KAA Gent
Mijn toeristische tips
‘Als ik op de Dode Zee drijf, kan ik makkelijk een dutje doen van een uur. Het is een gewéldige plaats om tot rust te komen. Je kunt er niet verdrinken. Het water daar is zo zout dat er niks van leven inzit, vandaar de naam Dode Zee. Als je naar ginder gaat, neem dan zeker een nekkussen mee, dat verhoogt het comfort op het water. Mijn vriendin en ik trekken regelmatig eens naar de Dode Zee en naar Eilat, omdat het op die plaatsen vaak een stuk warmer is dan in de rest van Israël. Eilat is het Ibiza van Israël. Jonge mensen trekken ernaartoe om te fuiven. Ik geniet in Eilat nu vooral van de topklassehotels.
‘Als het overal in Israël goed weer is, relax ik het liefst in mijn thuisstad Risjon Letsion, op Palmachim, een strand waar de natuur nog de overhand heeft. Risjon is de vierde stad van Israël. Ze staat vooral bekend om haar grote wijnfabriek die er al is sinds de jaren 1880.’
Mijn geloof
‘Op mijn allereerste dag in België kreeg ik op Facebook al een bericht van een jood uit Antwerpen die ik niet kende. Hij heette me welkom. Als ik iets nodig had, mocht ik hem bellen. Als joden horen dat iemand alleen is, proberen ze aan zijn nummer te geraken en bellen ze hem. Het is goed om zo’n embracing community rond je te hebben, want als je op je eentje in een ver land zit terwijl je familie in je thuisland samenkomt, dan doet dat wat met je.
‘In mijn acht jaar in dit land ben ik werkelijk al elke vrijdagavond bij joodse families uitgenodigd om samen te eten. Ook dat is typisch joods. Hier in België kom ik nu soms ook over de vloer bij orthodoxe joden; dat zijn die mannen met een keppel. Zelf kom ik uit een seculiere familie. Orthodoxe joden doen op religieus vlak het maximum, ik het minimum. Ik wist niet goed wat te denken van die orthodoxe joden vooraleer ik naar België kwam. Ik sloot niet uit dat ze extremistisch waren en dat ze mij misschien niet zouden aanvaarden. Maar nu ik orthodoxe joden ken, weet ik dat zij ook gewone mensen zijn. Het is een van de redenen waarom ik blij ben dat ik naar België kwam. Niemand van die orthodoxe joden probeerde mij ooit te overtuigen om religieuzer te zijn. Ze geloven dat elke jood in zijn ziel hetzelfde is en ze realiseren zich dat het niet aan hen is om te oordelen.
‘Omdat ik uit een seculiere omgeving kom, vind ik het niet verschrikkelijk als er op vrijdag een match is en ik dus niet met andere joden kan eten. Voetbal staat voor mij op nummer één, dat weet iedereen: mijn vriendin, mijn familie, mijn god. Er is maar één dag waarop ik religie vóór voetbal zet, dat is: Jom Kipoer. In ons kampioenenjaar was er die dag een match en deed ik niet mee. We willen onze god die dag tonen dat we ons verontschuldigen voor onze zonden. Om te laten zien dat we het menen, laten we ons lichaam en onze ziel even lijden. We eten en drinken niet gedurende 25 uur. We gebruiken ook geen elektrische toestellen, we telefoneren dus niet en we stappen zelfs niet rond. Het enige wat we die dag doen, is: slapen, naar de synagoge gaan of praten met elkaar. Na die dag is het alsof we aan een nieuw boek beginnen.’
Ons conflict
‘Het enige wat ik wil zeggen over het conflict tussen de Israëliërs en de Palestijnen, is dat de twee volkeren er nu eenmaal zijn en dat ze een manier moeten vinden om samen te leven. Een van de mooie dingen die ik leer in België, is dat mensen uit verschillende religies hier vredevol met elkaar omgaan. Dat geeft me hoop voor mijn land. In Israël had ik niet veel contact met moslims en Arabieren. Dat geldt voor veel mensen daar, de meesten wonen er bij mensen van hun eigen groep. Maar toen ik in Celtic speelde, had ik daar een Israëlische Arabier in mijn ploeg. Hij werd als een broer voor mij. Hier, in België, werd Karim Belhocine een van mijn beste vrienden, een moslim. Al die ervaringen deden me inzien dat op het eind van de rit iedereen gelijk is. Mocht ik in Israël een leidinggevende functie krijgen in de regering of het onderwijs, dan zou ik veel ontmoetingen organiseren tussen de verschillende groepen in ons land.’
KRISTOF DE RYCK
