Aan de muur van het directeursbureau in het Sint-Jan Berchmanscollege te Puurs hangt nog de foto van het winnend team van de Kardinaalsbeker, de hoogste prijs in het katholieke scholenvoetbal, met Romelu Lukaku. Ivo Marnef is niet alleen schooldirecteur maar was ook de coach van het team dat die beker won, én de bezieler van een supportersclub van Romelu, de Romeli's of Romelisten, die toen zes leden telde, maar die na de transfer van Lukaku naar Chelsea uit elkaar viel.

Vandaag staat Marnef te kijken van het parcours dat zijn vroegere pupil heeft afgelegd: 'Toen Romelu bij ons in de schoolploeg speelde, wisten we: hier gaan we nog van horen. Wij dachten toen aan een topclub in België. Verder dan Anderlecht, dat konden we niet inschatten.'

Bij Wintam maakte hij in een wedstrijdje dat op 6-6 eindigde eens vijf goals. 'Toen vroeg de tegenstander of hij wel zo oud was als wij aangaven. Maar hij is in Antwerpen geboren, dus kon er geen twijfel bestaan over zijn leeftijd.'

Wat Marnef naast Lukaku's voetbaltalenten bijbleef, was zijn ingesteldheid. 'Zijn wilskracht was enorm. Sport was voor hem geen spel, dat moest top zijn, wat hij ook deed. Romelu wilde in alles uitblinken, of het nu voetbal, atletiek of pingpong was. Hij moest en zou winnen, en verwachtte ook van diegenen rond hem dat ze zich tot het uiterste inzetten. Dat was niet altijd het geval. Maar velen trokken zich ook aan hem op. Hij stuurde altijd, maar nooit heb ik hem negatief horen praten tegen iemand.'

Ludo Coeck

De volgende stap zet Lukaku bij Lierse. Daar maakt hij samen met Zinho Gano in de spits twee jaar lang om en bij de 100 goals per seizoen. In een gesprek in 2010, wanneer Lukaku net zijn eerste titel heeft gewonnen, mijmert directeur jeugd Marcel Vets: 'Ik heb JurgenCavens, Stein Huysegems en Carl Hoefkens gehad, maar dit lijkt me toch nog wat anders. Dit is toch van het niveau Paul Van Himst of Rik Coppens. En let op: deze kan nog veel beter worden.'

We staan nummer 1 op de FIFA-ranking, met een spits van 26 jaar die zijn 50e goal gaat maken. En we blijven maar vitten over die ene moeilijke kaats.' Jean Kindermans

Bij Lierse stond Lukaku twee jaar in een 4-3-3 diep in de spits, en speelde bij voorkeur randje buitenspel. 'Ook wanneer hij alleen weg spurtte, bleef hij overzicht hebben voor de spelers rondom hem. Het was geen tank die blind vooruit stormde.' Vets klopte zichzelf niet op de borst: 'Veel hebben we hem niet geleerd. Je moet als club dankbaar zijn dat je met zo'n jongen hebt mogen werken. De enige keer dat ik nog zo iemand gezien heb, was toen ik zelf nog bij Berchem Sport sjotte. Toen viel me nog zo'n jongen op met een moordend schot: Ludo Coeck. '

In november 2010 maakt Romelu Lukaku zijn eerste goals als Rode Duivel in een oefenmatch tegen Rusland (0-2). Dit is nummer 2., belgaimage
In november 2010 maakt Romelu Lukaku zijn eerste goals als Rode Duivel in een oefenmatch tegen Rusland (0-2). Dit is nummer 2. © belgaimage

Na de degradatie in 2006 stappen de broers Lukaku onder het dreigende faillissement samen met een handvol ploegmaats én jeugdverantwoordelijke Dirk Gyselinckx over naar Anderlecht, maar enige rancune hield Marcel Vets daar niet aan over: 'Boven Lierse staat Anderlecht, en boven Anderlecht staan weer andere clubs. Als je jezelf wijsmaakt dat je een groot talent bij je kunt houden, ben je naïef.'

