Na een jaar afwezigheid sluit de serie A recordkampioen Juventus weer in de armen. Een verhaal over het omvangrijke schandaal, een tumul-tueus seizoen, frustratie, wraak-gevoelens en de toekomst. ‘We gaan dit seizoen mooie dingen beleven.’
Op 26 mei van dit jaar stelde Juventus de promotie naar de Serie A veilig, maar denk vooral niet dat die dag als een hoogtepunt de geschiedenisboeken van de Turijnse topclub ingaat. De dag markeert eerder het einde van een gitzwarte periode. Voor het eerst in 109 jaar moest Juventus uitkomen in de Serie B, de klasse waarin ambitieuze maar weinig daadkrachtige clubs elkaar het leven zuur maken.
Met de nadruk op moest, want kom in Turijn niet aan met het verhaal dat de terugzetting een logisch gevolg was van het corruptieschandaal dat het Italiaanse voetbal in zijn klemmende greep had. Dat Juventus het zwaarst werd getroffen en moest bloeden voor de centrale rol die algemeen directeur Luciano Moggi speelde in het schandaal, kan de fanatieke aanhang nog altijd niet verkroppen. Complottheorieën en verwijten beheersen de gevoelens in Turijn. Nog altijd laaien de emoties tijdens de vele discussies hoog op. Andere clubs kwamen ervan af met puntenstraffen die in de loop van de competitie eenvoudig weg te poetsen waren. Het verfoeide AC Milan mocht zelfs via een omweg de Champions League bereiken en deze nog winnen ook. Juventus was na alle beroepen de enige club die werd teruggezet naar een lagere afdeling.
In hoger beroep kwam de bijbehorende puntenaftrek uit op een aanvaardbaar aantal en kon de jacht op de Serie B-titel beginnen. Maar de inhaalrace was een ware lijdensweg. Op bezoek bij trotse provincieclubs in tochtige stadions, thuis voor de nukkige eigen aanhang verplichte nummers afwerken : een seizoen zonder spanning, zonder Europees voetbal en veelal buiten het zicht van de vroeger altijd zo massaal aanwezige media.
Achtbaan vol emoties
Juventus beleefde een inktzwart jaar. Vanaf het moment van de eerste onthullingen rond het omkoopschandaal in de Italiaanse media tot aan de bevrijdende rentree op het hoogste niveau bevond De Oude Dame zich op een achtbaan vol emoties. De ontmaskering van algemeen directeur Luciano Moggi als spil in een uitgebreid netwerk van bestuurders en scheidsrechters die jarenlang uitslagen manipuleerden, trof Juventus keihard in alle geledingen. Moggi en met hem de topbestuurders Antonio Giraudo en Roberto Bettega traden vrij snel gedwongen af. Een maand nadat het schandaal uitlekte, sprong de net aangestelde teammanager Gianluca Pessotto uit het raam van het hoofdkantoor van de club. De juiste toedracht van de zelfmoordpoging van de oud-speler is nooit duidelijk geworden, maar in een zeldzaam interview na zijn daad gaf Pessotto aan dat hij de druk niet aankon.
De gerechtelijke onderzoeken, veelal op basis van afgeluisterde telefoongesprekken, hadden plaats in een ijltempo omdat de nieuwe competitie in Italië niet kon wachten. De geëiste straffen logen er niet om. De rechtszaken tegen individuele personen lopen nog altijd. Op de dag dat Juventus aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen begon, stapte Luciano Moggi weer eens de rechtbank binnen voor een hoger beroep.
Het systeem-Moggi, waardoor Juventus stelselmatig werd bevoordeeld, is een begrip geworden in Italië. De vriendenkring rond de technisch directeur bestond uit scheidsrechters, assistent-scheidsrechters, bondsfunctionarissen, secretaresses en andere invloedrijke personen op belangrijke posities binnen de Italiaanse voetbalwereld. De frauduleuze handelingen waren uiterst ingewikkeld en nauwelijks te doorgronden. De basis vormde de aanstelling van scheidsrechters voor bepaalde wedstrijden, maar Juventus openlijk bevoordelen zou te veel opvallen. De constructie die werd bedacht, hield in dat concurrenten moesten worden benadeeld en dat bijvoorbeeld spelers die een week later tegen Juventus moesten aantreden, door een gele of rode kaart een schorsing opliepen. Het brein Moggi schakelde ook journalisten in die de opzichtige fouten van de arbiters buiten de media moesten houden. Forse financiële beloningen, promoties binnen de bondsorganisatie en peperdure horloges waren er voor hen die hun medewerking verleenden. De Italiaanse justitie sprak tijdens de onderzoeken onomwonden van “maffiapraktijken”.
