Saelemaekers, de nieuwe belofte van het Astridpark: ‘Druk kent hij niet’

© PHOTONEWS

Hein Vanhaezebrouck gooide hem vorig seizoen voor de leeuwen en ook in het competitiebegin krijgt hij zijn kans. Als rechterflankspeler wordt hij nu al vergeleken met Thomas Meunier.

Het is per toeval dat het goudhaantje van Anderlecht begint te voetballen. Zijn vader LucSaelemaekers vertelt het verhaal: ‘Ik heb zelf jarenlang geturnd en dus was het bijna logisch dat Alexis dat ook deed. Op een dag kwam zijn broer Jesse, die tien jaar ouder is, ons vertellen dat hij zich met enkele vrienden ging inschrijven bij de club ABSSA in Ittre. Ik had zelfs geen idee waar hij het over had. Alexis stond naast me en zei dat hij dan toch ook mocht gaan voetballen. Ik stemde natuurlijk toe, maar wel op voorwaarde dat hij naar en club dichter bij huis ging, waar hij Nederlands kon leren. Hij wilde naar Sint-Genesius-Rode.’

Luc Devroe stelde voor om van rugnummer te veranderen, maar hij is begonnen met nummer 56 en dat bevalt hem.’ Mama Joëlle Saelemaekers

Uiteindelijk komt de jongen uit Alsemberg terecht in … Beersel-Drogenbos. Ivo Heyndrickx, nu de voorzitter van die club, herinnert zich de huidige Anderlechtspeler nog heel goed: ‘Ik was zijn eerste coach, bij de U12. Hij was een jaar jonger dan zijn ploeggenoten, maar hij was een fenomeen. Je zag snel dat die jongen iets meer had dan de anderen. Hij was twee koppen kleiner dan zijn tegenstanders, maar het was een bijtertje – ik moest hem soms afremmen omdat hij overal liep. In die tijd speelde hij als flankaanvaller en hij maakte geregeld het verschil door te scoren of assists te geven. Maar vaak zag je hem ook terug lopen om als centrale verdediger te gaan tackelen en dan weer naar voren te stormen. Ongelooflijk.’

Ontmoeting met Lemerre

Al snel doet Alexis Saelemaekers van zich spreken. Hij wordt opgeroepen voor de selectie van Vlaams-Brabant en zijn prestaties wekken de interesse van enkele grotere clubs. FC Brussels is de eerste, kort voor die club in vereffening gaat. Een tweede teken aan de wand is dat de jongen het pad kruist van Roger Lemerre, de voormalige bondscoach van Frankrijk.

‘Op het lyceum, waar mijn man en ik werkten en Alexis altijd naar school is gegaan, werd er een voetbalevenement georganiseerd’, weet mama Joëlle nog. ‘De directie had Roger Lemerre gevraagd als peter, omdat zijn kinderen er school liepen. We wisten dat de trainingen bedoeld waren voor de kinderen uit het middelbaar, maar we vroegen of Alexis, die toen elf was, ook mocht deelnemen. Vanaf de eerste sessies was Lemerre gecharmeerd door diens potentieel. Hij zei ons dat Alexis talent had en dat we daar iets moesten mee doen.’

Enkele telefoontjes later gingen de deuren van La Gaillette open, het vermaarde opleidingscentrum van Racing Lens in Noord-Frankrijk. ‘Hij trainde er mee en de test was goed, ‘ preciseert papa Luc, ‘maar een wet ter bescherming van minderjarigen verhinderde de transfer. Het was het bestuur van Lens dat ons de raad gaf om aan te kloppen bij Anderlecht of een andere topclub, want Alexis verdiende een goede vorming.’

Dat dringt stilaan door bij de ouders, die helemaal geen affiniteit hebben met voetbal. ‘Die sport heeft me nooit geboeid’, zegt Luc zelfs.