Nederig

Anderlechts jeugddirecteur Jean Kindermans zag Lukaku voor het eerst live op Neerpede tijdens Anderlecht-Lierse voor U13. De spits voetbalde toen bij de bezoekers en stond in de belangstelling van Engelse teams. Kindermans in 2010: 'Ik zag een grote donkere jongen constant achter ongrijpbare ballen lopen toen onze scout me zei: 'Die nummer negen hebben we al vastgelegd.' Mijn eerste indruk was: groot en sterk, maar er is voetbaltechnisch nog werk aan. Als we die bij de U14 opstellen gaat hij meer dan 100 goals maken, maar geen vooruitgang maken. Dus schoven we hem door naar de U15. '

Wat Kindermans het meest verbaast in het parcours van de spits is 'zijn bijna onstilbare honger naar erkenning, resultaten en doelpunten. Die heeft hij altijd gehad. Elke keer als hij een grens bereikt, legt hij voor zichzelf een nieuwe.'

Wat hem opvalt, is dat Lukaku nog altijd snel onder vuur komt te liggen, terwijl hij toch indrukwekkende statistieken kan voorleggen. Kindermans: 'Vreemd toch, dat we in België altijd zoeken naar de weinige mankementen en dat we er maar niet in slagen die grote kwaliteiten te koesteren. We staan nummer één op de FIFA-ranking, met een spits van 26 jaar die zijn 50e goal gaat maken. Ik vind dat fenomenaal, maar wij blijven maar vitten over die ene moeilijke kaats.'

Dat is altijd zo geweest, ook op Anderlecht zelf, toen Lukaku daar op zijn dertiende belandde, geeft Kindermans toe. 'Men noemt zo'n jonge speler een trafiqué, een die voor zijn leeftijd groter, sterker en sneller is dan de rest, maar bij wie men zich afvraagt: wat wordt dat als ze allemaal volgroeid zijn? Daarom hebben we hem snel naar een hogere leeftijdscategorie doorgeschoven en individueel met hem getraind op technische skills.'

Vandaag vindt Kindermans Lukaku een vrij complete spits: 'Hij is sterk in één-tegen-éénsituaties, scoort met het hoofd, kan op snelheid het verschil maken.' Ook zijn attitude heeft hem geholpen. 'Romelu is altijd makkelijk en leergierig geweest, klaar om details op te pikken van iedereen van wie hij meende dat hij hem iets kon aanreiken. Hij heeft zeker geen vedetteallures, hij blijft nederig. Veel jongens nemen op een bepaald moment een attitude aan die wij hen zeker niet hebben aangeleerd.'

Het was met een brede glimlach dat Kindermans begin augustus Romelu opnieuw begroette op Neerpede, toen hij daar een paar dagen mee kwam trainen, terwijl zijn situatie bij Manchester United geblokkeerd zat en zijn transfer naar Inter even dreigde af te springen. 'Wat in die twee dagen die hij bij ons doorbracht het meest opviel, was zijn bereidheid om te trainen, voluit te gaan. Zijn inzet was meer dan voorbeeldig.'

Pamper

Wanneer begin augustus Lukaku's transfer naar Inter bekend geraakt, belt de Gazzetta dello Sport naar Ariël Jacobs, die Lukaku liet debuteren op het hoogste niveau, in een testwedstrijd om de titel op Standard, en met wie Romelu kampioen werd in 2010. Op de vraag of hij toen al dacht dat hij een echte sterspeler had, antwoordde Jacobs: 'Heel eerlijk: nee.'

