Je lijkt al helemaal hersteld van de geboorte van Mathis, nu vijf weken geleden. En zijn de nachten kort ?

Ik herstel snel. En ach, die korte nachten. Olivier heeft een goede nachtrust nodig, dus ik laat hem slapen. Aangezien hij werkt en ik voorlopig niet, vind ik het normaal dat ik ’s nachts opsta voor de kinderen .

Hoe moeten we je zien : als echtgenote of als vriendin ?

Een goede vraag. Beide, denk ik. We zijn in Las Vegas getrouwd maar achteraf hebben we ons huwelijk niet bekrachtigd in België. Voor de Belgische staat ben ik dus zijn levensgezellin en niet zijn echtgenote, maar daar hecht ik niet zoveel belang aan. Voor mij tellen alleen de gevoelens.

Olivier had al een dochtertje uit zijn vorig huwelijk, Lori (7). Jouw uitstekende relatie met haar moeder is op zijn minst speciaal te noemen.

Thomas, onze zoon van vier, gaat dikwijls mee met zijn oudere zus als ze bij haar mama gaat. Zij zorgt voor hem alsof het haar eigen kind was. Toen ik zwanger was van Mathis heb ik voorgesteld aan Olivier dat zij de meter zou worden van ons kind. Nooit hebben we er spijt van gehad. Volgens mij was het de beste keuze die we konden maken.

Je geeft die openheid ook mee in de opvoeding van je kinderen. Aan welke waarden hecht je veel belang ?

Aan respect. Ik werk voor een ziekenfonds, dus is het heel belangrijk dat ik goed kan luisteren. Het sociale aspect is een evidentie in mijn beroep. Je moet bereid zijn te luisteren naar mensen.

De zaak-Dutroux laat nog steeds zijn sporen na in de streek waar jullie wonen. Heeft dit een invloed op de opvoeding van jullie kinderen ?

We letten op wat we doen, dat gebeurt instinctief. Als ik op openbare plaatsen ben, leg ik hen uit dat er misschien ooit een vreemde naar hen toe kan stappen die hen meeneemt en vraagt een ritje te maken. Ik vertel hen dan dat ze nooit een onbekende mogen vertrouwen. In de supermarkt blijven ze altijd dicht bij mij. Thomas en Lori slaan die waarschuwing niet in de wind, ook al begrijpen ze niet altijd waarom iemand hen kwaad zou willen doen. Het is jammer dat het zover moet komen.

Het zijn niet alleen de pedofilieschandalen. Onlangs was er een jongentje verdronken aan de stuwdam van l’Eau d’Heure. Eén moment van onoplettendheid kan al fataal zijn. Dat verontrust ons soms wel.

Drie kinderen opvoeden vraagt een grote verantwoordelijkheid. Soms volstaat het hen te waarschuwen, anderzijds mag je hun enthousiasme niet te veel afremmen.

Dat is waar, soms zijn we veel te bezorgd. We volgen ons instinct, zonder erbij na te denken. Het is niet altijd gemakkelijk om het juiste evenwicht te vinden. Olivier is heel streng, terwijl ik meer toelaat. Op die manier vullen we elkaar aan.

Wat denk je van Oliviers beroep ?

Ik heb een bijzonder hechte band met zijn beste vrienden, allemaal spelers of ex-spelers van Sporting Charleroi. Marco Casto, Roch Gérard en ook Philippe Albert, de peter van Thomas, zien we geregeld. Als het goed uitkomt voor iedereen, spreken we af. Ze waren destijds een hechte groep vrienden en de resultaten bleven niet uit.

Het is jammer dat zo’n groep nu niet meer samen speelt.

Inderdaad. Iedereen heeft nu zijn eigen carrière, gaat zijn eigen weg. Zo gaat het nu eenmaal in het leven en zéker in het voetbal.

Ben je blij dat hij nu weer dichter bij huis speelt ?

Het is in elk geval gemakkelijker. Jammer dat La Louvière de start van het seizoen gemist heeft. Na het rampjaar bij Beveren vraag Olivier zich af of hij geen ongeluksbrenger is.

door Daniel Renard

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content