‘Dit pakken ze ons nooit meer af’, viel al voor de aftrap van Tottenham-AA Gent in een volgepakt Wembley te horen. En werd nog vaker herhaald na het laatste fluitsignaal. Het relaas van een avondje geschiedschrijving.
Historie schrijf je het best met vette letters. Toegegeven, het copyright behoort toe aan Frederik Sioen. De zanger/songschrijver/Buffalo is een van de meer dan 8000 Gentsupporters die de oversteek maken van het Europese vasteland naar Londen. Voor Play Sports draait Sioen er een sfeerreportage over de massale volksverhuizing naar Wembley. Daar waar AA Gent het met een 1-0-voorsprong uit de heenmatch moet zien te redden in de zestiende finales van de Europa League. Een uniek moment, ongeacht de uitslag, zo denkt iedereen met een blauw-wit hart erover: fans uiteraard, maar ook spelers, bestuur en zelfs de immer nuchtere Manitou Hein Vanhaezebrouck. Stunten in Wembley zou nog een uitroepteken achter die vette letters plaatsen.
Een aantal van die Gentse dromenjagers blijft echter verstoken van het beoogde nirwana: boze geest van dienst is Doris. Een storm die met felle windstoten de Noordzee teistert, waardoor een aantal ferryboten niet mag uitvaren. Ook het verkeer in en rond Londen, inclusief sommige treinverbindingen, wordt deskundig in de knoop gelegd. Zo komt het dat sommigen pas een kwartier voor het einde van de wedstrijd in Wembley arriveren. Onze gedachten zijn bij hen. Wat zij in de uren vooraf misten, deed immers veel denken aan de titelviering die de Arteveldestad twee jaar geleden in een collectief delirium stortte.
AFSPRAAK IN STOCKHOLM
The Green Man Hotel en The Arch zijn door AA Gent aangeduid als de twee officiële verzamelpunten aan het Wembleystadion. In het centrum van Londen (Wembley ligt in het noorden van de stad) blijft de impact van de Gentsupporters dan ook eerder beperkt tot enkele cafeetjes rond het internationale treinstation St Pancras/King’s Cross. Al is er ook een ambitieuze groep van een 300-tal diehards die een boot afhuurt om de Thames af te varen.
Hoe dichter bij metrohalte Wembley Stadium, hoe frequenter de typisch Gentse r-klank doorheen de gesprekken rolt. The Green Man Hotel vinden is amper een uitdaging: gewoon de blauw-witte mensenstroom volgen blijkt een uiterst efficiënt kompas. De combinatie van droge Gentse humor en wat drank in de man zorgt onderweg voor leuke quotes genre ‘best niet te lang wachten met het boeken van uw hotelleke in Stockholm’ of ’24 mei blokkeren in de agenda, jongens!’. Stockholm, 24 mei. Daar en dan wordt de finale van de Europa League gespeeld.
De eerste stop, The Green Man, is – een beetje zoals voorspeld – een chaotische bedoening. Er kunnen 3000 mensen binnen, maar de Buffalo’s zijn met meer. Véél meer. Los van de 8000 fans die een ticket via AA Gent bemachtigden, geraakt minstens nog een duizendtal via de website van Tottenham aan een kaartje voor de wedstrijd. Negenduizend of zelfs tienduizend Gentsupporters in Wembley, dat zal dichter bij de waarheid aanleunen. Bij The Green Man mag niemand er nog in vooraleer er volk naar buiten komt. Een hopeloze onderneming. Veel pubs vallen er in de omgeving van Wembley niet te bespeuren, dus draaien de plaatselijke supermarktjes een gouden dag. Zelfs lauwe Heineken gaat gretig over de toonbank. Anderen zijn beter voorbereid en hebben een eigen brouwsel mee. Er wordt op straat gezongen en verbroederd. De uitbater van de krantenwinkel, de fruitboer, de cultuurwerkers, mensen uit de mediasector… heel Gent lijkt wel geëmigreerd. ‘Allee jong, gij ook hier?! Zálig!’ En maar knuffelen.
Wie nog verder geraakt dan de lokale kleinhandel belandt in The Arch, een typisch Engelse kroeg met uitzicht op Wembley. Daar beginnen de kraagloze pints hun werk te doen en komen de kelen los. ‘Ien, twee, dra, vier: lo-lo-lo, lo-lo-lo-lo… Alléééé Gantoiseeeeee!’ en ‘Come on blue-white!’ galmen in canon door de twee ruimtes van de pub. De sympathieke uitbaters kunnen ermee lachen en springen sporadisch mee, zij het ietwat gecontroleerd: tappen en springen is geen evidente combinatie.
DE HANDEN OP ELKAAR VOOR… NICO CLAESEN
In stoet trekt de Buffalomassa om 18 uur, twee uur voor de aftrap (door het uurverschil start de wedstrijd om 20.05 uur lokale tijd) van The Green Man richting Wembley, op een kwartiertje wandelen. Alles verloopt ordelijk. De Buffalo’s zijn bezig om een uitstekende reputatie op te bouwen in Europa – de clubleiding ontving daags na de match vanwege Tottenham een mail met felicitaties voor het supportersgedrag.