Ook voor die allereerste selectie voor de titelmatch op Standard waren er twijfels, weet Jacobs. 'Sommigen op Anderlecht trokken bij wijze van spreken een pamper aan toen ze hoorden dat ik hem meenam, maar ik had alle matchen van het tweede gezien. Hij stak er niet met kop en schouders bovenuit, maar hij maakte wel altijd een paar acties in de zone van de waarheid. Ik heb hem toen gezegd: ik wil straks een Romelu zien die zich continu ontwikkelt. Hij zal me wel eens verwenst hebben, want we hebben hem, omdat hij toen nog volop in groei was, wel eens binnengelaten op dagen dat hij liever meegetraind had.'

Jacobs herinnert zich een heel leergierige speler: 'Veel jonge spelers zijn erg plichtsbewust in het begin, tot ze gesetteld zijn. Romelu wilde ook altijd winnen. In de match, maar ook op training en in andere activiteiten. Twee keer per jaar deden we op oefenkamp een sportquiz. De andere spelers zaten graag in zijn ploegje, omdat ze wisten dat ze zo een grote kans maakten om te winnen.'

Wat Jacobs aangenaam verraste, is Lukaku's constante evolutie. 'Hij is altijd beter geworden. Ook de manier waarop hij de kritiek verwerkt, vind ik klasse. In zijn zwakke punten, het technisch vermogen, is hij verbeterd, maar zijn grote kwaliteit is altijd de afwerking geweest. Zo'n speler moet je beoordelen op wat hij goed kan: goals maken.'

Na Anderlecht koos Lukaku voor Chelsea. Dat was best een moeilijke discussie, herinnert de vroegere Anderlechttrainer zich. 'Het hart haalde het toen op de rede. Hij was zo'n fan van Chelsea, al was hij te jong en was de concurrentie daar te groot.' Uiteindelijk is Jacobs vooral dankbaar dat hij met zo'n speler heeft mogen samenwerken. 'Ik ben maar een passant geweest in zijn loopbaan, die hem misschien 0,0001 procent heeft bijgebracht. Ook voor mij is de dagelijkse begeleiding van zo'n talent een verrijking geweest.'

WK in Zuid-Afrika

Zijn eerste wedstrijd ooit in een Belgisch shirt speelt Romelu bij de U15 op 12 februari 2008 tegen Turkije (1-2-verlies). Een duidelijke hiërarchie is er in die dagen nog niet, dus worden veel spelertjes opgeroepen en uitgeprobeerd. Uiteindelijk houdt bondscoach Bob Browaeys twee diepe spitsen over: Lukaku en Michaël Lallemand van KAS Eupen.

Het begin van Romelu was moeizaam, herinnert Browaeys zich: 'Hij had toen al een volwassen lichaam, dat hij optimaal gebruikte. Hij stond op de middenlijn, ging achter een diepe bal aan, zette zich tegen iedereen door en scoorde. Maar in een wedstrijd tegen Nederland zat hij in de greep van twee stevige verdedigers. Omdat het de eerste matchen niet goed was en je op die leeftijd iedereen aan het werk wil zien, zette ik hem al eens op de linkerflank, en tegen Letland begon hij op de bank. Toen maakte hij zijn eerste goal, als invaller.

'Ik had hem eerder wel kapitein gemaakt. Romelu had toen al een mening en lag goed in de groep, maar wat me het meest is bijgebleven, was zijn enorme drive. In een individueel gesprek peilden we naar eenieders ambitie. 'Binnen twee jaar speel ik met de Rode Duivels op de eindronde van het WK in Zuid-Afrika', zei hij. Hij was toen nog geen vijftien, hé. '

In die match met de U15 tegen Turkije stond Hendrik Van Crombrugge in doel. Op het middenveld liepen Hannes Van Der Bruggen en Mats Rits, toen hét grote talent van die lichting, samen met Jentl Gaethofs van KRC Genk die later bij Lommel voetbalde en nu bij Dessel Sport uitkomt. Van Der Bruggen: 'Hét talent vond ik toen Jentl Gaethofs. Iedereen kende Lukaku en Zinho Gano omdat ze zo groot waren. Op die leeftijd maakt dat nog een verschil. Lukaku gebruikte goed zijn lichaam en was erg snel. Je mocht hem geen ruimte geven.'

