Het is maar hoe je als club omgaat met spelers die naar een concurrent overstappen. In januari 2014 tekende de op dat moment voor Borussia Dortmund uitkomende Robert Lewandowski een contract voor Bayern München. Hij was op het einde van dat seizoen transfervrij. Die overgang werd in de media zwaar uitvergroot, maar Borussia dacht er niet aan zijn spits naast de ploeg te zetten. Lewandowski bleef even verbeten op doelpuntenjacht gaan en werd in zijn laatste seizoen voor de eerste keer topschutter in de Bundesliga. Een week na het einde van de competitie speelde Borussia Dortmund de bekerfinale tegen… Bayern München. Tegen zijn toekomstige werkgever mocht Lewandowski ook nu meedoen. Niemand die zich daar vragen bij stelde. Op de gedrevenheid van de spits viel ook nu niets aan te merken. Integendeel zelfs, al verloor Borussia na verlengingen met 2-0.
Wie put uit zijn kweekvijver, heeft vooral nood aan routine.
Het jaar daarvoor had een andere voetballer van Borussia Dortmund, Mario Götze, in de loop van het seizoen ook al getekend voor Bayern. Hij mocht vertrekken voor een gelimiteerde transfersom van 37,5 miljoen euro. Het nieuws lekte voortijdig uit, maar Borussia zag geen enkele aanleiding om Götze te passeren. Hij deed het seizoen gewoon uit en zou later nog eens naar Dortmund terugkeren.
De beslissing van Antwerp om Lior Refaelov voor de rest van dit seizoen niet op te stellen, valt niet te begrijpen. Terwijl je eerder Didier Lamkel Zé, met wie haast geen enkele speler praatte, wél opstelde. Kennelijk gelden er voor Refaelov andere criteria. Natuurlijk kan je niet blij zijn met een overgang die bekend wordt net voor het begin van de Champions play-offs, maar ook dan moet je als club volwassen reageren en je niet laten meedrijven door emotie. Met Refaelov uit de ploeg te houden verzwak je het elftal, ook al was de Israëli onder Frank Vercauteren minder bepalend dan onder Ivan Leko. Antwerp heeft na een mooi seizoen uitzicht op de tweede plaats en daarvoor hoor je met je beste ploeg te gaan. Er was wat dat betreft geen enkele reden om de professionele ingesteldheid van Refaelov in vraag te stellen.
Met het aantrekken van de Gouden Schoen heeft Anderlecht een verstandige zet gedaan. Paars-wit put volop uit zijn eigen kweekvijver en heeft nood aan ervaren spelers om dat talent te laten ontluiken. Het is het succesrecept van bijvoorbeeld Ajax: jongeren vooral ook omringen door routine, door spelers die willen sturen. Bij Anderlecht kan Lior Refaelov daarin een belangrijke rol spelen. Hij moet paars-wit verrijken.
Jong en fris presenteerde Anderlecht zich zondag op Club Brugge. Met zeven spelers van 23 jaar of minder en met een 21-jarige kapitein Albert Sambi Lokonga die model staat voor de koers die al een hele tijd wordt gevaren. De resultaten van de laatste weken hebben het zelfvertrouwen bij paars-wit duidelijk verhoogd. Het bleek ook op Club Brugge: Anderlecht voetbalde met veel scherpte en liet de met zichzelf worstelende kampioen niet in zijn spel komen.
Het gelijkspel leek haast een bevrijding voor Club Brugge. Hoe iedereen ook zijn best doet om de druk af te houden, met verplaatsingen naar KRC Genk en Antwerp zou een nederlaag tegen Anderlecht daar wel degelijk voor hebben gezorgd. Nu is er even ruimte om te herademen. Intussen staat de opbloei van Anderlecht model voor de grilligheid van deze competitie die ook nu zijn karakter behoudt. De manier waarop KV Oostende afgelopen zaterdag over Standard walste, was daar een voorbeeld van. Alexander Blessin laat geen verslapping toe. Ook al wisten de spelers van KV Oostende na de wedstrijd niet wat ze hoorden: ze kregen twee dagen verlof.
