Een slecht imago achtervolgde hem in België, daarom verkaste Butch Tshomba naar Würzburg, in de Duitse competitie. ‘Ik wilde naar een ploeg waar ze me niet met vooroordelen zouden benaderen. ‘

De Belgische delegatie in het Duitse basketbal onderging tijdens de winterstop een serieuze metamorfose. Na het failliet van zijn club Brandt Hagen stond Thomas Van de Vondel prompt op straat. Hij vond snel onderdak in Nederland, bij Bergen-op-Zoom. Paul Bayer vond zijn draai niet in de Duitse competitie en verliet Weissenfels om terug te keren naar Bergen. Bij Weissenfels liet hij landgenoot Michael Krikemans alleen achter. Slechts één speler maakte de omgekeerde beweging : vleugelspeler Butch Tshomba (28) verkaste van Leuven naar Würzburg.

Het is zijn tweede avontuur in de Rijnstreek. Voor de tweede keer forceert hij de transfer in het midden van het seizoen, maar ditmaal om andere redenen. Halfweg het seizoen 2000/01 waren het de financiële problemen van BC Gent die de dubbele meter naar Weissenfels dreven. Deze keer was het zijn bekoelde relatie met Kris De Pauw, zijn coach bij Basket Groot Leuven, die aan de basis lag van zijn transfer.

Tshomba : “Door de verbreking van mijn contract met Charleroi tijdens de voorbije zomer ( Tshomba speelde bij Leuven, maar lag onder contract bij Charleroi, nvdr) keek ik sowieso uit naar een buitenlands avontuur. Toen duidelijk werd dat Savo Vucevic geen enkele poging zou ondernemen om mij in zijn ploeg te integreren, had het geen enkele zin meer om onze verbintenis te vrijwaren. De tijd dat ik het contract met Eric Somme tekende, was dat met de bedoeling om ooit het shirt van Spirou te kunnen dragen. Niet om elk seizoen aan een staartploeg of middenmoter te worden uitgeleend.”

Tshomba wilde spelen voor een club met Europese ambities. “Afgelopen zomer vond ik niet meteen een nieuwe werkgever dus tekende ik in laatste instantie opnieuw bij Leuven, waar de persoonlijke problemen met coach Kris De Pauw me uiteindelijk toch in de richting duwden die ik aanvankelijk uitwilde : het buitenland. Ik denk dat dit ook beter is voor mijn verdere evolutie. In België had ik ondertussen immers een weinig positief imago opgebouwd : dat van een individualistische speler die enkel denkt aan zijn eigen nummertje opvoeren en die niet in staat is collectief te denken. Ik wilde naar een ploeg waar ze me niet met vooroordelen zouden benaderen.”

Het verschil tussen Weissenfels en Würzburg ? “Weissenfels, dat is het oude Oost-Duitsland. Een afgelegen gehucht dat wel een beetje modernisering onderging, maar waar hoe dan ook weinig te beleven viel. Würzburg is een charmant klein dorpje, in tweeën gedeeld door de Main. We liggen op slechts 45 minuten rijden van Frankfurt en bijna iedereen kan hier Engels. Ik ben hier uitstekend ontvangen. Op sportief gebied was het misschien een beetje beter bij MBC ( Mitteldeutscher Basketball Club, de naam van de club in Weissenfels, nvdr). Als ik zie waar mijn toenmalige ploeggenoten uiteindelijk beland zijn – spelverdeler Mithat Demirel bij Berlijn, pivot Chris Ensminger bij Bamberg en forward Clint Harrison bij Keulen – dan moet ik vaststellen dat we indertijd een mooi ploegje hadden.”

Würzburg is eerder een kelderploeg, waar het behoud de voornaamste doelstelling is. “Om die reden werd ik trouwens naar hier gehaald. Mijn aanpassing aan het team verloopt vrij vlot. Uiteraard heb ik lessen getrokken uit mijn vorige passage in Duitsland, maar het helpt ook dat ik hier een niet onbekende coach tegenkwam : de Amerikaan Aaron McCarthy, die in België Gent en Oostende leidde. En één van mijn ploeggenoten heeft ook een verleden in het Belgische basketbal, Ja- son Perez, die twee seizoenen bij Bree actief was. Diegene die mij hier tot nu toe het meest imponeerde, is Dubravko Zemljic. Een echte scoremachine. Het probleem is dat we onder de ring een beetje te licht wegen.”

Het Duitse basketbal draagt de naam heel fysiek te zijn, met een pak reuzen op het parket die de 2m20 benaderen en die gesteund worden door kwikzilveren, Amerikaanse guards. “Het beeld van die kleine Amerikaanse guards klopt volledig”, zegt Tshomba, “behalve bij Würzburg. Wij spelen met een Joegoslavische spelverdeler, Igor Perovic. Al die snelle spelverdelers in deze competitie zorgen ervoor dat er een spectaculair spel ontwikkeld wordt, helemaal niet het sobere en robuuste Duitse basketbal waaraan ik mij verwachtte. Het grote verschil met België ligt hem in de arbitrage : hier laten de scheidsrechters veel meer toe, waardoor er fysieker gespeeld kan worden.”

Sommige vooraanstaande basketbalfiguren, zoals Rudolf Vanmoerkerke, vinden dat de Duitse competitie model moet staan voor de Belgische ontwikkeling. “Het klopt dat er heel wat positieve zaken uit dit model te trekken zijn,” bevestigt Tshomba. “Zoals de creatie van een solidariteitskas die dient om kleinere clubs in financiële moeilijkheden te helpen. Of zoals het contract tussen de Liga en een televisiezender waardoor er elk weekend een wedstrijd live wordt uitgezonden. De topvijf in Duitsland heeft een budget dat gelijkwaardig is aan of zelfs groter is dan dat van Charleroi.”

Bovendien schieten de nieuwe sportzalen er als paddestoelen uit de grond. “De vorige keer dat ik in Duitsland basketbalde, moesten we vaak in oude schoolzalen spelen. Dat zijn ondertussen bijna allemaal ultramoderne complexen geworden. Het Duitse All Star Game (op 31 januari) vond in de KölnArena in Keulen plaats, ik geloofde mijn ogen niet toen ik de zaal betrad. Nu begrijp ik al beter waarom de NBA van plan was om daar in oktober 2001 een exhibitiewedstrijd te organiseren. Uiteindelijk is die match niet doorgegaan omwille van de WTC-aanslagen. De Max Schmeling-Halle in Berlijn behoort eveneens tot één van de indrukwekkendste zalen. Spijtig genoeg is Würzburg nog één van de laatste Duitse clubs die in een oude schoolzaal speelt. Het weerhoudt er ons echter niet van om geregeld 3000 toeschouwers te ontvangen.”

door Daniel Devos

‘In Duitsland laten de scheidsrechters veel meer toe.’