Rijlessen in het Astridpark

Eerst was er een verdediging met drie, als een soort alternatieve route wanneer de snelweg oververzadigd is en één langgerekte file lijkt. En daarna weer de terugkeer op de hoofdweg, vastgelegd begin dit jaar, met een 4-2-2-2. Maar nu stokt het traject omdat de twee beste chauffeurs van de paars-witte bolide van vorig seizoen er niet meer zijn. Het Anderlechtspel van begin 2021 liep offensief langs de voeten van Albert Sambi Lokonga en Lukas Nmecha, die met de rug naar het spel toe speelde maar met het gezicht naar voor. Eenmaal de tegenstanders dat systeem doorhadden, schoof Vincent Kompany naast de Duitse belofteninternational nog een Yari Verschaeren die even goed uit de voeten kan zonder dan met bal. De jonge Rode Duivel moest diep de bal vragen, en zo de verdedigers mee naar achter trekken en extra ruimte maken tussen de linies voor Nmecha, in feite de echte spelmaker van paars-wit.

Het systeem voorin bleef, maar de rollen worden nu anders ingevuld. Joshua Zirkzee is moeilijker te betrekken in het combinatiespel tussen de linies dan zijn Duitse voorganger. Dus is het de andere aanvaller, degene die de ruimte zoekt, die daardoor meer in the picture staat. Met de begeestering en de energie die hij bij elke vraag om de bal toont, alsof het telkens de laatste bal is die hij in zijn carrière krijgt, is Benito Raman het belangrijkste aanvallende wapen van paars-wit geworden. Vaak staat hij er alleen voor, behalve wanneer hij geflankeerd wordt door Francis Amuzu, die de afgelopen weken steeds belangrijker werd, net omdat hij diep durft te gaan.

Vandaag rent Anderlecht meer dan het combineert. Op de velden van de Jupiler Pro League dropt geen enkele ploeg in deze eerste fase van de competitie meer ballen in de rug van de verdediging dan de Brusselse paars-witten. In die zoektocht naar ruimte is het juiste evenwicht vinden tussen degenen die de bal diep moeten sturen en degenen die zelf diep moeten gaan nog work in progress. Behalve Verschaeren zijn de spelers die beide eigenschappen combineren voorlopig zeldzaam. Lior Refaelov en Anouar Ait El Hadj zijn eerder aangevers maar hun samenwerking met Josh Cullen en Kristoffer Olsson, die niet meteen bekend staan als goeie infiltrators, leggen een grote verantwoordelijkheid bij Raman die dan wel weer graag diep gaat.

De posities van de beide vleugelverdedigers – een positie van waaruit je ook voor diepgang kan zorgen – zijn bezet door Sergio Gómez en Amir Murillo. De ene is een goeie voetballer, maar combineert eerder dan dat hij de flank afrent, en de andere is nog in volle ontwikkeling. Het gevolg is een ploeg met iets te veel volk dat graag aan het stuur van de wagen postvat en te weinig spelers die op het gaspedaal duwen.