vermaakt. Hij heeft geskied in de States, het contact met zijn vijf broers en drie zusters gevoed, vrienden bezocht in Bermuda, rondgetoerd in Australië – waar men hem op het eind van 2001 tot Man van het Jaar uitriep, zo gek zijn ze daar van hem -, elan gegeven aan zijn liefdadigheidsprojecten, vakantie genomen op de Fuji-eilanden, leren surfen. En golf gespeeld, veel golf gespeeld.

Plus : hij heeft zich voorbereid op de blijde gebeurtenis. In juli wordt Rafter voor de eerste keer vader. Dat kind krijgt hij van zijn drie jaar oudere vriendin Lare Feltham, een mannequin. Vier jaar een koppel maar niet getrouwd, ook dat zorgt voor controverse in Australië. Hoe dan ook nodigt de komst van een kind niet uit tot een come-back op de court.

n dan is er, natuurlijk, zijn rechterschouder. Sinds 1996 berokkent die hem hinder. Op 24 oktober 1999 werd hij eraan geopereerd. Maar goed kwam hij nooit meer, het lichaamsdeel bleek te versleten om nog volledig te kunnen herstellen. Zijn schouder veroordeelde Rafter de laatste jaren meer tot slechte dan goede dagen, en tot rustpauzen telkens als de pijn opstak. Min of meer hetzelfde letsel houdt straks ook titelverdediger Goran Ivanisevic van Wimbledon – en vermoedelijk het vervolg van een tennisloopbaan – weg. En, doemdenkend, de toevoeging : Kim Clijsters is door een soortgelijke kwaal aangestoken.

Zelfs unfinished business kan Patrick Rafter niet meer aan het racket krijgen. Op die lege plekken op zijn erelijst hebben de horden fans nochtans hun hoop gesteld. Rafter won de US Open in 1997 en ’98, en promoveerde in juli 1999 één week lang tot nummer één van de wereld. (De vorige en eerste Aussie op die positie heette John Newcombe, we schrijven 1974).

Maar een mens onthoudt langer wat hij gemist heeft. De wonde genaamd Wimbledon. In 2000 bereikte Patrick Rafter de finale, botste in die eindstrijd echter op Pete Sampras – de Amerikaan was toen al in verval, maar beleefde op zijn favoriete grond een laatste opflakkering. Vorig jaar was de afloop nog schrijnender. Rafter mepte zich – overigens net als in 2000 ten koste van Andre Agassi – opnieuw tot in de finale, maar begaf daarin na een onvergetelijk epische vijfsetter tegen, hoe bestaat het, wildcardspeler Goran Ivanisevic.

Hij kan niet stoppen zonder Wimbledon te winnen, luidt het pleidooi pro Rafters retour. Het is een kwestie van ongedane zaken; de dingen die een mens nog te doen heeft. Rafter denkt daar anders over. Hij weet zich voorbestemd om Wimbledon niet te winnen. “Ik geloof in het lot en het lot heeft beslist dat ik Wimbledon nooit zal winnen.”

og kapotter dan zijn schouder was eind vorig seizoen het moreel van Patrick Rafter. Wimbledon had diepe kerven in zijn gemoed geslagen. Toch kon hij zich nog opladen voor de uitsmijter van het seizoen : de finale van de Davisbeker tussen Australië en Frankrijk, voor eigen publiek in Melbourne. De Davisbeker is namelijk een ander monument dat op Rafters erelijst ontbreekt.

Opnieuw liep het faliekant af. Nogmaals begaf de schouder van Rafter het, hij moest forfait geven voor de laatste en beslissende wedstrijd. Wayne Arthurs nam zijn plaats in en verloor. Zo teleurgesteld was Rafter dat hij niet eens op de afsluitende persconferentie verscheen.

In die grenzeloze ontgoocheling nam Rafter het besluit om zich een tijdlang uit het tennis terug te trekken. “De tijd zal me leren of ik het tennis mis.”

We zijn vijf maanden verder. Patrick Rafter mist het tennis niet. Andersom daarentegen…

door Ben Herremans,