Dan helpt Ivo Heyndrickx een handje. ‘Alexis was zo indrukwekkend dat ik enkele filmpjes van hem had gemaakt. Ik kende een paar mensen bij Anderlecht omdat ik arbiter was bij de jeugd op Neerpede. Toen ik op een dag Jean Kindermans tegenkwam, zei ik hem dat ik een goudklompje wist zitten dat hij zeker eens moest gaan bekijken.’

Slechts achttien maanden

Velen komen kijken, maar de keuze van Alexis valt op Anderlecht. En zo sluit hij zich met amper achttien maanden voetbal in de benen aan bij paars-wit. Zijn levensritme verandert plots, want van twee trainingen per week gaat hij naar vier of vijf, plus wedstrijden. Gelukkig lijden zijn schoolresultaten er niet onder. Hij speelt met de leerstof als met een voetbal en doet het op beide vlakken uitstekend. In die tijd, als puber, denkt hij nog geen seconde aan profvoetbal. Hij wil eerst dierenarts worden, om dagelijks in contact te blijven met dieren, en denkt nadien aan kinesitherapie. Daar zal evenwel niets van in huis komen.

‘Anderlecht was voor mij een club als een andere’, zegt Luc. ‘Ik kende echt niks van voetbal. Ik ben een paar keer op Neerpede gaan kijken hoe het eraan toe ging, vooraleer Alexis naar Anderlecht mocht gaan.’

‘Alles ging Alexis gemakkelijk af in het leven’, zegt Joëlle, ‘en des te beter. Als zijn vrienden dertig minuten deden over een oefening op school, dan loste hij dat op in tien minuten. Hij moest niet veel studeren om zijn lessen te kennen.’

Van zodra hij bij Anderlecht kwam, had Stéphane Stassin hem onder zijn hoede. Hij zou hem in totaal drie jaar coachen, tot bij de U19. ‘Hij had wat groeiachterstand, maar bezat een enorm potentieel en een groot hart. Hij was bij wijze van spreken 1m20 en 30 kilo droog aan de haak, maar hij liet zich door niemand opzij zetten. Ook opvallend: als jongen die uit een provincieclub kwam, kon hij meteen mee. Soms zie je jongeren die in hun clubje uitblinken bij Anderlecht een grote kloof vertonen met jongens die hier al jaren zijn. Alexis speelde hier op dezelfde positie als bij Beersel-Drogenbos: offensief op de flank. Nadien heb ik hem een beetje achteruit getrokken, omdat hij niet beslissend genoeg was.’

Alexis Saelemaekers bij Beersel-Drogenbos, opvallend in het midden op de voorste rij.
Alexis Saelemaekers bij Beersel-Drogenbos, opvallend in het midden op de voorste rij.© GF

Alles gaat heel snel

Die beslissing kan Saelemaekers niet echt pruimen, maar op lange termijn blijkt ze op te leveren, want het is als rechtervleugelspeler dat Alexis een kans krijgt bij de profs. Een teken dat hij niet alleen een opgewekte en bescheiden jongen is, maar ook een sterk karakter heeft. Jean-Marc Schellens, die nu al een jaar zijn makelaar is, kan daarvan meepraten: ‘Een van zijn grootste troeven is volgens mij dat hij geen druk kent. Alexis is altijd erg rustig. Ik herinner me een verplaatsing naar Sint-Truiden, toen hij voor het eerst deel uitmaakte van de kern. We zaten in de tribune met Luc en zijn broer Jesse toen we Alexis zagen opstaan om zich te gaan opwarmen. We konden het amper geloven. We waren helemaal opgewonden, terwijl hij doodkalm leek. Uiteindelijk speelde hij tien minuten en dat ging goed.’

Nippend aan een glas spuitwater luistert Alexis Saelemaekers naar zijn makelaar en zijn ouders. Hij glimlacht. Het terras van ’t Misverstand in Ukkel baadt in de zon. Sporting heeft de eerste match van het seizoen succesvol afgewerkt op Kortrijk. Voor paars-wit gaat alles goed, maar voor Luc en Joëlle gaat alles wat (te) snel.

