De gulle sfeer in de kleedkamer bij AA Gent is een van de redenen van het succes, zo valt te horen. Meer nog: ook de spelersvrouwen vormen een hechte kliek. Wij gingen met hen bowlen en wierpen hen tussendoor een paar dilemma’s voor de voeten.
‘Dat het zo goed klikt tussen ons is puur geluk, ik kan je verzekeren dat zoiets bij weinig andere ploegen voorvalt. Wat bij Gent gebeurt, is daarom op alle vlakken uniek.’ Zo luidt de conclusie na een avondje bowlen met Jolien Sysmans (23), Caroline De Clercq (25), Laurence Hoet (21), Tina Dewitte (29), Silke Geeraerts (22) en Joke Mornie (29). Respectievelijk de vriendinnen/echtgenotes van Matz Sels, Sven Kums, Kenny Saief, Renato Neto, Hannes Van Der Bruggen en Thomas Matton.
Ook Shana Sonck (mevrouw Laurent Depoitre) behoort tot de harde kern van het vrouwenfront, maar zij ontbreekt wegens ziekte. ‘Shana is ons uithangbord’, zegt Caroline. ‘Haar naam wordt gescandeerd in het stadion en mensen willen met haar op de foto. We zijn blij dat we Shana hebben, zij vangt dat allemaal prima op voor ons.’ Een brede grijns volgt. ‘In ons groepje loopt geen modellentype rond: zo iemand die iedereen gezien heeft als ze passeert. Dat kan best intimiderend zijn, waardoor je wat afstandelijker blijft. Onze eerste kennismaking was trouwens op een boot, we waren verplicht om met elkaar te praten’, voegt Caroline daaraan toe. Jolien fronst de wenkbrauwen en kan zich niet langer bedwingen: ‘Probeer je nu te zeggen dat wij geen babes zijn, Cado?!’ Een stilte… en dan proesten ze het uit. De toon is gezet.
VALSSPELER
Caroline, Cado voor de vriendinnen, is de kapitein van de ploeg. Net als haar man. Zij het in een iets andere vorm: uitbundiger vooral. Dat we ons op een zaterdagavond samen met zes enthousiaste bowlingamateurs in de Bowl Inn te Sint-Martens-Latem bevinden, is haar verdienste. Al komt ze dan zelf wel te laat. Geen verrassing voor Jolien, die altijd en overal te vroeg opduikt. ‘Als Sven er niet bij is, mag je haar meestal wat later verwachten. Sven is de stipte van de twee’, had Jolien ons een half uurtje voordien al voorspeld.
Terwijl we met ex-topzwemster Jolien aan de bar wachten tot de overige dames druppelsgewijs binnensijpelen, vertelt ze over haar relatie met Gentdoelman Matz Sels. Sinds haar achttiende wonen ze samen in hartje Antwerpen. ‘Ik woonde met mijn ouders in Geel, maar omdat ik destijds elke dag om 6 u. in Antwerpen moest zijn voor mijn trainingen, hebben ze me daar een appartementje gekocht’, vertelt de Belgische recordhoudster op de 50m vrije slag. Op haar pols staan trouwens de olympische ringen getatoeëerd, een verwijzing naar haar deelname aan de Spelen van Londen in 2012. Een dik jaar geleden verkoos ze een ander, ‘normaler’ leven. Misschien niet toevallig werd Sels in die periode Belgisch kampioen en Rode Duivel. Geen spatje spijt van haar beslissing dus. ‘Alleen de sfeer rond de zwemkampioenschappen mis ik soms.’
Ze stort zich nu vol op haar studies interieurarchitectuur. Binnenkort mag ze die al in de praktijk zetten, want dan verhuist ze samen met haar vriend naar een nieuwe woonst in de buurt van Het Eilandje. ‘Matz studeert nu ook terug, voor vastgoedmakelaar’, voegt ze er voor de volledigheid aan toe. ‘Hij wil absoluut een diploma halen. Ik waardeer die ambitie bij hem. Een man die thuiskomt van training en de hele dag Playstation speelt, zou niets voor mij zijn. Matz doet uit zichzelf veel extra voor zijn sport. Misschien komt het ook wel omdat hij gezien heeft wat ik ervoor moest doen toen ik nog zwom.’
Silke en Laurence komen toe. De tweede iets schuchterder dan de eerste. Laurence is dan ook de jongste en nieuwste van de bende. Pas sinds een vijftal maanden vormt ze een koppel met de Israëlische flankaanvaller Kenny Saief. ‘Maar ik was er wel al bij tijdens de rondvaart op de Leie na het behalen van de titel,’ zegt ze, ’toen nog als ‘gewone vriendin’.’ Laurence komt wel vaker in Sint-Martens-Latem. Een maand eerder was ze hier zelfs nog wezen bowlen. Hetgeen haar meteen op het predicaat ‘valsspeler’ komt te staan van de andere meisjes.
