KSC OOSTROZEBEKE
Eerst even iets duidelijk maken: in de grensstreek van West- en Oost-Vlaanderen spreekt niemand over SC Oostrozebeke – men heeft het altijd over SCOR. Nationaal wordt er sowieso niet echt over de club gesproken, want SCOR slaagde er nooit in de provinciale afdelingen te verlaten. Twee keer – eind jaren vijftig en begin jaren zestig – raakten de wit-zwarten in eerste provinciale. En toch was er één keer in de lange geschiedenis van SCOR dat de club over ieders lippen ging: in 1956 hield SCOR in de beker van België het grote Club Luik (een topper in eerste klasse met internationals in de rangen) op een gelijkspel. De Luikenaars mochten verder bekeren omdat ze … meer hoekschoppen versierd hadden. Zo was het reglement in die tijd.
Wanneer de kleine Sammy Bossut bij de duiveltjes van SCOR komt spelen, zijn we goed 35 jaar verder. Maar sommige dingen zijn amper veranderd: de veldjes en tuintjes in de buurt worden door de kinderen nog altijd omgetoverd tot voetbalpleintjes en stapeltjes truien doen nog steeds dienst als doelpalen. Soms zijn het alleen de Bossuts die er onder elkaar voetballen, want Sammy vormt met zijn broers Tommy en Benny een drieling. Sammy, de oudste, staat doorgaans in de goal.
Wanneer de drie zich aansluiten bij SCOR blijven die posities gehandhaafd: Tommy en Benny lopen in de spits, Sammy wordt keeper. “En dat vond hij soms wel een beetje minder leuk”, zegt Ben Derveaux, jarenlang bij de jeugdwerking van SCOR betrokken. “Als het niet liep, dan stelde de trainer Sammy in de tweede helft soms als veldspeler op. Hij was snel en scoorde geregeld. Die snelheid hielp hem trouwens ook bij het uitkomen als keeper: dat was zijn sterke punt, samen met zijn goede reflexen op de lijn.”
Voetballen bij SCOR wordt al snel een familiebedoening, want vader Bossut wordt afgevaardigde van de ploeg van zijn drie zonen. Een drieling in één team, het blijft bijzonder, en ze hingen ook goed aaneen. “Ze durfden weleens te stoken tegen elkaar,” zegt Derveaux, “maar als er eentje in de miserie zat, dan trokken ze aan één zeel.”
Wanneer ze tien zijn, worden de broers even uit elkaar gehaald, want Sammy is gescout door SV Waregem en verhuist naar Essevee. Maar niet veel later volgen ook Tommy en Benny. De jongste twee van de drieling breken niet door, Sammy wel, zij het na uitleenbeurten aan SV Ingelmunster en SWI Harelbeke. In het seizoen 2007/08 – hij is dan 22 – weet Sammy Bossut geregeld een basisplaats af te dwingen bij Zulte Waregem. Aanvankelijk gebeurt dat door een blessure van Geert De Vlieger, uitgerekend het grote idool van Sammy, die nog op posters in zijn kinderkamer prijkte. Vanaf 2008/09 mist Bossut als numero uno nauwelijks een wedstrijd.
Ondertussen ging het ook met SCOR vrij goed. Vijf jaar geleden speelde het kampioen in derde provinciale en won het zelfs de beker van West-Vlaanderen tegen eersteprovincialer Lauwe. Vorig seizoen miste het nipt de promotie naar de provinciale elite. Vaak gebeurde dat onder het goedkeurend oog van Sammy Bossut, die er geregeld zijn broers – naar de heimat teruggekeerd – kwam aanmoedigen.
Meer foto’s vind je op www.groundhopping.be
Volgende week: Steven Defour (Zennester Hombeek)
door peter mangelschots – beelden: jurgen vantomme
