Vorige week overleed René Taelman (73). Hij reisde de hele wereld rond om het beroep van coach uit te oefenen.
René Taelman, een rasechte Brusselaar, speelde bij de jeugd van US Auderghem voor hij zich aansloot bij FC Saint-Michel, de ploeg die ontstaan was op het gelijknamige college in Etterbeek. Omdat hij puur talent miste, werd hij daar al op zijn 23e hoofdtrainer.
Voetbalfreak
Als echte voetbalfreak combineerde hij dat aanvankelijk met redactiewerk bij het dagblad Les Sports. Hij wou zich helemaal aan de journalistiek wijden, omdat hij ervan uitging dat die job meer zekerheid bood dan een carrière als trainer, en bood zijn diensten aan bij onze collega zaliger Raymond Arets. Die raadde hem dat af, hij vond dat Taelman meer kwaliteiten had op het voetbalveld. Taelman nam de raad ter harte en klom gestaag doorheen de rangen van het wereldvoetbal.
Maar het schrijven gaf hij toch niet helemaal op. In de loop der jaren publiceerde hij meerdere technische en pedagogische boeken over het voetbal, zoals over het coachen van jongeren en van doelmannen. In zijn laatste werk vertelde hij wat hij heel zijn leven had gedaan: Les aventures exotiques d’un entraineur de foot. Want het is in het buitenland dat Taelman zijn reputatie vestigde, ook al begon hij als professioneel coach begin jaren 80 bij Eendracht Aalst en verving hij in 1984 Georges Heylens bij Seraing.
Strafste stoot
Taelman was gefascineerd door Afrika en behaalde er een eerste groot succes door in 1990 met Olympic Casablanca de Arabische Beker der Bekerwinnaars te veroveren. Naar eigen zeggen was dat de strafste stoot die hij ooit heeft uitgehaald als trainer, omdat Olympic echt het kleine broertje was van de gereputeerde stadsgenoten Wydad en Raja.
Die overwinning leverde hem veel bekendheid op, niet alleen in Marokko maar in gans Noord-Afrika. Geen wonder dus dat hij ook ging coachen in Libië (Olympic Zawiya) en Algerije, waar hij aan het hoofd stond van het beste opleidingscentrum van het land, dat van Jeunesse Sportive de Kabylie.
Na zijn vertrek uit de Maghreb werkte hij in enkele Golfstaten. Ook daar met succes, zoals in 1995, toen hij de beker van Koeweit won. Ten tijde van het WK 2002 vroeg hij ons om zijn cv te verspreiden in de gastlanden Japan en Zuid-Korea, want hij wilde via het verre Oosten graag naar Australië en eventueel Amerika. Het was immers zijn droom om in elk werelddeel getraind te hebben. Een fatale ziekte verhinderde hem om die droom te verwezenlijken.