Omstreeks 19 uur zit Wembley voor een vierde gevuld. Dat zijn de Gentsupporters. Een eerste contingent laag in de hoek, een tweede contingent centraal in de bovenste ring en een derde contingent verspreid in de blokken die toebehoren aan de Spursfans. Die laatste groep krijgt van de stewards de vriendelijke raad om kleuren te verbergen en niet te uitbundig te vieren wanneer Gent scoort. De Tottenhamfans, die pas enkele minuten voor de aftrap binnenstromen, zijn echter de kwaadste niet en de relatie tussen Gent en de Spurs is amicaal. Zo telt Gent enkele fanclubs van de Spurs en wordt er ook tussen beide clubs samengewerkt. Inzake communitywerking en voor het Europese project rond wandelvoetbal voor senioren bijvoorbeeld. Een delegatie van de officiële supportersfederatie van AA Gent is tijdens deze trip naar Londen uitgenodigd om een bezoekje te brengen aan een van de maatschappelijke projecten van Tottenham Hotspur.
De Spursfans die meereisden naar Gent voor de heenwedstrijd waren onder de indruk van de stad en het stadion, zo vernemen we. ‘Een van de mooiste stadions waar ik al geweest ben’, zegt een oudere man achter ons. ‘En een geweldige sfeer.’ Van de ploeg van La Gantoise zijn ze minder onder de indruk. 3-0, een walk-over, dat zijn de verwachtingen vlak voor scheidsrechter Manuel De Sousa de wedstrijd op gang fluit.
Het eerste halfuur komt die voorspelling uit. Gent wordt omver geblazen. Geïnspireerd door storm Doris? Spelen de zenuwen AA Gent dan toch parten? Wembley is de Ghelamco Arena niet: er kan vier keer zoveel volk binnen. En die zítten er ook daadwerkelijk. Het kantelpunt in de match is de uitsluiting van Dele Alli, vlak voor de pauze. Een horrortackle waar in de dagen nadien meer over geschreven en gedebatteerd zal worden dan over het resultaat.
Tijdens de rust doemt een bekend gezicht op op de grote schermen die achter de doelen hangen: Nico Claesen! De handen gaan op elkaar. Tottenham kent zijn pappenheimers en de ex-Rode Duivel, van 1986 tot 1988 spits bij de Spurs, mag vlak aan de spelerstunnel van Wembley herinneringen ophalen aan zijn avontuur over het Kanaal. In de catacomben van het mythische stadion wordt op datzelfde ogenblik naarstig naar pintjes gezocht. Zonder succes: tijdens Europese wedstrijden is geen alcohol toegelaten in de tribunes. Hier serveert men koffie en thee.
Maar alcohol is niet nodig om in de 52e minuut luidkeels mee te zingen met Luc De Vos en zijn Mia, ondertussen al drie jaar een herdenkingsmoment voor de op 52-jarige leeftijd overleden zanger van Gorki. In de Gentvakken gaan de lichtjes aan en wordt de videoknop op de smartphones ingeduwd. ‘Mia heeft nooit afgezien, ze vraagt: kun jij nog dromen’. Voske mag postuum toch nog eens Wembley veroveren. Kippenvel.
REISKANTOOR AA GENT
De tweede helft ontspint zich tot een ware thriller, met Jérémy Perbet als killer van dienst. 2-2! Ruim tien minuten voor affluiten lopen de tribunes leeg. Dan valt pas op hoeveel Gentfans er nog verspreid zitten over het stadion: zij die achterblijven, mogen hun kleuren eindelijk bovenhalen. Tot twintig minuten na het laatste fluitsignaal blijven de duizenden Buffalo’s zingen en springen. De spelers wagen zich aan een rondje buikduiken. Wembley is van ons.
Opvallend is de serene manier waarop de Gentse aanhang het stadion verlaat. Komt het door die twee uur durende drooglegging tijdens de wedstrijd? Het besef (of net niet) van wat er zojuist gebeurd is? Of komt het omdat velen de laatste metro terug naar het centrum willen halen? Een beetje een combinatie van alle drie de factoren, maar feit is dat het verwachte feestgedruis net op dat moment wat uitblijft. De Spursfans halen de schouders op. Voor hen is die vermaledijde Europa League maar een derderangs trofee, de FA Cup en de Premier League zijn belangrijker. Hun al vertroebelde relatie met Wembley, volgend seizoen speelt Tottenham er – in afwachting van een nieuw eigen stadion – ook zijn competitiewedstrijden, krijgt opnieuw een knauw. Slechts een van de zeven wedstrijden die er deze campagne gespeeld werden, konden de Spurs winnen.
De avond wordt vaarwel gezegd en de nacht verwelkomd in The Arch, waar het besef dat de Europese roes verder blijft duren pas echt doorsijpelt wanneer op de gigantische tv-schermen de overblijvende clubs in de achtste finales van de Europa League afgebeeld worden. Met daarin nóg twee andere Belgische clubs: de resultaten van Genk en Anderlecht krijgen luid applaus van de aanwezige Buffalo’s. Er worden zelfs foto’s genomen van het beeldscherm en de (ondertussen weer) benevelde geesten gaan aan het dromen. Rome, Athene, Manchester. Citytrips worden besproken. AA Gent is een reiskantoor geworden. Een dag later volgt de loting, het gaat richting… Genk.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS IN LONDEN – FOTO’S MATTHIAS STOCKMANS
In de 52e minuut wordt luidkeels meegezongen met Luc De Vos.
