Marc Van den Wijngaert trekt aan de alarmbel. “Mijn vader moet beseffen dat het zo niet verder kan”, zegt de zoon van de voorzitter van KV Mechelen.
Wie de officiële website van de tweedeklasser aanklikt (www.kvmechelen.be) en gaat kijken onder de kop ‘Forum’, wrijft zich de ogen uit. Vetes, roddels, hele en halve waarheden, het vindt er allemaal ongecensureerd zijn weg naar de lezer. Wie nog steeds niet begrijpt waarom Barry Hulshoff in december werd ontslagen, vindt hier het antwoord. De fans lustten hem niet, zo simpel is het, zelfs al stond Mechelen met hem lange tijd zonder verliespartij afgescheiden aan de leiding. Gevolg : de fans hun zin, Hulshoff buiten.
In november had een ander ontslag al voor commotie gezorgd op de site. Dat van Werner Nees, pas sinds 1 juni 2001 commercieel verantwoordelijke van de zogenaamde jeugdacademie. Tot daar aan toe, ware het niet dat ’s anderendaags Marc Van den Wijngaert uit solidariteit met Nees opstapt als jeugdvoorzitter. In tegenstelling tot Nees, een voormalig jeugdspeler van KV Mechelen, is Marc niet de eerste de beste, want de zoon van voorzitter en mecenas Willy Van den Wijngaert. Op het forum worden de messen weerom geslepen. Achter het dubbele ontslag wordt de hand van manager Geert Lermyte vermoed. Te langen leste kruipt die in zijn klavier om te reageren “op allerlei onwaarheden die een bendeke over KVM aan het verspreiden is”.
Hij heeft, zo schrijft Lermyte, wel wat anders te doen dan het clubbeleid aan de supporters uit te leggen. Niemand die hem en Aad de Mos moet komen vertellen hoe een voetbalbedrijf geleid moet worden. Hun voorgangers, die hebben bewezen hoe het niet moet, en daarom mogen zij (hij en De Mos) het nu oplossen, “zodat wij geen tijd hebben om voortdurend op de website te loeren, of om ons zat te drinken of om ons bol te eten”. Maar, om “iedereen die nu al weken aan het mailen is toe te laten zich met serieuze zaken bezig te houden, zoals naar school gaan of het werk uitvoeren waarvoor hij betaald wordt”, wil hij wel een korte reactie kwijt. Die komt erop neer dat het in de Mechelse jeugdwerking op commercieel vlak helemaal niet zo goed ging als wordt beweerd.
e toon die Lermyte aanslaat, valt niet bij iedereen in goede aarde. Vooral zijn appèl aan hen die “echt een geel-rood hart” hebben, komt slecht aan. Een kennelijk goed geïnformeerde forumbezoeker vist uit dat vijf voetbalclubs en één basketbalclub een beroep deden op Lermyte’s diensten, sinds hij ten tijde van John Cordier al eens uit Mechelen moest vertrekken. In maanden, niet eens in jaren laten zijn afzonderlijke dienstverbanden zich uitdrukken. Dus : welk commercieel succes ? Welke clubliefde ?
En dat gaat zo maar door, tussen believers en non-believers, tot kort na nieuwjaar de webmaster ingrijpt en de site een etmaal lang sluit.
Op 2 januari 2002, een dag voor de zeventigste verjaardag van zijn vader, reageert Marc Van den Wijngaert via de website op wat hij noemt de persoonlijke aanval van Geert Lermyte. “Commercieel was de jeugd een grandioos succes”, schrijft hij en noemt cijfers. In zes maanden tijd hadden hij en Werner Nees – die proefdraaide sinds maart – een omzet van 4,5 miljoen frank gerealiseerd, waarvan drie kwart effectief was betaald.
En het resterende kwart dan ? Een aantal jeugdsponsors deed (en doet) inderdaad moeilijk, geeft Van den Wijngaert toe. Dat kwam omdat zij na het ontslag van Nees hun engagement wensten te herbekijken. In de contracten die hij met hen had afgesloten, stond dat hun geld niet naar de werking van de A-kern kon worden doorgesluisd. Hoe zeker konden zij daar nu nog van zijn met een Lermyte die dat voordien al niet naar de zin was geweest ? “Geert Lermyte beschuldigde mij ervan cavalier seul te spelen”, zegt Nees. “Dat sloeg nergens op. Ik heb mij steeds verantwoord bij Marc Van den Wijngaert, die tenslotte mijn voorzitter was.”