Peptalk voor een match van de Rode Duivels., belgaimage
Peptalk voor een match van de Rode Duivels. © belgaimage

Lukaku lag bij iedereen goed, herinnert Van Der Bruggen zich, zowel bij de Nederlandstaligen als de Franstaligen. 'Hij had toen al een natuurlijk leiderschap, hij kon een ganse groep meetrekken. Romelu durfde zijn mond open te doen, maar altijd vriendelijk en respectvol naar iedereen. De Grote Vriendelijke Reus.'

Op 3 maart 2010, twee jaar na zijn debuut bij de U15, maakt Romelu zijn opwachting bij de grote jongens. Onder Dick Advocaat komt hij aan de aftrap tegen Kroatië, in Advocaats laatste interland voor zijn overstap naar Rusland. Wanneer Georges Leekens overneemt, zitten er op 19 mei in het Koning Boudewijnstadion voor de vriendschappelijke interland tegen Bulgarije slechts 15.000 toeschouwers. Lukaku staat ook in zijn tweede interland aan de aftrap, maar op zijn eerste goal is het wachten tot zijn achtste interland op 17 november 2010. In Rusland is het al na twee minuten raak, en in minuut 72 maakt hij zijn tweede goal, goed voor de 0-2-eindstand. De ban is gebroken.

Vandaag staat hij na 82 interlands op 49 goals, een gemiddelde van een 0,6 goals per wedstrijd.

België in plaats van Ivoorkust

Dat Romelu Lukaku Rode Duivel zou worden, stond niet in de sterren geschreven. Uiteindelijk was zijn vader, Roger Lukaku, helemaal niet van plan om in België te komen voetballen. De toenmalige Zaïrese international van Daring Club Motema Pembe uit Kinshasa zou naar Ivoorkust gaan. Daar had hij in een Afrikaanse bekerwedstrijd indruk gemaakt op Africa Sports uit Abidjan dat hem een contract aanbood. Enkel omdat de Belgische makelaar Karel Brocken, die de wedstrijd had bijgewoond, maar bleef aandringen, belandde hij in december 1990 bij tweedeklasser FC Boom. Daar geraakte hij, bibberend van de kou, de rest van het seizoen niet weg uit de reserven. Pas halfweg het tweede seizoen dwong hij onder de flamboyante James Storme een basisplaats af, net voor Boom via de eindronde de promotie naar eerste klasse vierde. In eerste werd Lukaku Booms topschutter. Het leverde hem, kort na de geboorte van Romelu in mei 1993, een contract op bij FC Seraing.

Na omzwervingen langs Germinal Ekeren, Gençlerbirligi, KV Mechelen en KV Oostende keerde het gezin Lukaku terug naar Klein-Brabant. Daar werden ze in Wintam bij Puurs de buren van Ivo Marnef, directeur van de school waar Romelu en zijn jongere broer Jordan ingeschreven waren. Marnef, tevens jeugdvoorzitter van FC Wintam, overhaalde Lukaku senior om in 2000 de Henegouwse vierdeklasser FC Ath te ruilen voor de Brabantse tweedeprovincialer, en zijn beide zonen die al schoolliepen in Puurs van FC Boom te laten overstappen naar Wintam. En de rest is geschiedenis.

