Rode Duivels Mirallas en Defour op zoek naar speelminuten bij Antwerp

© BELGAIMAGE
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Wat als Luciano D’Onofrio voor één keer niet tot het einde van de transferperiode had gewacht? Had Antwerp dan straks wel nog Europees gespeeld? Of was de balans tussen prijs-kwaliteit dan scheefgetrokken?

‘In maart’, antwoordde Kevin Mirallas zondagavond in Waregem op de vraag wanneer hij zijn besluit had genomen om naar België terug te keren. Toen had hij met de familie overlegd over een volgende stap. Zes maanden Griekenland (Olympiacos) en daarna een jaar Italië (Fiorentina) had er qua levenskwaliteit toch wat ingehakt. Telkens aanpassen aan een andere cultuur en ander voetbal, het werd tijd voor een stap terug.

Letterlijk, naar België. Ook financieel, maar dat vond hij minder erg, geld was na jaren topvoetbal niet meer het allerbelangrijkste. Wat stabiliteit in ruil was meegenomen. Bovendien is zijn oudste zoontje inmiddels zeven en dat speelt ook mee. Hem maandag aan de schoolpoort afzetten voor zijn eerste schooldag – in Brussel want de opvoeding gebeurt in het Frans – was de eerste taak van de week voor papa Mirallas. En dan volgde hard trainen.

Afgelopen zondag debuteerde hij voor Antwerp als linksbuiten, maandagavond werd hij er gepresenteerd, samen met de andere nieuwkomers: Steven Defour, Zinho Gano, Wesley Hoedt en Benson Manuel.

Eigenlijk liever Standard

Waarom het zo lang had moeten duren, is dan ook een terechte vraag, als de beslissing al in maart was genomen? Mirallas, zondagavond in Waregem: ‘Om twee redenen. Eén: financieel, Everton wilde nog behoorlijk wat centen voor mij.’ Uiteindelijk zakte die prijs. Een tweede reden was emotioneel: Mirallas wilde eigenlijk het liefst terug naar de club van zijn hart, Standard. ‘Ik heb dat nooit weggestoken.’ Alleen bleef een concreet aanbod uit. Dus koos hij voor dat andere rood en wit.

Eenzelfde verhaal klinkt eigenlijk ook in het dossier-Defour. Een goeie vriend van Luciano D’Onofrio, maar lange tijd onhaalbaar door het financiële kostenplaatje. Tot vorige week leek dat een piste ‘voor later’, maar het druk zetten achter de schermen leverde uiteindelijk een onverwacht snelle doorbraak op. Defour, die ooit zei zijn carrière in Mechelen te willen afsluiten, keek zondag vanuit de nieuwe tribune in Waregem naar wat zijn ploegmaats op de mat legden, maar verdween al ruim voor het einde van de match. Zonder commentaar.

Steven Defour.
Steven Defour.© belgaimage

Wat Antwerp in Waregem op de mat legde, was een rommeltje, met veel onduidelijkheid, vragen en vooral, mentale vermoeidheid. Mirallas zou eerst niet spelen, deed dat uiteindelijk wel. Geoffrey Hairemans kwam aan de aftrap in de wetenschap dat hij maandag moest kiezen tussen een paar ploegen die hem wilden overnemen. Faris Haroun bleef op de bank en nam nadien uitgebreid afscheid. Daar was blijkbaar ook een en ander qua discussie aan vooraf gegaan, want op de persconferentie zei László Bölöni dat hij dat nooit zou hebben gedaan, Haroun laten gaan.

Lijdende Bölöni

De trainer als lijdend voorwerp. Dat er dit voorjaar vraagtekens werden gezet bij zijn manier van werken, maakt hem ook een beetje tot een zwijgend voorwerp, de handen gebonden. De Roemeen had zondag dan ook liever geen vragen beantwoord, maar hij bleef wel zitten. Vorig seizoen zou hij in dezelfde omstandigheden opgestapt zijn.

Al in juli vroeg Bölöni om versterking. Met een maand vertraging is die er. Wat als die er vroeger was geweest? Had Antwerp nu dan wel nog in de Europa League gezeten? AZ was te pakken. Nu is het, met een uitgebreide kwalitatief verdiepte kern, strijden op twee fronten: de beker en play-off 1.

Verlies bij Charleroi en Zulte Waregem toont aan dat Antwerp altijd scherp zal moeten zijn, om bij de eerste zes te komen. Met Defour en Mirallas (en Koji Miyoshi, die nog niet in actie kwam) is er kwaliteit bij, zaak zal zijn om de kloof met de rest fysiek te slechten. Voor Mirallas, begin oktober 32, mag dat geen probleem zijn. Zijn verhuis, een jaar geleden ook al op het einde van de zomer, was sportief niet de meest geslaagde, maar hij kwam nog aan behoorlijk wat speeltijd (en twee doelpunten). Voor Defour (31) wordt het wel harken en het geteisterde lichaam op topniveau brengen. Sinds hij in januari 2018 uitviel, speelde hij maar zes competitiewedstrijden meer voor Burnley.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content