Volgens Nees vormde de communicatie tussen het hoofdmanagement en de jeugdacademie een groot probleem. Meer wil hij wegens de rechtszaak tussen hem en KV Mechelen niet kwijt. Marc Van den Wijngaert wel. “Nogal logisch,” zegt hij, “die wrevel bij Lermyte. Zelf haalt hij niets binnen. Hij wacht tot het hem op een schoteltje wordt aangereikt, waarna hij zijn percent kan pakken. Van de zeventien loges in het stadion zijn er nog altijd maar zes bezet – daar heeft Gert Cromboom nog voor gezorgd. En van de 524 business-seats zijn er 68 verkocht, ook nog door Gert en mezelf. Kan je je voorstellen hoe leeg het daar nu is ? Maar dan antwoordt Lermyte dat hij het druk heeft met puin van Buskens te ruimen, of dat De Mos hem zo opslorpt. Mij moet je niet vertellen dat je na een jaar nog altijd naar lijken in kasten zit te zoeken in plaats van sponsors binnen te halen.”
a een vakantie in Kenya had Van den Wijngaert al moeten vaststellen dat tijdens zijn afwezigheid Aad de Mos zijn jeugdsecretaris had buitengewerkt. Toen hij kort daarna ook gepasseerd werd bij het ontslag van Werner Nees, hield hij zonder aarzelen de eer aan zichzelf. Nees zou 15.000 frank achterover hebben gedrukt, luidde de aanklacht, die een sponsor hem in de jeugdkantine in het handje had overhandigd. Niets van, zegt de betrokkene, het geld werd door hem terstond netjes aan de jeugdvoorzitter bezorgd, aan Marc Van den Wijngaert dus. “Klopt helemaal”, bevestigt die laatste.
Op zijn vader maakte dat evenwel geen indruk, die koos de kant van De Mos en Lermyte. Dat kwam hem dra op een telefoontje vanuit Brussel te staan, waar een oom van Werner Nees in de raad van bestuur van een vooraanstaande eersteklasser zit. De oom liet Van den Wijngaert sr verstaan dat hij het maar matig apprecieerde dat een familielid van hem van diefstal werd beticht. Het pittige gesprek bleef zonder gevolg.
Marc Van den Wijngaert ziet een parallel met Gert Cromboom, de commercieel manager wiens ontslag in augustus 2000 door Yvan Buskens werd bekokstoofd. “Gert was jong, maar haalde wel geld binnen”, aldus Van den Wijngaert. “Dat kon van Buskens niet worden gezegd. Het is de Mechelse mentaliteit om iemand die presteert af te schieten. Toen Werner en ik op de jeugd begonnen, hingen daar twee reclameborden. Niet betaald dan nog. Moet je nu eens gaan kijken : een nieuwe lichtinstallatie, mét subsidie van de stad die we hadden losgeweekt, een nieuwe toegangsweg, alles in rood en geel geschilderd, het hele terras afgespannen met boarding van Coca-Cola – Coca-Cola, hé ! Lermyte was bang dat Werner Nees op zijn positie zat te azen. Terwijl Werner zijn beroepsbezigheden nooit zou laten staan voor het voetbal. Weet je wat het is ? Geert beseft gewoon dat hij zijn job niet aankan.”
“Ik zie dat er nog altijd op dezelfde manier met mensen wordt omgegaan”, zegt Gert Cromboom, die via een rechtsgang nog altijd ongeveer 150.000 euro eist van KV Mechelen. “Alleen is Buskens nu vervangen door andere figuren. Jammer, want in Mechelen is iets moois te maken. In anderhalf jaar tijd haalde ik 85 miljoen frank op, en bij mijn ontslag zat er nog eens 35 miljoen in de pijplijn. In mijn nieuwe job doe ik hetzelfde als wat ik voor KV Mechelen deed. Ik kom in contact met dezelfde bedrijven, alleen gaat het nu zoveel makkelijker. Omdat bij mijn huidige werkgever gemaakte afspraken wél worden nageleefd.”
arc Van den Wijngaert was er nochtans niet rouwig om geweest, toen Aad de Mos Geert Lermyte binnenhaalde. Want alleen omdat er geen directe opvolger was, had hij na het ontslag van Yvan Buskens het commercieel management op zich genomen. “Tijdelijk, want het was nooit mijn bedoeling om het te blijven doen. Jeugdvoorzitter, tot daar aan toe, maar niet meer dan dat.”