Aan de muur van het directeursbureau in het Sint-Jan Berchmanscollege te Puurs hangt nog de foto van het winnend team van de Kardinaalsbeker, de hoogste prijs in het katholieke scholenvoetbal, met Romelu Lukaku. Ivo Marnef is niet alleen schooldirecteur maar was ook de coach van het team dat die beker won, én de bezieler van een supportersclub van Romelu, de Romeli's of Romelisten, die toen zes leden telde, maar die na de transfer van Lukaku naar Chelsea uit elkaar viel. Vandaag staat Marnef te kijken van het parcours dat zijn vroegere pupil heeft afgelegd: 'Toen Romelu bij ons in de schoolploeg speelde, wisten we: hier gaan we nog van horen. Wij dachten toen aan een topclub in België. Verder dan Anderlecht, dat konden we niet inschatten.' Bij Wintam maakte hij in een wedstrijdje dat op 6-6 eindigde eens vijf goals. 'Toen vroeg de tegenstander of hij wel zo oud was als wij aangaven. Maar hij is in Antwerpen geboren, dus kon er geen twijfel bestaan over zijn leeftijd.' Wat Marnef naast Lukaku's voetbaltalenten bijbleef, was zijn ingesteldheid. 'Zijn wilskracht was enorm. Sport was voor hem geen spel, dat moest top zijn, wat hij ook deed. Romelu wilde in alles uitblinken, of het nu voetbal, atletiek of pingpong was. Hij moest en zou winnen, en verwachtte ook van diegenen rond hem dat ze zich tot het uiterste inzetten. Dat was niet altijd het geval. Maar velen trokken zich ook aan hem op. Hij stuurde altijd, maar nooit heb ik hem negatief horen praten tegen iemand.' De volgende stap zet Lukaku bij Lierse. Daar maakt hij samen met Zinho Gano in de spits twee jaar lang om en bij de 100 goals per seizoen. In een gesprek in 2010, wanneer Lukaku net zijn eerste titel heeft gewonnen, mijmert directeur jeugd Marcel Vets: 'Ik heb JurgenCavens, Stein Huysegems en Carl Hoefkens gehad, maar dit lijkt me toch nog wat anders. Dit is toch van het niveau Paul Van Himst of Rik Coppens. En let op: deze kan nog veel beter worden.' Bij Lierse stond Lukaku twee jaar in een 4-3-3 diep in de spits, en speelde bij voorkeur randje buitenspel. 'Ook wanneer hij alleen weg spurtte, bleef hij overzicht hebben voor de spelers rondom hem. Het was geen tank die blind vooruit stormde.' Vets klopte zichzelf niet op de borst: 'Veel hebben we hem niet geleerd. Je moet als club dankbaar zijn dat je met zo'n jongen hebt mogen werken. De enige keer dat ik nog zo iemand gezien heb, was toen ik zelf nog bij Berchem Sport sjotte. Toen viel me nog zo'n jongen op met een moordend schot: Ludo Coeck. ' Na de degradatie in 2006 stappen de broers Lukaku onder het dreigende faillissement samen met een handvol ploegmaats én jeugdverantwoordelijke Dirk Gyselinckx over naar Anderlecht, maar enige rancune hield Marcel Vets daar niet aan over: 'Boven Lierse staat Anderlecht, en boven Anderlecht staan weer andere clubs. Als je jezelf wijsmaakt dat je een groot talent bij je kunt houden, ben je naïef.'Anderlechts jeugddirecteur Jean Kindermans zag Lukaku voor het eerst live op Neerpede tijdens Anderlecht-Lierse voor U13. De spits voetbalde toen bij de bezoekers en stond in de belangstelling van Engelse teams. Kindermans in 2010: 'Ik zag een grote donkere jongen constant achter ongrijpbare ballen lopen toen onze scout me zei: 'Die nummer negen hebben we al vastgelegd.' Mijn eerste indruk was: groot en sterk, maar er is voetbaltechnisch nog werk aan. Als we die bij de U14 opstellen gaat hij meer dan 100 goals maken, maar geen vooruitgang maken. Dus schoven we hem door naar de U15. ' Wat Kindermans het meest verbaast in het parcours van de