Ooit had Rudi Smidts (53) de sleutels van de Bosuil, nu die van de kerncentrale van Doel en het middenveld van SK Muggenberg, de ploeg van regisseur Erik Van Looy.
Tiens, nu AA Gent Wembley weer in de belangstelling bracht: hoe zou het nog zijn met Rudi Smidts, aanvoerder van Antwerp toen de Great Old naar de Londense tempel van het voetbal trok ter gelegenheid van de Europese finale in de Beker voor bekerwinnaars?
Uitstekend, zo blijkt op een maandagavond langs de waterkant in Muizen. Het domein van Hofstade en dierenpark Planckendael zijn vlakbij en, voor wie wat meer vertier verkiest, op een boogscheut ligt het bruisende Mechelen. Voor zijn deur passeert bij tijd en wijle een binnenvaartschip. Als het mooi weer is, rijden de fietsers in groten getale voorbij. De horizon is wijd.
Idyllisch en toch ook een beetje Kafka. Vlaanderen is volgebouwd, cohousing wordt gepromoot als oplossing voor de toekomst. Dat was ook de wens van Rudi Smidts, maar tussen droom en daad stonden wettelijke bezwaren. De grond had hij al een tijdje, en het verlangen om er een huis te delen met zijn zus eveneens. Maar wat bleek? Regelgevers hadden deze zone voorbehouden voor individuele woningen. Dus werd een eerste ontwerp afgewezen en slechts na beroep de goedkeuring verkregen. Zo’n zes maanden woont hij hier nu, met zicht over de velden van de grens tussen de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant.
Dat hij de sleutels van de Bosuil had, klopt, tenminste die van de kleedkamer. Niet zo lang geleden was hij er nog eens voor een televisieprogramma. Er was amper wat veranderd vergeleken met zijn tijd. ‘Ongelooflijk. Ik vond het zelfs een donker kot, omdat de ramen waren verwijderd. Bij ons was het tenminste nog licht en alles in rood en wit. Nu, ze zitten er ook maar alleen voor wedstrijddagen, tijdens de week gebruiken ze andere kleedkamers. (lacht) De sleutels heb ik niet meer. Toen ik er vertrok, heb ik ze afgegeven.’
Die van de kerncentrale in Doel heeft hij niet, we hebben wat overdreven. Maar hij heeft er wel een bureau en werkt er alle dagen, volgend jaar al tien jaar. De tijd vliegt. Hoe komt een gewezen profvoetballer in een kerncentrale terecht? Smidts: ‘Ik heb na mijn carrière eerst even bij Maas International gewerkt, die van de koffie en andere machines. Dan reed ik rond in een bestelwagen in Brussel, fijn werk. Maar na een tijdje wilde ik toch wat anders. Niet trainer zijn, neen. Ik was even trainer-jeugdcoördinator in Dilbeek, als assistent van Eric Viscaal, maar dat trainen was niks voor mij. Ik had ook geen diploma’s. Even ben ik wel in de verkorte opleiding voor profs gestapt, maar door het overaanbod aan Vlamingen kwam ik bij de Franstaligen terecht. De logica van de bond, omdat ik toen bij Charleroi speelde. Nu, niks tegen die jongens, maar die cursus in het Frans was niks voor mij. Ik ben dan ook gestopt.’
In 2007 ging hij gewoon weer voetballen, bij Itterbeek, in provinciale. Smidts: ‘Op het middenveld, om wat meer aan de bal te komen. En: in Brabant, want in Antwerpen werd je toch maar met dat verleden geconfronteerd.’ Via iemand van de club hoorde hij dat inspectie- en certificatiefirma Vinçotte mensen zocht voor veiligheidsinspecties in Doel. Smidts, die een diploma mechanica had, solliciteerde en werd aangeworven. Hij liep mee met de inspecteurs, leerde bij, legde examens af en nu mag hij zich al een tijdje ook inspecteur noemen. Zijn deeldomein: hefwerktuigen, liften, hoogtewerkers, kranen. Om de drie maanden wordt alles gecontroleerd, zijn bedrijf heeft zeven mensen continu op de site. Elke dag staat hij om halfzes op, want het is een eindje rijden en de hele dag is hij bezig met inspecties en verslagen, afgesloten van de buitenwereld. Op sommige plaatsen mogen geen gsm’s, op andere wel, maar alleen oude toestellen, zonder camera.
De veiligheidscontroles zijn immens. Hij trad bij Vinçotte in de maand november in dienst, maar kreeg slechts in januari de toestemming om zijn nieuwe werkplaats te betreden. Smidts: ‘Ze keren je eerst helemaal binnenstebuiten. Ik moet altijd glimlachen, als ik hoor dat mensen zogezegd binnendrongen op de site. Dat is onmogelijk, zeker in de warme zone, het nucleaire gedeelte.’
Het is niet zijn eerste werkervaring. Nog voor hij profvoetballer werd, werkte hij al en ook als speler van Antwerp deed hij dat. Smidts: ‘Na het tekenen van mijn eerste contract ben ik nog anderhalf jaar blijven werken. Ik mocht wat vroeger stoppen, rond drie uur, zodat ik met de eerste ploeg kon meetrainen. Trainde die alleen ’s ochtends, dan oefende ik ’s avonds met de reserven. Ik zat daar niks mee in, met het geld ook niet. Als ik maar kon shotten. Mijn eerste contractje was er een van ongeveer 125 euro per maand en 75 euro per punt. Na mijn eerste jaar was Eddy Wauters zo tevreden dat hij me ‘100 procent opslag’ gaf. Ook dat heb ik direct getekend… Shotten, dat wilde ik.’
Dat is gebleven, hij voetbalt nog steeds. Soms twee keer per weekend, op zaterdag met de veteranen van KV Mechelen, en op zondag met SK Muggenberg, de ploeg van Erik Van Looy, die o zo graag eens kampioen wil spelen. In theorie is de ploeg sterk: Tomas Radzinski, Rudi Taeymans, Darko Pivaljevic en Jonas De Roeck voetballen ook mee. Smidts: ‘Maar we zijn zelden voltallig, dat is een beetje ons probleem. Kampioen spelen zit er ook dit jaar niet in.’
Geregeld, maar lang niet elk weekend, gaat hij nog naar het voetbal. Hij is peter van de oud-voetballers van Antwerp en trekt af en toe naar de Bosuil. Soms zit hij op Malinwa. Wordt hij nog veel herkend op straat? Smidts: ‘Door ouderen wel. Jongeren niet, tenzij hun pa het hen vertelt. Het is ook al zo lang geleden hé.’ Is Wembley zijn mooiste herinnering? Smidts: ‘De beker van België zet ik nog iets hoger. Die hebben we gewonnen, de finale op Wembley niet. Parma was beter. Maar samen met het WK in 1994, waar ik basisspeler was, waren dat wel de hoogtepunten, ja.’
DOOR PETER T’KINT – FOTO NICO DE NIJS
‘Binnendringen in het nucleaire gedeelte? Dat is onmogelijk.’ RUDI SMIDTS
