Hoe heb je Walter leren kennen ?

Rosalba Salvaggio : We woonden in dezelfde wijk, op honderd meter van elkaar. We waren een beetje zoals kat en hond. Hij plaagde me aldoor, dat kon ik niet verdragen ( Walter : “Ik wist dat ik op je zenuwen werkte, daar schepte ik uiteraard plezier in”). Eigenlijk trok ik meer met zijn broer op, want Walter werd helemaal in beslag genomen door het voetbal. Maar we maakten wel beiden deel uit van dezelfde vriendenkring. De doorbraak is er gekomen toen ik zeventien jaar was, toen hij me voor een slow uitnodigde. Toen ik twintig was, hebben we ons verloofd en deze maand zijn we twee jaar getrouwd. Nu kan ik erom lachen wanneer hij me plaagt. Meer zelfs, ik verveel me als hij niet bij me is.

Werk je ?

Ik heb twee jaar halftijds gewerkt in de bakkerijafdeling van Delhaize. Een half jaar na ons huwelijk ben ik daarmee gestopt, op verzoek van Walter. We maakten en bakten het brood, vulden de rekken. Ik deed dat graag, vooral omdat de sfeer tussen de collega’s goed was.

Walter zegt dat je zeer ‘a casa’ bent.

Hij heeft gelijk. Ik hou, om te beginnen, van het interieur van ons huis. Ik ga graag op bezoek bij mijn familie en bij vrienden, maar ik ontvang ook graag mensen. Dan kan zelfs de grote schoonmaak een reden zijn om elkaar te ontmoeten. Bij de lenteschoonmaak waren we hier met vieren, en heb ik nog eens goed voor ze gekookt. Met Kerstmis waren we met veertig. Sommigen zijn hier blijven slapen. We zijn tot zeven uur ’s morgens wakker gebleven. Met de verjaardag van Walter hadden we zestig mensen uitgenodigd. En in de zomer organiseren we barbecues. Ik ben dol op koken. Persoonlijk heb ik het niet zo begrepen op Italiaanse schotels, maar ik kan ze wel klaarmaken. Walter smult ervan. Mijn moeder heeft me geleerd hoe een huishouden te besturen. Ze heeft me streng opgevoed, maar ik ben er haar dankbaar voor. Zeker als ik zie hoe andere kinderen ontsporen. Het gedrag van sommige kinderen shockeert me. We zullen onze kinderen zeker opvoeden zoals we zelf zijn opgevoed.

Je houdt duidelijk van Italiaanse barok.

Ja, ik heb het hele huis in die stijl gedecoreerd. Daar heb ik een jaar over gedaan. Ik hou ook van poppen. Sommigen komen uit Italië. Je vindt er ook bij bloemisten, aan de zee. Als ze een tatoeage in de nek hebben, zijn ze uniek.

Is Walter attent ?

Ja. Hij heeft me een nieuwe wagen gegeven. We proberen zoveel mogelijk tijd samen door te brengen. Als hij gaat trainen, belt hij me drie, vier keer ( Walter : “Nee, twee, drie keer.”). Ook als hij op stage of op afzondering is, bellen we naar elkaar en sturen we berichtjes. En ik wacht op hem als hij terugkeert. Daar houdt hij van, en zo kunnen we samen nog wat lachen.

En zijn gebreken ?

Hij is slordig. En als we uitgaan, laat hij me twee of drie pakken strijken, en dan probeert hij ze uit en kiest voor nog een ander, dat ik ook nog moet strijken. Hij heeft een hekel aan shopping, maar hij is koket. ( Walter : “Als ze ergens naartoe gaat, moet ze altijd een nieuw kleedje hebben.”) Dat is waar, maar ik zeg het altijd tegen hem. En om me uit mijn vel te doen springen, zegt hij dat hij het lelijk vindt. Ik ben dol op schoenen en kleren. En op parfums ook.

Heb je geen hond ?

Toch wel, een shitsu, een klein wit hondje. Ik heb hem gekregen als huwelijksgeschenk. Ik wou er per se een, want ik hou van dieren. Walter wou er me een geven, maar vrienden hebben me ermee verrast op de dag van mijn huwelijk. Gelukkig was Walter op de hoogte, anders hadden we nu twee honden.

door Pascale Piérard