Ondanks zijn ontslag als jeugdvoorzitter, houdt Van den Wijngaert vast aan zijn mandaat in de raad van bestuur van KV Mechelen. “Opdat mijn vader daar namens Bofin niet alleen zou zitten”, zegt hij zorgelijk. Hoeveel geld er in drie jaar voorzitterschap van Willy Van den Wijngaert al van het familiebedrijf naar KV Mechelen vloeide, zijn zoon zegt het niet te weten. 350 miljoen frank ? 380 ? 400 ? Hij leest de bedragen ook maar in de krant. Voeg of laat komt zo ook de toekomst van Bofin in gevaar, vreest hij.
Marc Van den Wijngaert : “In het eengemaakte Europa wordt de concurrentie almaar groter. Wij moeten investeren, kunnen dat ook nog wel, maar dan mogen we nu niet meer overdrijven. Daarom trek ik aan de alarmbel. Als ik morgen moet kiezen tussen een investering van 100 miljoen frank in een nieuwe productielijn voor Bofin of in KV Mechelen, dan weet ik het wel. Ik heb geen probleem met KV, tenminste als er bekwame mensen zouden zitten, maar de inspanningen mogen niet ten koste van het bedrijf gaan. Bofin heeft geen reclame nodig, wij zijn een private label. Daarom begrijp ik niet waarom wij op dat shirt van KV Mechelen moeten staan.”
Niemand evenwel die zijn vader op andere gedachten kan brengen. Ook zijn zoon niet, want als het over KV Mechelen gaat, dult Willy Van den Wijngaert geen inspraak. Die is er ook niet bij Bofin Biscuits, waar de raad van beheer uitsluitend uit vader en zoon bestaat. Aan dat gebrek aan vergadercultuur zag Marc Van den Wijngaert ook KV Mechelen ten prooi vallen. Beslissingen waren vaak al genomen en petit comité, door De Mos, Lermyte en Willy Van den Wijngaert, zo was zijn indruk, waarna de raad van beheer ze alleen nog kon bekrachtigen. Bovendien woonden De Mos en Lermyte die beheerraden vaak bij, zonder dat zij er formeel deel van uitmaken. In die omstandigheden stapte inmiddels ook ondervoorzitter Johan Willemen in alle stilte op.
an het 140-tal werknemers bij Bofin zijn tachtig procent vrouwen. Van voetbal trekken zij zich weinig aan. Maar op de boekhouding en bij de bedienden ligt het anders, merkt Marc Van den Wijngaert. “Zij lezen in de krant de bedragen die in KV Mechelen worden gepompt. Dat werkt demotiverend. En toch is er niet de minste sociale onrust. Dat komt omdat ik een goede relatie heb met mijn bedienden. Dat wil ik niet kapot laten gaan. Daarom ook zorg ik ervoor dat het op Bofin niet tot ruzies komt tussen mij en mijn vader.”
“Mijn vader vertrouwt anderen meer dan mij, zijn zoon”, besluit hij. “Dat doet pijn. Toen uw blad ruim een jaar geleden Buskens ontmaskerde ( in november 2000, nvdr), was dat de enige keer dat hij mij dank u heeft gezegd. Ik had hem dat al zes maanden daarvoor verteld, maar mij had hij niet geloofd. Buskens bracht als commerciële man nul komma nul binnen. Alleen omdat hij het goed kan uitleggen, is hij daarna manager geworden. En nu herhaalt alles zich. Met één groot verschil : Buskens had je makkelijk door, deze mannen niet. Je krijgt er geen vat op. Op de vraag wat de rol van De Mos is in dit alles, kan ik nog altijd niet antwoorden.”
door Jan Hauspie,
“Geert Lermyte beseft dat hij zijn job niet aankan.” (Marc Van den Wijngaert)
“Alles herhaalt zich. Alleen : Buskens had je zó door, op De Mos krijg je geen vat.” (Marc Van den Wijngaert)
