In 2000 werd Tom Peeters in Sport/ Voetbalmagazine verkozen tot Rookie van het Jaar, voor Walter Baseggio. De middenvelder proefde ondertussen van de Premier League, maar hervond zijn voetbalplezier in België.
De avond voor het interview vierde Tom Peeters in het gezelschap van zijn vrienden Gunter Van Handenhoven, Jan Verlinden en Geoffrey Peytier zijn 28ste verjaardag in het restaurant van laatstgenoemde. Het werd een gezellig samenzijn voor de ex-voetballers van KV Mechelen, die nog veel sympathie hebben voor de club waar ze allen werden gelanceerd door Frank Vercauteren en/of Gunter Jacob.
“Afgelopen zomer wilde ik absoluut weg. Dat moest, om mijn absolute top te bereiken, want ik zat slechts aan tachtig procent”, zegt Peeters. “Kwam daar nog bij dat binnen de club een aantal extrasportieve zaken me fel begon te storen. Niet iedereen zit er op dezelfde golflengte. Achter de schermen proberen sommige mensen de club en de spelersgroep te destabiliseren. De enige rust kwam van binnen de kleedkamer. KV Mechelen zal altijd een rumoerige club blijven, vrees ik. Ik bewijs nu dat ik te vroeg werd afgeschreven voor de eerste klasse. Daarom ben ik blij dat ik verse lucht kan opsnuiven.”
Spelvreugde
Peeters oogt bijzonder fris en scherp. “Mocht Dirk Geeraerd geen trainer zijn van SV Roeselare, dan speelde ik nu misschien voor RS Waasland of een ploeg uit Cyprus. Ik heb geen schrik voor het avontuur, wil graag in de toekomst nog eens proeven van een buitenlandse competitie”, stelt hij. “Geeraerd haalde me uit de vergeethoek van de tweede klasse. Ik ben sowieso een speler die veel plezier moet hebben. Dat hervond ik het laatste anderhalf seizoen bij KV Mechelen, na drie jaar Sunderland. Alleen de laatste zes maanden was het daar niet meer leefbaar, echt kantje boord. Er waren veel problemen, je speelt nauwelijks en dreigt weg te kwijnen. Dan kan het geld je echt gestolen worden, heb je meer behoefte aan de nabijheid van je familie en vrienden.”
Het was de bedoeling van Peeters om twee stappen terug te zetten en daarna opnieuw in de eerste klasse te spelen. Zijn plannetje slaagde, ook al kostte het wat moeite. “De derde klasse was een harde dobber, maar ook leerrijk. Ik keerde terug om opnieuw spelvreugde te krijgen, want die had ik in Engeland toch wat verloren. Op dat vlak werd ik bij KV Mechelen ruimschoots op mijn wenken bediend, omdat ik in een vertrouwde omgeving terechtkwam. Ook al waren we het Real Madrid van de derde klasse, druk voelde ik niet. Ik kwam terug als een andere en completere voetballer : mijn duelkracht was toegenomen, ik durfde meer initiatief te nemen en werd rustiger in balbezit. Mijn mentale weerbaarheid was sowieso toegenomen, want het voetbal wordt in de Premier League totaal anders beleefd. Bij Sunderland werd ik geconfronteerd met een echte struggle for life. Alleen de sterksten blijven overeind, want je zit in een kern van veertig tot vijftig spelers. Je moest alleen maar aan jezelf denken en was ook totaal op jezelf aangewezen. Ik was bijzonder blij dat ik bij KV Mechelen de kenmerken van vroeger terugzag : het voor elkaar door het vuur gaan, weer lachen, meer onderlinge vriendschap. Kortom, de echte teamspirit. Vroeger was ik al een bijtertje in de duels, dus dat facet kwam me goed van pas.”
Fanatisme
Net die karakteristieken typeren ook SV Roeselare, waar Tom Peeters sinds het begin van het seizoen werd uitgespeeld als aanvallende middenvelder. De hernieuwde kennismaking met het hoogste niveau verliep rimpelloos. “Ik ben toch wel tevreden over mijn eigen niveau. Mijn lichaam had weer nood aan een hogere trainingsintensiteit. Een echte nummer tien zal ik wel nooit worden, daarvoor scoor ik niet voldoende en ben ik te weinig de man van de beslissende pass. Ik ben niet een speler die goed met de rug naar doel kan voetballen, heb liever het spel voor mij. Maar ik vond hier snel mijn draai, kreeg meteen veel vertrouwen. Als ik speel, dan is het de bedoeling dat ik de gaten dichtloop, maar offensief ook voor openingen zorg. Ik moet me volledig wegcijferen. In het begin kwam ik in een stille groep terecht. Op training gaat het er een stukje harder aan toe. Daar mag je je voet niet laten hangen, moet je uitblinken door je stugheid. Als je de manier ziet waarop Frederik Vanderbiest iedereen aanjaagt en opjut, dan komt het schuim je op de mond. Hij zet, net als de trainer, zijn fanatisme graag over op de rest. Ik amuseer me, ben ook iemand die graag eens een grapje uithaalt om de sfeer wat te bevorderen. Als het maar plezant blijft.”
In de streekderby tegen SV Zulte Waregem moest Peeters, die uitblinkt door zijn groot loopvermogen, wijken voor de meer technisch begaafde Steve Barbé. “Tja, maar de totale balans blijft positief. Misschien moet ik weer terugvallen op mijn polyvalentie, want ik kan ook verdedigende middenvelder of zelfs op rechts, eventueel defensief, spelen”, oppert hij. “De trainer weet dat hij met mij kan schuiven. Ik ben sowieso een meid voor alle werk. Het maakt mij echt niet uit waar ik speel, als ik maar aan voetballen toekom en mij voor honderd procent kan geven. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Die karaktersterkte is ook een eigenschap van SV Roeselare als ploeg.”
Hij tekende bewust slechts voor een seizoen. “Omdat ik mezelf pas dan wil evalueren. Ook voor de club is dat een goede zaak, denk ik, want ze namen toch een bepaald risico.” Peeters merkte wel al dat SV Roeselare een ambitieuze club is. “Ze laten dat misschien niet altijd uitschijnen, door hun imago van provincieploegje. Maar je merkt aan alles dat ze hogerop willen. Achter de schermen zijn ze druk bezig om een vaste waarde te kunnen worden op het hoogste niveau. Door de goede band met de stad bestaat de mogelijkheid om op termijn uit te groeien tot een profclub die een vaste stek in de brede middenmoot beoogt. Maar het gaat er veel rustiger aan toe dan bij het woelige KV Mechelen. De club lijkt bescheiden, maar koestert toch grote plannen. Dat siert hen. Het is zeker geen grijze muis. Vooral de thuisduels op Schiervelde worden stilaan mythisch.”
Tom Peeters slaat Dirk Geeraerd hoog aan als coach. Hij plaatst hem op gelijke hoogte met Gunter Jacob. “Beiden willen voetballen en kiezen voluit voor de aanval. Hij staat ook dicht bij zijn spelers, wat zorgt voor een losse en vriendschappelijke sfeer. Ze kunnen het beste uit een speler halen en tijdens een wedstrijd met een tactische ingreep of positiewissel het resultaat beïnvloeden. Dat inzicht is knap. Het gaat om bezetenheid, er dag en nacht mee bezig zijn en razend ambitieus blijven. De trainer durft ook zijn mening te ventileren, is heel emotioneel en een bijzonder slechte verliezer. Als sportman moet je dat zijn, vandaar dat hij bijzonder fel wordt geapprecieerd.”
FRéDéRIC VANHEULE