‘Zes maanden geleden sprak niemand over onze zoon’, vertellen ze in koor. ‘Het voetbalwereldje was ons nog helemaal vreemd. We hebben opofferingen gemaakt zodat hij kon geraken waar hij nu is. Maar wanneer de mensen ons zeggen dat we een aandeel hebben in zijn succes, dan zijn we het daar toch niet mee eens. De enige die je moet feliciteren, is Alexis zelf. Oké, we waren er bijna elke avond mee bezig en onze vrienden hebben ons minder vaak gezien, maar dat was nooit een opgave. We wisten niet goed wat ons te wachten stond toen Alexis de grote stap zette naar Anderlecht, maar in de loop der jaren hebben we een aangename omgeving gecreëerd met andere ouders en we hebben daar geweldige mensen ontmoet. Onlangs waren we op de fandag en het was verbazend om mensen te zien rondlopen in shirts met de naam van onze zoon erop. Sinds kort heeft hij het ouderlijk huis verlaten, hij is bij zijn broer gaan wonen, dichter bij het stadion. Ik ben blij dat onze twee zonen samen wonen. Ze zijn belangrijk voor elkaar.’

Nu Youri Tielemans al een tijd in Monaco zit, het contract van Olivier Deschacht ten einde liep en de toekomst van Leander Dendoncker bij Anderlecht onzeker oogt, zou Alexis Saelemaekers weleens snel de nieuwe chouchou van de paars-witte fans kunnen worden. Zij houden van succesverhalen zoals dat van hem.

‘Ik ben onlangs in de fanshop geweest en ze hebben me verteld dat zijn shirt een van de best verkochte is bij het begin van het seizoen’, zegt Jean-Marc Schellens. ‘Ik vind dat prachtig voor hem. Het bewijst dat de mensen hem appreciëren en dat hij hen geeft wat ze verlangen. Hij loopt en vecht zonder ophouden. Dat zien de mensen graag.’

Luc Devroe heeft hem voorgesteld om tijdens de zomer van rugnummer te veranderen, maar dat heeft hij afgewezen. Hij is begonnen met nummer 56 en dat bevalt hem’, zegt zijn mama.

Toekomst

Hoe kondigt de toekomst zich aan voor deze jongeman, die al international bij de U19 en titularis bij Anderlecht is? Stralend, allicht. Waar heel wat andere spelers ten onder gingen aan blingbling en hoogmoed, houdt Alexis Saelemaekers de voetjes op de grond.

‘Zijn ouders en zijn broer zijn echt goeie mensen. Vriendelijk, respectvol, eenvoudig: ze zouden nooit tolereren dat Alexis een dikke nek krijgt’, zegt Ivo Heyndrickx. ‘Hun zoon is nu al ettelijke jaren weg uit mijn club en toch zien we elkaar nog af en toe. Ze zijn niet veranderd. Ik denk dat in het welslagen van een voetballer op het hoogste niveau de entourage een essentiële rol speelt en wat dat betreft is de familie Saelemaekers echt top. Joëlle en Luc hebben hun zoon veel waarden meegegeven.’

‘Ik geloof echt in hem’, besluit zijn makelaar Schellens. ‘Toen ik enkele maanden geleden zag hoe goed hij het deed bij de Belgische U19 onder Gert Verheyen, tegen Spanje en Frankrijk, sterkte me dat in de overtuiging dat hij alles heeft om het te maken. Niettemin verwacht ik van hem dat hij minder gele kaarten pakt voor mekkeren…’

Het laatste woord is voor zijn ouders: ‘Van je passie kunnen leven is een luxe. Onze zoon is gelukkig, dat is het belangrijkste. En wij zijn trots op hem.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content