Ondertussen zijn ook Joke en Tina gearriveerd. Het is wachten op de heuglijke intrede van de kapitein. Als een wervelwind zwaait de vriendin van Gouden Schoen Sven Kums vijf tellen later de deuren van de Bowl Inn open. De kennismaking is hartelijk, alsof we elkaar al jaren kennen. ‘Gij zijt van mijn kanten, dat hoor ik direct’, is het eerste wat ze zegt. Zelf kan ze haar Brusselse accent ook maar moeilijk verstoppen. Niet dat ze daar ook maar enige poging toe doet. ‘Sven is daar nog erger in, da’s precies ne Franstalige.’ Maar passons, we zijn hier om te bowlen.
FEEST IN VALENCIA
Dat het aanwezige zestal de clowneske bowlingschoenen zonder morren aantrekt, typeert hen. Geen divagedrag omdat er straks foto’s genomen worden. Het enige gemor komt er wanneer ze vernemen dat de geultjes aan de zijkanten niet omhoog gezet zullen worden.
Laurence, studente rechten aan de Universiteit Gent, etaleert meteen haar ervaring met het kegelspel door een spare te gooien bij de eerste beurt. Voor de overige meisjes is het nog wat zoeken naar de juiste techniek. Jolien opteert voor de krachtige variant, Joke voor de fluwelen toets, Caroline voor… tja, wie zal het zeggen? De yogalerares en store manager probeert alle technieken uit, de ene al acrobatischer dan de andere, maar altijd met de glimlach. ‘Sven is bij ons thuis de prima ballerina, ik ben de stuntel’, erkent ze.
De dames nippen ondertussen van hun spuitwater of Ice Tea – ook hier geen divagedrag – en praten bij alsof het hartsvriendinnen zijn. Over de MIA’s die net uitgereikt werden of over hun nakende tripje naar Wolfsburg voor de achtste finales in de Champions League. Ze overwegen te overnachten in Keulen. De organisatie hadden ze graag aan Silke overgelaten – die is daar toch iets nauwgezetter in, moet ook Caroline toegeven – maar de vriendin van Hannes Van Der Bruggen kan wellicht niet mee. ‘Ik doe dan waarschijnlijke stage voor mijn lerarenopleiding’, verontschuldigt ze zich met duidelijke spijt in de stem.
Er worden herinneringen opgehaald aan vorige uitstapjes. Die naar Sint-Petersburg bijvoorbeeld, de eerste Champions Leaguetrip, maar het is toch Valencia dat zal bijblijven. Daar deelden ze met negen meisjes een appartement en werden er banden gesmeed voor het leven. De stad verkennen gebeurde per fiets en ’s avonds werd er… ‘What happened in Valencia, stays in Valencia‘, klinkt het unisono wanneer we, onder het mom van onze journalistieke reflex, dieper willen ingaan op de materie.
Laurence trekt zich van de verhalen weinig aan en gooit ondertussen twee strikes na elkaar – in het gezelschap rijst de twijfel of ze werkelijk maar één keer gaan oefenen is. Ook Jolien eigent zich de fijne kunst van het bowlen toe. Silke en Joke handhaven zich netjes in de middenmoot. Enkel bij Tina en Caroline ontbreekt het fingerspitzengefühl. Tina toont zich echter niet ontevreden over die vaststelling: ‘Ongeluk in het spel is geluk in de liefde, hè Cado!’ Ook voor Caroline is het perfect zo: ze heeft halfweg 14 punten verzameld. ‘Uitstekend’, oordeelt ze oprecht, want dat is het shirtnummer van haar Sven. ‘Ik ga vanaf nu geen enkel punt meer maken.’ Daar slaagt ze nog bijna in ook.
‘WE ZIJN ZWANGER’
Joke geeft er net over halfweg de brui aan wegens niet helemaal in haar sas. Ze heeft dan ook een perfect excuus: komende zomer verwachten zij en Thomas Matton hun eerste kindje. ‘Wij zijn zwanger!’, roept Caroline uit, daarmee de aandacht trekkend van de halve bowlingzaal. ‘Echt waar, het voelt als óns baby’tje’, voegt ze eraan toe. Onder druk van de meisjes nemen we de plaats van Joke in. Bij een eerste strike op haar conto vrezen we als een snoever over te komen, maar niets van dat alles: we krijgen een goedkeurende duim van de jury.
We naderen de laatste beurt, voor de eindzege gaat het nog tussen Jolien en Laurence. De benjamin van de groep consolideert haar voorsprong van vier punten en wint met 111 tegen 107. Joke eindigt derde, Silke vierde, Tina vijfde en Caroline laatste met 38 punten. Niet dat het klassement hen veel interesseert, wel dat ze net op tijd gedaan hebben voor de volgende etappe van de avond: een etentje in Sint-Martens-Latem. Georganiseerd door Laurence, de perfecte integratie van een nieuwkomer. ‘Misschien moeten we Laurence bij wijze van inwijdingsritueel een liedje laten zingen, zoals bij de mannen’, oppert Caroline. Of dat gebeurde, daar hebben we het gissen naar. What happened in Latem, stays in Latem. Zoiets.
We lieten de vrouwen, in volgorde van het bowlingklassement, een briefje uit onze trommel trekken. Daarop telkens een dilemma dat ze in groep mochten bespreken.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS – FOTO’S BELGAIMAGE – CHRISTOPHE KETELS
