Dat een moegetergde Marc Degryse afgelopen zaterdag, na het 0-1-verlies tegen Roeselare, bij Club Brugge zijn ontslag indiende, zegt veel over zijn persoonlijkheid. In een voetbalwereld waarin het vooral om zelfbescherming gaat en mensen naar alle mogelijke middelen zoeken om zichzelf in te dekken, is het niet gebruikelijk dat gezagdragers uit de bestuurstop de eer aan zichzelf houden. Het is erg moedig van Degryse dat hij die beslissing wel nam vooraleer hij helemaal werd verpletterd door de niet aflatende druk.
In zijn drie jaar als sportleider heeft Degryse op Club Brugge geen stempel kunnen drukken. Hij maakte zijn grootste fout toen hij na de Sollied-periode de indruk gaf dat blauw-zwart met een nieuwe voetbalideologie aan een ander tijdperk zou beginnen, maar het vervolgens van kwaad naar erger ging. Degryse had geen gelukkige hand in het aantrekken van nieuwe spelers en slaagde er evenmin in de juiste trainers te contracteren. Club Brugge verkeek zich compleet op Jan Ceulemans en danste zonder al te veel na te denken op de golven van de weemoed en de nostalgie. En door welke gedachte Degryse werd bevangen toen hij Emilio Ferrera naar het Jan Breydelstadion haalde, is vandaag nog altijd niet duidelijk. Onder de Brusselaar gleed de ploeg dit seizoen verder af. Vanuit zijn schematische aanpak slaagde Ferrera er wel in een defensieve organisatie op poten te zetten, maar moeilijker was het om aanvallende patronen in het elftal te slijpen. Het resultaat is al een heel seizoen te zien : Club Brugge verdedigt zich goed in wedstrijden op Anderlecht en RC Genk omdat het spel dan wordt ondergaan, maar het was onmondig in tal van thuismatchen. De partij van afgelopen zaterdag tegen Roeselare was wat dat betreft een nieuw dieptepunt. Nog maar eens werd er traag gevoetbald, zonder veel inspiratie. Een breuk met Ferrera kon onmogelijk uitblijven. Want er was geen enkele hoop op beterschap.
Anderhalf jaar geleden spinde Michel D’Hooghe van tevredenheid toen naast Marc Degryse en hulptrainer René Verheyen eerst Jan Ceulemans en dan Franky Van der Elst aan de technische staf werden toegevoegd. Hij noemde hen later mensen die het bloed van het huis in zich meedragen. Vandaag blijft er van dit viertal niemand meer over. Dat kan D’Hooghe niet onberoerd laten en moet ook bij hem tot bezinning leiden. De voorzitter verbaasde de afgelopen maanden door een paar keer te roepen dat de beslissing om Ceulemans en Ferrera aan te trekken niet van hem kwam. Dat is vreemd in een club die altijd de collectiviteit koesterde en de teamspirit predikte. D’Hooghe maakte zich destijds sterk voor de komst van Degryse. En hij draagt, zoals hij het zondag zelf formuleerde, voor iedere beslissing de eindverantwoordelijkheid. Die moet hij ook in crisissituaties op zich nemen.
De paleisrevolutie van afgelopen weekend botst radicaal met de ziel van Club Brugge. Maar het is ook en vooral een teken van verregaande radeloosheid. Met het aanstellen van Cedomir Janevski als nieuwe hoofdtrainer beweegt blauw-zwart zich alweer op glad ijs. De Macedoniër is een loyale en warme man die wordt geroemd voor zijn werk bij de beloften. Dat is echter geen garantie dat hij al het niveau en de mentale hardheid heeft om een zwalpend elftal weer recht te trekken. Ook bij Club Brugge moet die twijfel leven : ondanks alle lof die Janevski vooral van Michel D’Hooghe krijgt, loopt zijn contract maar over vier maanden. Het is best mogelijk dat deze voormalige verdediger niet meer is dan een soort tussenpaus. In de wandelgangen vielen de afgelopen weken al hardnekkige geruchten te registreren over gesprekken met Jacky Mathijssen.
In afwachting daarvan slaat de club met Janevski nog maar eens een nieuwe weg in. Hoewel die met Trond Sollied in Griekenland werkte, heeft hij niet echt de voetbaldenkbeelden van de Noor. Janevski was wel altijd een adept van het Slavische combinatievoetbal. Voor Club Brugge zou dat de vierde stijlbreuk kunnen zijn in goed anderhalf jaar.
DOOR JACQUES SYS
