Salut, het is voor één keer geen vriendelijke goeiendag, maar een speciale begroeting. Een ’tot ziens’, na 35 jaar dienst bij dit sportmagazine. Een echt afscheid is het niet, want we zullen elkaar nog wel eens zien, aangezien je nog niet helemaal met pensioen gaat, maar je nog gaat bekommeren om Sportspress, het overkoepelend orgaan waar we allemaal deel van uitmaken.
Ik herinner me nog onze eerste samenwerking, in de lente van 1981. Ik was nieuw in het vak, terwijl jij al een tijdje meeliep. Achteraf bekeken had ik me geen betere raadgever kunnen voorstellen. De tips die ik van je meekreeg en die me later van pas kwamen, kan ik niet meer op mijn twee handen tellen.
Ik zal me altijd je eerste artikel herinneren dat je voor dit magazine schreef. Het had als titel ‘Peur dans laville‘ (‘Angst in de stad’). Dat sloeg op het onderwerp dat je behandelde, de moeilijke tijden die Sporting Charleroi op dat moment beleefde in tweede klasse, maar ook op een film met Jean-Paul Belmondo als vedette. “Een titel moet de aandacht trekken en de lezer in het verhaal sleuren”, gaf je me als eerste raad mee. Ik heb, denk ik, in al die jaren rekening gehouden met wat je me op die manier allemaal hebt toegestopt.
Wat me altijd getroffen heeft, naast je persoonlijke stijl, was de passie en de toewijding waarmee je je werk deed. Op een dag heb je zelfs je eigen oudejaarsavond opgeofferd om hem met de spelers van Anderlecht door te brengen, die op last van Tomislav Ivic in Genval op afzondering moesten voor een bekerwedstrijd tegen Waterschei, voorzien op 3 januari 1982. Een initiatief dat de spelers niet meteen tot grootse daden inspireerde, gezien de 3-1-nederlaag in het André Dumontstadion die erop volgde.
Het woord ‘onmogelijk’ kwam niet in je persoonlijke woordenboek voor. Zoals die keer toen je ineens naar de VS afreisde, in de hoop er met Greg LeMond te kunnen praten, die thuis in Nevada herstelde nadat hij op 25 april 1987 bij een jachtpartij per ongeluk neergeschoten werd. Je keerde terug met een exclusief verhaal en foto’s aan het ziekbed van LeMond.
Maar wat me het meest bijblijft, Pierre, is je gulheid en de vriendschap die je altijd en overal uitstraalde. Als voorbeeld kan ik het shirt aanhalen van een van je favoriete Standardmen, Simon Tahamata,dat je me op een dag schonk, omdat je wist dat je me er een plezier mee deed. Het soort attentie dat een mens bijblijft.
Vanaf nu gaan we door zonder jou. Ik neem je rubriek op deze pagina over. De rubriek waar je zo van hield, omdat hij je toeliet met oude gloriën te praten over vroeger, maar vooral over wat ze nu doen: mooie, menselijke verhalen. Er zullen er nog zijn die bij die gesprekken je naam nog weleens zullen laten vallen. En dat is goed.
DOOR BRUNO GOVERS
