Snel en krachtdadig trok Club Brugge vorige week de lijnen voor volgend seizoen : Jacky Mathijssen moet de vereniging uit het moeras sleuren. Blauw-zwart wenste niet zwaar te investeren in een buitenlandse trainer en dan blijven er in dit land niet veel mogelijkheden over. In die zin is de keuze voor Jacky Mathijssen niet onlogisch. De Limburger verrichtte uitstekend werk bij Sint-Truiden en Charleroi, twee roerige clubs met een vulkanische omgeving. Maar met het werken aan de top is hij uiteraard niet vertrouwd. Toch geldt Mathijssen als de kroonprins onder de Belgische trainers en wordt hij hier en daar zowaar de Belgische José Mourinho genoemd. Een ridicule vergelijking. Maar de trainers in dit land zitten zo verankerd in de grijze middelmaat dat ieder straaltje licht in de duisternis meteen wordt uitvergroot. Mathijssen zal heel snel ervaren dat Club Brugge in niets te vergelijken valt met Sint-Truiden of Charleroi. Zeker na twee dramatische en bijna traumatische seizoenen is de verplichting om te presteren groot en zal de druk gigantisch zijn.
Of Jacky Mathijssen voldoende inhoud en standvastigheid heeft om bij Club Brugge zijn stempel te drukken, zal moeten blijken. De ex-doelman loopt niet gebukt onder een gebrek aan zelfvertrouwen. Sterker zelfs : hij geeft de indruk met een air van zelfvoldaanheid door het leven te stappen. In het begin van het seizoen debiteerde Mathijssen bijvoorbeeld dat alleen een buitenlandse club de volgende stap in zijn trainerscarrière kon zijn. Natuurlijk is er niets mis met een portie zelfvertrouwen. Op voorwaarde dat je jezelf niet voorbijloopt.
Spelers die onder Mathijssen hebben gewerkt, bewieroken zijn aanpak. Dat is een belangrijke indicator. Vooral ook omdat Mathijssen geen zalvende trainer is. Als het moet, gaat hij de conflicten niet uit de weg en hij sluit zeker geen compromissen. In die zin beantwoordt Mathijssen aan het trainersprofiel waaraan Club Brugge nood heeft. Er moet nu bij blauw-zwart vooral puin worden geruimd. Mathijssen zal dat op een erg directe manier doen en die spelers uitrangeren die niet binnen het gareel lopen. Hij heeft een duidelijke voetbalvisie en geldt als een adept van een 4-3-3-systeem, ook al kon hij dat bij Sporting Charleroi niet altijd toepassen. Maar Mathijssen is ook ontvlambaar, gaat geregeld met scheidsrechters in de clinch en vliegt herhaaldelijk naar de tribune. Dat soort uitbarstingen past niet bij Club Brugge. Los van het gegeven dat (top)trainers zichzelf altijd onder controle moeten kunnen houden. Van de andere kant hoort Mathijssen niet bij die trainers die zeuren om nieuwe spelers. Hij werkt hard en probeert het hem ter beschikking gestelde materiaal beter te maken. In die zin is de Limburger een loyale werknemer.
Jacky Mathijssen is de vierde coach van Club Brugge in twee jaar. Vier trainers ook versleet de club in de veertien seizoenen daarvoor, amper zes trainers stonden tussen 1984 en 2005 aan het roer bij blauw-zwart. Die sportieve stabiliteit en continuïteit koesterde Michel D’Hooghe toen hij in maart 2003 voorzitter werd. Een angstaanjagende opeenvolging van verkeerde beslissingen noopte de vereniging steeds weer opnieuw te beginnen. Visies werden geponeerd en weggegooid, groteske stijlbreuken waren schering en inslag. Het gezond verstand dat Club Brugge zo lang kenmerkte, was helemaal weg. Een met veel poeha binnengehaalde maar totaal onervaren sportleider als Marc Degryse werd overschat, Jan Ceulemans verkeerd geanalyseerd en het intermezzo met de door Michel D’Hooghe opgehemelde Cedomir Janevski groeide uit tot een miskleun van de eerste orde. Het is vreemd dat Club Brugge geen juiste inschatting kon maken van mensen die jaren in het huis werkten en zich te veel liet leiden door nostalgie en sentiment.
Nu begint er straks onder Jacky Mathijssen een nieuwe periode. Op zijn schouders ligt een haast verpletterende verantwoordelijkheid : Mathijssen moet de vereniging haar ziel teruggeven.
door Jacques Sys
