Met de wedstrijd in Azerbeidzjan snijden de Rode Duivels volgende vrijdag het laatste luik aan van de EK-campagne. Een vreemde knieval maakte bondscoach Georges Leekens vorige week toen hij Eden Hazard alsnog in de armen sloot. Na een gesprek dat er kwam op aangeven van de manager van Hazard. Heel geloofwaardig is dat allemaal niet en het lijkt brutaal te botsen met de principes van Leekens die van rechtlijnigheid en consequentie zijn gevleugelde woorden heeft gemaakt.

Het is normaal dat je met de sterkst mogelijke selectie naar Azerbeidzjan wil afreizen om daar een waterkans op een EK-ticket te behouden. Daar hoort Eden Hazard bij, ook al heeft hij de nationale ploeg tot dusver niet één keer geïnspireerd. En ook al ergerde Leekens zich al vaker aan de gemakzucht en het gebrek aan verbetenheid op training van de middenvelder van Rijsel, de exponent van een verwende en soms verwaande generatie.

Toch veegt de bondscoach de spons over deze zaak. Tegenwoordig moet je kennelijk een en ander kunnen accepteren. Leekens leerde uit het gesprek dat Hazard volwassener is geworden, zo sprak hij vorige week op een persconferentie het verbaasde journaille toe. Maar meer dan een uitleg om alles in te kleden lijkt dat niet. Hoe kan het trouwens dat zo’n gesprek er pas twee en een halve maand na de match tegen Turkije kwam? Problemen moeten meteen worden uitgepraat, anders dreigen ze te ontploffen. Zoals dat gebeurde toen Hazard voor drie matchen werd geschorst. Dat is dus nu weer ingetrokken. Veel commotie voor niets. Soms waan je je in een kleutertuin.

Los daarvan wordt het echt tijd dat deze zo bejubelde lichting eens presteert. Ook dat moet je Leekens aangeven: hij creëert rond de Rode Duivels zo veel goodwill dat ieder minder resultaat wordt aanvaard en wordt opgeofferd op het altaar van het leerproces. Nauwelijks wanklanken vielen er te horen na het gelijkspel thuis tegen Oostenrijk. Of na de 1-1 tegen Turkije in dat wat de belangrijkste match van de laatste tien jaar werd genoemd.

De nationale ploeg baadt in een sfeer van positivisme. Ook nu weer heet het dat de uittocht van internationals naar het buitenland een goede zaak is. Het kan het niveau alleen maar opkrikken. Uiteraard moeten ze dan wel allemaal aan spelen toekomen. Tot dusver slaagt alleen Vincent Kompany erin zijn niveau van bij Manchester City op de nationale ploeg over te planten. Hij speelt met de allure van een veldheer.

Het zal wellicht niet voldoende zijn voor een kwalificatie voor het EK 2012. Dan maar denken aan het WK 2014. Dan moet deze lichting er staan, klinkt het triomfantelijk. Zonder dat iemand echt kan zeggen waarop dat optimisme is gebaseerd.

Enige nuance past al langer niet meer bij het voetbal. Dat er nu vier clubs Europees verder mogen spelen is mooi, maar ook dat moet gekaderd en genuanceerd worden. RC Genk, Club Brugge, Anderlecht en Standard dreigen tegen het helse ritme dat hen de komende maanden wacht punten te verliezen. Dat zowel Adrie Koster als Ariël Jacobs afgelopen zondag na de kraker tussen Club Brugge en Anderlecht opgelucht zei dat zijn ploeg toch relatief fris zat, is veelzeggend.

Het blijft bizar dat Belgische clubs het fysiek moeilijk hebben met een opeenvolging van wedstrijden. En wat dat betreft moet het ergste nog komen. Tijdens dit kalenderjaar wachten de Europees spelende ploegen welgeteld 23 matchen. Voor de internationals komen daar nog minimaal drie interlands bij.

Het kan de rangschikking overhoopgooien. Een vreemd beeld is er nu al. Met Club Brugge, de gedoodverfde titelkandidaat, dat evenveel punten telt als Bergen, een van de degradatiekandidaten. Met kampioen RC Genk dat voorlopig niet meer punten heeft dan OH Leuven. En met AA Gent, dat zijn start compleet miste, mee op kop. Het zou voor de Buffalo’s weleens een zegen kunnen zijn dat ze Europees niet hoeven aan te treden. Zodat Trond Sollied in alle rust zijn elftal kan metselen. Steen voor steen. En met veel aandacht voor de juiste fysieke opbouw. Niet toevallig maken clubs waar Sollied werkt vaak diep in de tweede helft het verschil.

DOOR JACQUES SYS

Soms waan je je in een kleutertuin.