spits is 'zijn bijna onstilbare honger naar erkenning, resultaten en doelpunten. Die heeft hij altijd gehad. Elke keer als hij een grens bereikt, legt hij voor zichzelf een nieuwe.' Wat hem opvalt, is dat Lukaku nog altijd snel onder vuur komt te liggen, terwijl hij toch indrukwekkende statistieken kan voorleggen. Kindermans: 'Vreemd toch, dat we in België altijd zoeken naar de weinige mankementen en dat we er maar niet in slagen die grote kwaliteiten te koesteren. We staan nummer één op de FIFA-ranking, met een spits van 26 jaar die zijn 50e goal gaat maken. Ik vind dat fenomenaal, maar wij blijven maar vitten over die ene moeilijke kaats.' Dat is altijd zo geweest, ook op Anderlecht zelf, toen Lukaku daar op zijn dertiende belandde, geeft Kindermans toe. 'Men noemt zo'n jonge speler een trafiqué, een die voor zijn leeftijd groter, sterker en sneller is dan de rest, maar bij wie men zich afvraagt: wat wordt dat als ze allemaal volgroeid zijn? Daarom hebben we hem snel naar een hogere leeftijdscategorie doorgeschoven en individueel met hem getraind op technische skills.' Vandaag vindt Kindermans Lukaku een vrij complete spits: 'Hij is sterk in één-tegen-éénsituaties, scoort met het hoofd, kan op snelheid het verschil maken.' Ook zijn attitude heeft hem geholpen. 'Romelu is altijd makkelijk en leergierig geweest, klaar om details op te pikken van iedereen van wie hij meende dat hij hem iets kon aanreiken. Hij heeft zeker geen vedetteallures, hij blijft nederig. Veel jongens nemen op een bepaald moment een attitude aan die wij hen zeker niet hebben aangeleerd.' Het was met een brede glimlach dat Kindermans begin augustus Romelu opnieuw begroette op Neerpede, toen hij daar een paar dagen mee kwam trainen, terwijl zijn situatie bij Manchester United geblokkeerd zat en zijn transfer naar Inter even dreigde af te springen. 'Wat in die twee dagen die hij bij ons doorbracht het meest opviel, was zijn bereidheid om te trainen, voluit te gaan. Zijn inzet was meer dan voorbeeldig.' Wanneer begin augustus Lukaku's transfer naar Inter bekend geraakt, belt de Gazzetta dello Sport naar Ariël Jacobs, die Lukaku liet debuteren op het hoogste niveau, in een testwedstrijd om de titel op Standard, en met wie Romelu kampioen werd in 2010. Op de vraag of hij toen al dacht dat hij een echte sterspeler had, antwoordde Jacobs: 'Heel eerlijk: nee.' Ook voor die allereerste selectie voor de titelmatch op Standard waren er twijfels, weet Jacobs. 'Sommigen op Anderlecht trokken bij wijze van spreken een pamper aan toen ze hoorden dat ik hem meenam, maar ik had alle matchen van het tweede gezien. Hij stak er niet met kop en schouders bovenuit, maar hij maakte wel altijd een paar acties in de zone van de waarheid. Ik heb hem toen gezegd: ik wil straks een Romelu zien die zich continu ontwikkelt. Hij zal me wel eens verwenst hebben, want we hebben hem, omdat hij toen nog volop in groei was, wel eens binnengelaten op dagen dat hij liever meegetraind had.' Jacobs herinnert zich een heel leergierige speler: 'Veel jonge spelers zijn erg plichtsbewust in het begin, tot ze gesetteld zijn. Romelu wilde ook altijd winnen. In de match, maar ook op training en in andere activiteiten. Twee keer per jaar deden we op oefenkamp een sportquiz. De andere spelers zaten graag in zijn ploegje, omdat ze wisten dat ze zo een grote kans maakten om te winnen.' Wat Jacobs aangenaam verraste, is Lukaku's constante evolutie. 