De glimlach van Venus Williams is die van een roofdier. Klaar om iedere prooi die haar pad op het tenniscourt kruist te verscheuren, opdat ooit dat ene doel bereikt zal zijn : nummer één van de wereld zijn. Eén die ze tot dusver niet heeft kunnen vermalen, is haar zus Serena. Portret van een speelster die nu al tot een mythe is verheven, die dolt met micro’s en camera’s én met haar tegenstandsters.
Vijf jaar geleden is het dat Venus Williams haar opwachting maakte in het circuit. Haar leven kent nauwelijks nog geheimen. Bekend is dat ze in de steden waar ze voor de Grand Slamtoernooien verblijft, steevast zes suites reserveert in de meest luxueuze hotels. Roemrucht zijn haar vestimentaire escapades op het court, bedoeld om de aandacht op zich te vestigen, maar zonder twijfel ook om haar tegenstandsters in verwarring te brengen. Glimlachen doet ze weinig, maar als het gebeurt, doorgaans als ze weer eens met een trofee paradeert en de camera’s in stelling worden gebracht, doet hij dromen en boezemt hij tegelijk angst in.
Onbevreesd neemt ze het woord als haar een microfoon wordt voorgehouden. Sterker nog, weinigen die zo bedreven zijn in het manipuleren van hun gehoor. Zij die haar een beetje simpel achten, hebben die mening al vaker moeten herzien. Als er weer een contract van haar handtekening moet worden voorzien, weet niemand beter dan VW het aantal nulletjes in de bedragen te tellen. Niet verrassend voor een jongedame die ervan houdt te herhalen dat de steden waar zij het liefst komt, degene zijn waar de creditkaart gemeengoed is. Velen betreuren de astronomische bedragen die worden uitgekeerd aan een speelster die de toernooien met de grootste zorg uitkiest, en er alles aan doet om zoveel mogelijk de confrontatie met Serena te ontlopen.
Even waar is het dat het ingedommelde vrouwencircuit zich dankzij Venus Williams vernieuwd heeft met een snelheid die niemand nog voor mogelijk had gehouden. Waar zij ook komt, werkt de mysterieuze charme van deze Afro-Amerikaanse als een onweerstaanbare magneet op het publiek. Massaal lopen ze te hoop om zich te vergapen aan de zwarte panter met het rastakapsel, waarvan de vlechten wild heen en weer dansen bij elke mokerslag van haar racket.
G
eboren op 17 juni 1980 in Lynwood, een klein stadje in Californië, leerde Venus Ebone Starr Williams tennissen nog voor ze kon stappen. Van meet af waren haar vader Richard en haar moeder Oracene vastbesloten om van hun oudste dochter een kampioene te maken die in staat zou zijn om uit de ellende van dit vijf kinderen tellende gezin te ontsnappen. Richard, die nochtans weinig afwist van de techniek van een veeleisende sport als het tennis, begeleidde haar bij haar eerste tennisstappen. Waar of niet waar ? Zeker is dat weinig zeker is over het ware verhaal achter deze bijzondere familie.
Haar liefde voor haar jongere zus Serena is grenzeloos. Serena was dan wel de eerste die een grote titel won, ze moet nog steeds haar meerdere erkennen in haar oudere zus. Al in haar debuutjaar in het profcircuit, in 1997, bereikte Venus de finale van de US Open, hét toerooi waarvan elke Amerikaan droomt dat hij/zij het ooit op zijn/haar palmares kan bijschrijven. Haar nederlaag in de eindstrijd tegen Martina Hingis, die kort daarvoor als jongste speelster ooit nummer één van de wereld was geworden, deed Venus Williams met een harde smak terugkeren naar de realiteit. Maar meer nog wakkerde het haar gevoelens op wraak aan.
De carrière van Venus is een aaneenschakeling van waanzinnige weddenschappen, waarvan de realisatie ons nog staat te wachten. Is zij uiteindelijk niet de dochter van een man die zich in het hoofd heeft gestoken dat hij ooit het Rockefeller Centre in New York zal kopen ? Tot op vandaag won Venus vier Grand Slamtoernooien : Wimbledon en Flushing Meadow, allebei in 2000 en 2001. Op de Australian Open en Roland Garros geraakte ze nog nooit verder dan de kwartfinales. Maar wat nog meest aan haar knaagt, is die eerste plaats op de wereldranglijst, die haar vader haar een beetje voorbarig al had zien innemen, maar waarvan iedereen weet dat het slechts een kwestie van maanden is voor ze daar staat.
“Ik wil de beste zijn. Te lang heb ik gedacht dat mijn tegenstanders me de zege wel op een schaaltje zouden aanbieden. Nu heb ik ingezien dat ik en ik alleen het ben die het succes moet afdwingen”, aldus VW in een betoog dat iedereen er moet van overtuigen dat ze rijper is geworden en eindelijk begrepen heeft dat haar statuut ook opofferingen vraagt. Tijdens de US Open verklaarde ze : “De komende maanden zullen jullie me zo vaak aan het werk zien, dat jullie op den duur genoeg van mij zullen hebben.”
De gebeurtenissen van 11 september, twee dagen nadat ze de US Open had gewonnen, hebben er anders over beslist. De rest van 2001 was ze niet meer te zien. Eerst riep ze angst in om, als Amerikaanse, nog per vliegtuig te reizen. Later heette tendinitis aan de pols de reden van haar afzeggingen te zijn.
Haar recente deelname aan het toernooi van Gold Coast wijst erop dat Venus Williams inmiddels weer goed voorbereid op de grote afspraken wil verschijnen. Te beginnen met de Australian Open. Want als deze razend ambitieuze jongedame ergens haar zinnen op heeft gezet, dan krijgt ze het meestal ook.
door Florent Etienne