Breuk met verleden
Moggi is nog altijd verwikkeld in ellenlange procedures. Hij zoekt uitvluchten, ontsnappingsroutes en probeert mensen mee te sleuren in zijn onvermijdelijke val. De verdedigingsstrategie van zijn advocaten is gericht op het wijzen naar anderen. Het is Moggi – en eigenlijk heel Juventus – een doorn in het oog dat AC Milanvoorzitter en oud-premier Silvio Berlusconi en diens eigen machtige netwerk er zo genadig zijn afgekomen. Het grote toverwoord in heel de rechtsgang is tijdrekken. Net zo lang tot de zaak verjaard is en de Moggi-bende niet meer kan worden veroordeeld.
Die veroordeling heeft Juventus als club allang gehad. Juve betwistte de terugzetting, maar was ook realistisch genoeg om in te zien dat er schoon schip moest worden gemaakt. De club maakte een nieuwe start, noodgedwongen in de Serie B. De Fiatfamilie Agnelli bleef Juventus trouw en onder impuls van de nieuwe voorzitter, Giovanni Cobolli Gigli, staat de nieuwe toekomst centraal. “Terugkijken heeft geen zin, we moeten verder”, waren diens eerste woorden bij zijn aantreden. Cobolli Gigli voerde een heus schrikbewind. Iedere link met het verleden moest worden uitgewist.
Terwijl de preses en zijn nieuwe bestuur de club organisatorisch volledig reorganiseerden, was de Franse voormalige Juventusspeler Didier Deschamps op het veld verantwoordelijk voor de prestaties in de Serie B. Vanaf dag één liet Juventus geen twijfel bestaan over de sportieve ambities. Toen de promotie en het kampioenschap eenmaal een feit waren, werd duidelijk dat er op het technische vlak wel degelijk spanningen waren. Deschamps (en met hem de volledige technische staf) stapte nog voor het eind van het seizoen op. Cobolli Gigli en zijn Franse sportdirecteur, Jean-Claude Blanc, bepaalden de koers en duldden geen tegenspraak.
Financiële schade
Het verloren seizoen begon overigens wel met een fikse tegenvaller. Nog amper bekomen van de terugzetting sneuvelde Juventus nog voor het begin van de competitie in de strijd om de Coppa Italia tegen Serie B-concurrent Napoli. De enige kans op Europees voetbal, en daarmee een beperking van de financiële schade, was direct verkeken.
De strop op het budgettaire vlak voor de club was uiteraard enorm, met als gevolg geknip in de salarissen en de gedwongen verkoop van spelers. WK-vedette Fabio Cannavaro en de Braziliaan Emerson vertrokken naar Real Madrid, Lilian Thuram en Gianluca Zambrotta gingen naar Barcelona en Zlatan Ibrahimovic en Patrick Vieira kozen voor de traditionele Serie A-concurrent Internazionale. Succestrainer Fabio Capello zette de uittocht hoogstpersoonlijk in gang. Het leedvermaak in Turijn was dan ook groot toen hij als coach van Real Madrid zijn ontslag kreeg ondanks het veroveren van de Spaanse landstitel. Het was immers Capello die als eerste de benen nam, nog voordat de terugzetting van Juventus daadwerkelijk een feit was. Hoe succesvol Capello bij Juventus ook was, zijn vlucht zal hem altijd kwalijk worden genomen. De daad van de trainer, die kort daarvoor nog had aangegeven alle vertrouwen te hebben in de bestuursleden, leidde de exodus van vedetten in.
Vijf andere sterspelers bleven Juventus ook in de Serie B trouw. Camoranesi en Trezeguet bleven min of meer tegen wil en dank, Gianluigi Buffon, Alessandro Del Piero en Pavel Nedved spraken bewust hun trouw uit in de club die hen successen had gebracht. De vijf vedetten keren komend seizoen terug op het hoogste Italiaanse niveau, na een jaar zonder topvoetbal. Een verloren jaar in hun glansrijke carrières en eigenlijk is ook komend seizoen zonder Europees topvoetbal een opoffering van de kant van de spelers. Camoranesi en Trezeguet hoopten deze zomer dan ook openlijk op een vertrek. Zij gokten erop dat hun bereidheid om Juventus uit de Serie B te helpen zou worden beloond met een coulante opstelling van de club. De belangstelling voor beide spelers was er, maar Juventus slaagde er uiteindelijk in het duo te houden. Ook de Tsjechische routinier Pavel Nedved sluit zeer waarschijnlijk zijn loopbaan af bij Juve en is zeer gebrand op revanche. De Italiaanse wereldkampioenen Buffon en Del Piero stelden zich loyaal op richting Juventus. Hoewel doelman Buffon zeker gewild was en is bij Italiaanse en Europese topploegen, greep hij ieder interview aan om zijn trouw aan Juventus uit te spreken. Del Piero kondigde direct na de terugzetting al aan Juventus niet te zullen verlaten. De aanvaller geldt als Mister Juventus en is na veertien seizoenen, met 366 competitieduels en 154 doelpunten, niet meer bij de Turijnse ploeg weg te denken. Hij vormt daarmee het bewijs dat sommige dingen bij Juventus niet veranderd zijn. En dat de jacht op de nieuwe glorie drijft op oude waarden. S
Door Chris Tempelman
