Zesenzeventig jaren staan ondertussen op zijn levensteller, maar Robert Waseige praat nog steeds met de flair en de humor van een montere dertiger. De ex-bondscoach en drievoudige Trainer van het Jaar (1985, 1994 en 1995) geniet met volle teugen van zijn pensioen: ‘In 2005 hielp ik nog FC Brussels in eerste houden — een vriendendienst aan Johan Vermeersch — maar mentaal was het daarna helemaal op. Vierendertig jaar onophoudelijk in het trainersvak, onderhuids vreet dat aan je. Als het goed draait, is het makkelijk, maar als je constant oplossingen moet zoeken, is een seizoen bijzonder slopend.
‘De eerste vier à vijf jaar na mijn afscheid bleef ik mijn weken vol plannen, zo wilde ik het zwarte gat vermijden. Met als enige verschil dat mijn weekends vrij bleven. Van die dwangneurose ben ik nu eindelijk af. Ik sta wel nog steeds op met de gedachte dat ik van alles moet doen, om dan vast te stellen dat ik eigenlijk rustig verder kan slapen. (lacht) Heerlijk!’ Hij vult zijn dagen voornamelijk met lezen. ‘Ik begin de ochtend met tijdschriften en de regiokrant, in de namiddag schakel ik over op boeken. Ik lees vooral non-fictie: politiek, economie en sociologie. Dingen die me al heel mijn leven boeien.’
Hij gaat ook nog geregeld naar het voetbal kijken, meer bepaald naar Club Luik en Standard, twee clubs die zijn levensloop en carrière zwaar beïnvloed hebben. Enerzijds omdat Luik de stad is waar hij opgroeide en nog steeds woont, anderzijds omdat hij bij Club Luik negen jaar coach was (1983 tot 1992) en bij Standard zelfs drie keer teruggevraagd werd (1976-1979, 1994-1995 en 2002). De eerste keer was in 1976, toen als 37-jarige coach, de parallel met Yannick Ferrera is snel gelegd. ‘Enthousiasme heb je dan te over’, aldus Waseige. Met één groot verschil, stipt hij aan: ‘Ik had als sterke man Roger Petit, een grote persoonlijkheid en een bijzonder veeleisende man. Petit beschouw ik samen met Eddy Wauters en Constant Van Den Stock als de drie meest emblematische leiders uit het Belgische voetbal.’
Wanneer hij op Sclessin komt, drinkt hij steevast een glas met tijdsgenoten Léon Semmeling en Wilfried Van Moer. Ook Moreno Giusto, vijftien jaar lang verdediger bij Club Luik, ontmoet hij nog dikwijls: ‘Eén keer per week ga ik met mijn zonen in zijn trattoria in het centrum van Luik eten.’
Aan de Rouches kleeft ook wel een van de pijnlijkste herinneringen uit zijn loopbaan. In het seizoen 1994/95 grepen de Luikenaars op de laatste speeldag naast de landstitel. Waseige zou er, ondanks zijn rijk gevulde carrière, nooit dichter bij komen. ‘Op twee speeldagen van het einde verloren we door een onterecht afgekeurde goal van Marc Wilmots. Op de laatste speeldag wonnen we nog van Club Brugge, we kwamen uiteindelijk één punt te kort op Anderlecht. Het is een blessure voor het leven… maar wees gerust, ik laat er mijn slaap niet voor’, lacht hij op zijn gekende relativerende manier.
Ook in 2002 was het trouwens een afgekeurd doelpunt van Wilmots dat ervoor zorgde dat Brazilië en niet België doorstootte tot de kwartfinales op het WK in Japan en Zuid-Korea. Maar dat kan de toenmalige bondscoach plaatsen: ‘Stel dat die goal telt, dan nog moesten we een hele helft tegen dat machtige Brazilië optornen. Niets garandeert dat we konden standhouden tegen Ronaldo & co. Dan vind ik de nederlaag tegen Turkije in de poulefase van het EK 2000 een veel grotere teleurstelling. Daar lagen mogelijkheden.’ Ondanks zijn troebele relatie met (vooral de Vlaamse) pers, evalueert hij zijn avontuur als Belgisch bondscoach (1999-2002) als ‘exceptioneel’. ‘Eigenlijk de makkelijkste job die er is’, verrast Waseige.
De beste herinneringen houdt de zeventiger over aan zijn periode als debuterende trainer bij FC Winterslag (1971 tot 1976). ‘In vijf jaar tijd promoveerden we drie keer, tot in eerste klasse’, vertelt hij. ‘De warmte die ik daar voelde, was zo authentiek… een hele regio, de meesten ingeweken arbeiders, stond achter de ploeg. Toen we kampioen werden in derde klasse stond iedereen van Zonhoven tot Genk voor zijn deur toen we met de spelersbus passeerden. Alsof we het WK gewonnen hadden. Fantastisch!’
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
‘Eigenlijk is bondscoach de makkelijkste job die er is.’ – ROBERT WASEIGE
