Amine Neffati speelde bij de jeugd van Espérance met Hamdi Harbaoui samen en is nog altijd met hem bevriend. We treffen hem op het oefencentrum van de Tunesische topclub. “In elke jeugdreeks was hij topscorer en bij zijn debuut bij de profs werd hij meteen topscorer van de competitie”, vertelt hij. “Wanneer hij eens niet gescoord had, veranderde hij van schoenen.” ( lacht) Vader Neffati was bij Espérance zijn eerste jeugdtrainer. “Hij was twaalf, kwam van een beetje een arme familie en was timide, maar zijn vader was hier altijd om hem te begeleiden.” Toen al zag je de kwaliteiten van een midvoor, herinnert hij zich. “Groot, stevig, techniek in beweging, goed kopspel en spel met de rug naar doel, een goeie trap, doelinstinct.”

Na de dood van vader Harbaoui ging het mis. “Hamdi deed toen stommiteiten”, weet Amine, die nu voor Hamman-Lif speelt. “Hij zat in discotheken en zo, raakte geblesseerd en kwam zo niet meteen weer in de basis door de concurrentie met buitenlandse spitsen. Er ontstonden spanningen met de trainer en ook met de club, eerst over een beter contract en daarna over een transfer. Marseille deed een bod van een half miljoen, maar Espérance vroeg een miljoen. Dat was veel voor een jonge speler die hier niet speelde. Uiteindelijk is Hamdi helemaal door het lint gegaan en is hij in Europa gaan testen en blijven testen. Tot hij in België een kans kreeg. Hij heeft een groot hart, hij houdt van uitdagingen, hij is een vechter en hij is koppig en als hij geprovoceerd wordt, raakt hij snel opgewonden. Ik vergeet nooit dat hij in zijn debuutjaar gelijkmaakte tegen Sfaxien en snel de bal uit de netten wilde halen, maar dat de keeper hem aan zijn shirt vasthield. Hij draaide zich om en gaf hem een klap, buiten het gezichtsveld van de ref, en maakte wat later ook nog de winning goal.” ( lacht)

Zouaoui Lerbi is hoofd opleidingen van Espérance. “Hamdi was een jongen die wou dat je hem respecteerde, als speler en als mens”, zegt hij. “Wie dat begrijpt, kan veel uit hem halen. Hij had het talent en de persoonlijkheid en wou snel doorbreken, misschien te snel. Dat zijn doorbraak er in België kwam, betekent dat hij zich daar integreerde en er het vereiste werkvolume en spelritme oppikte. Ik denk dat hij veel leerde uit zijn moeilijke periode hier.”

Soms laat hij zich nog opmerken met standpunten over de gang van zaken in zijn vaderland. Tijdens de revolutie droeg hij zijn goals op aan zij die hun ziel gaven om Tunesië van de dictatuur te bevrijden, en zei hij dat er in het voetbal een gelijkaardige revolutie nodig is. Na de laatste Afrika Cup verklaarde hij live op tv dat er tijdens de stage in Dubai spelers aan de drank en de vrouwen gezeten hadden. Sindsdien schorste de bondsvoorzitter hem. “Velen waren geschokt omdat hij dat publiekelijk over zijn ploegmaats zei”, aldus Amine. “Hij sprak de waarheid, maar hier houden ze de waarheid liever verdoken.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content