'Hij is altijd beter geworden. Ook de manier waarop hij de kritiek verwerkt, vind ik klasse. In zijn zwakke punten, het technisch vermogen, is hij verbeterd, maar zijn grote kwaliteit is altijd de afwerking geweest. Zo'n speler moet je beoordelen op wat hij goed kan: goals maken.' Na Anderlecht koos Lukaku voor Chelsea. Dat was best een moeilijke discussie, herinnert de vroegere Anderlechttrainer zich. 'Het hart haalde het toen op de rede. Hij was zo'n fan van Chelsea, al was hij te jong en was de concurrentie daar te groot.' Uiteindelijk is Jacobs vooral dankbaar dat hij met zo'n speler heeft mogen samenwerken. 'Ik ben maar een passant geweest in zijn loopbaan, die hem misschien 0,0001 procent heeft bijgebracht. Ook voor mij is de dagelijkse begeleiding van zo'n talent een verrijking geweest.' Zijn eerste wedstrijd ooit in een Belgisch shirt speelt Romelu bij de U15 op 12 februari 2008 tegen Turkije (1-2-verlies). Een duidelijke hiërarchie is er in die dagen nog niet, dus worden veel spelertjes opgeroepen en uitgeprobeerd. Uiteindelijk houdt bondscoach Bob Browaeys twee diepe spitsen over: Lukaku en Michaël Lallemand van KAS Eupen. Het begin van Romelu was moeizaam, herinnert Browaeys zich: 'Hij had toen al een volwassen lichaam, dat hij optimaal gebruikte. Hij stond op de middenlijn, ging achter een diepe bal aan, zette zich tegen iedereen door en scoorde. Maar in een wedstrijd tegen Nederland zat hij in de greep van twee stevige verdedigers. Omdat het de eerste matchen niet goed was en je op die leeftijd iedereen aan het werk wil zien, zette ik hem al eens op de linkerflank, en tegen Letland begon hij op de bank. Toen maakte hij zijn eerste goal, als invaller. 'Ik had hem eerder wel kapitein gemaakt. Romelu had toen al een mening en lag goed in de groep, maar wat me het meest is bijgebleven, was zijn enorme drive. In een individueel gesprek peilden we naar eenieders ambitie. 'Binnen twee jaar speel ik met de Rode Duivels op de eindronde van het WK in Zuid-Afrika', zei hij. Hij was toen nog geen vijftien, hé. ' In die match met de U15 tegen Turkije stond Hendrik Van Crombrugge in doel. Op het middenveld liepen Hannes Van Der Bruggen en Mats Rits, toen hét grote talent van die lichting, samen met Jentl Gaethofs van KRC Genk die later bij Lommel voetbalde en nu bij Dessel Sport uitkomt. Van Der Bruggen: 'Hét talent vond ik toen Jentl Gaethofs. Iedereen kende Lukaku en Zinho Gano omdat ze zo groot waren. Op die leeftijd maakt dat nog een verschil. Lukaku gebruikte goed zijn lichaam en was erg snel. Je mocht hem geen ruimte geven.' Lukaku lag bij iedereen goed, herinnert Van Der Bruggen zich, zowel bij de Nederlandstaligen als de Franstaligen. 'Hij had toen al een natuurlijk leiderschap, hij kon een ganse groep meetrekken. Romelu durfde zijn mond open te doen, maar altijd vriendelijk en respectvol naar iedereen. De Grote Vriendelijke Reus.' Op 3 maart 2010, twee jaar na zijn debuut bij de U15, maakt Romelu zijn opwachting bij de grote jongens. Onder Dick Advocaat komt hij aan de aftrap tegen Kroatië, in Advocaats laatste interland voor zijn overstap naar Rusland. Wanneer Georges Leekens overneemt, zitten er op 19 mei in het Koning Boudewijnstadion voor de vriendschappelijke interland tegen Bulgarije slechts 15.000 toeschouwers. Lukaku staat ook in zijn tweede interland aan de aftrap, maar op zijn eerste goal is het wachten tot zijn achtste interland op 17 november 2010. In Rusland is het al na twee minuten raak, en in minuut 72 maakt hij zijn tweede goal, goed voor de 0-2-eindstand. De ban is gebroken. Vandaag staat hij na 82 interlands op 49 goals, een gemiddelde van een 0,6 goals per wedstrijd.