Rogério Ceni

Niet altijd de allergrootsten, maar toch bewonderd. Omdat ze net dat ietsje meer hebben. Humor. Een uitgesproken mening. Of iets tragisch. Cultfiguren in het voetbal, aflevering 5: Rogério Ceni.

27 maart 2011, late namiddag in de Arena Barueri. De sfeer is gespannen. Zoals altijd tijdens de Clássico Majestoso, de derby tussen São Paulo Futebol Clube en Sport Club Corinthians Paulista. De Torcida Independente, de fanatieke supportersgroep van de thuisploeg, snakt al meer dan vier jaar naar een zege tegen de stadsrivaal. Aan de rust staat het 1-0. De verlossing lijkt nabij. Zeker wanneer Fernandinho, de lichtvoetige winger van São Paulo, voor de zestien onderuit wordt geschoffeld. Vrije trap. In de mediatribune gaat een tv-commentator door het lint. ‘ Rogério Ceni kan zijn 100e doelpunt voor São Paulo scoren.’ Rogério Ceni, een doelman.

Hij steekt het veld over. Licht kalende man, veel te lange zwarte broek, op het shirt staat zijn rugnummer: 01. ‘Ro-gé-rio, Ro-gé-rio, Ro-gé-rio…’ En plots, wanneer de bal op zijn plaats ligt, wordt het muisstil. Hij kijkt naar de doelman van de bezoekers en draait de bal met de binnenkant van de rechtervoet loepzuiver in de winkelhaak. Arena Barueri ontploft. Goleiro artilheiro, de doelman/topschutter, is nog maar eens de held.

De teller stond toen al op 38 jaar, maar hij zou nóg vier seizoenen onder de lat staan. Ballen uit de hoek zweven, aan de overzijde collega’s op het verkeerde been zetten. Een clubicoon met 1237 matchen – een absoluut record – en goed voor 131 goals: 69 van op de stip, 61 op vrije trap en eentje na een combinatie. Zijn dichtste rivaal, de Paraguayaan José Luis Chilavert, bleef steken op 67 doelpunten.

Ceni won alles wat er te winnen viel. In 2002 (Japan/Zuid-Korea) was hij met Brazilië wereldkampioen geworden, maar hij speelde als derde doelman – na Marcos (Palmeiras) en Dida (Corinthians) – geen minuut. Met São Paulo twee keer de Copa Libertadores gewonnen, drie keer landskampioen en in 2005 winnaar van de FIFA Club World Cup, waarin hij na de finale tegen Liverpool tot MVP van het toernooi werd uitgeroepen. Opmerkelijk: nog in dat jaar werd hij topschutter van zijn club met 21 goals, 5 meer dan Márcio Amoroso die naar AC Milan zou verkassen.

Hij bleef zijn club, waarmee hij 23 seizoenen onafgebroken op het hoogste niveau speelde, trouw. Een onwaarschijnlijk reis die bijna nooit was begonnen, want goed vijf maanden voor de geplande geboorte had de dokter gepleit voor een abortus, maar vader en moeder wilden de hoog-risicozwangerschap niet onderbreken. Hij groeide op in Sinop, centraal Brazilië, waar hij bij het plaatselijk clubje zowel in het doel – zoals vader Eurides – als in de verdediging speelde.

Op zijn 16e, in 1989, stelde vader zijn veto toen hij de kans kreeg om vier maanden met het eerste elftal op te trekken als derde doelman. ‘Ik werkte toen al bij de Bank van Brazilië. Vader wilde niet dat ik die job liet schieten voor een onzeker bestaan als voetballer.’ Toen hij kort daarna werd ontslagen, koos hij tijdelijk voor het voetbal en werd door een blessure van de eerste én tweede doelman een vaste waarde. In zijn eerste wedstrijd pakte Ceni meteen een strafschop en leidde zijn clubje voor het eerst in de geschiedenis naar het Campeonato Mato-Grossense, het staatskampioenschap.

Via een kennis ging hij testen in São Paulo. Hij mocht blijven en kreeg een kamertje in Estádio do Morumbi, de voetbalburcht waar plaats is voor 72.000 toeschouwers. ‘Ik stond elke morgen om vijf uur op, zodat ik met de kuis- en cateringploeg kon meerijden naar het oefencomplex.’ Hij was pas tweede keuze bij de U20, tot de eerste doelman om het leven kwam tijdens een verkeersongeval en hij het seizoen erna met het eerste elftal mocht mee trainen. In 1997 maakte hij zijn eerste doelpunt, een vrije trap in de winkelhaak. Er zouden nog 130 goals volgen…