” Frutos“, zegt Martin Vogd, journalist bij de Argentijnse krant La Razon, “is in Argentinië niet van bij het begin meteen doorgebroken. Aanvankelijk viel hij vooral op door zijn lengte : 1m93 is ook in Argentinië geen normale maat. Voetballers zijn hier zelden groter dan 1m90. Hij was een reus, maar een reus die kon voetballen. Maar hij had de pech dat hij in een ploeg zat, Union de Santa Fe, die schipperde tussen de eerste en de tweede afdeling en die nu trouwens in de tweede klasse zit. Daarna is hij bij San Lorenzo in een beter elftal terechtgekomen, maar nog presteerde hij niet meteen. Hij scoorde weinig.”

Ook bij Las Palmas in de Spaanse tweede klasse : in het 4-5-1-systeem waarin hij daar werd uitgespeeld voelde de spits zich naar eigen zeggen minder thuis. “Later eigenlijk, na andere clubs in Argentinië, is hij bij Independiente de weg naar het doel beginnen te vinden – vooral op penalty. Luis Cesar Menotti heeft hem naar de club gehaald en in het tweede seizoen hebben ze hem zien openbloeien onder Julio Falcioni, een trainer die het voetbal graag met de lange bal gespeeld ziet worden. Daardoor kon hij veel met het hoofd scoren. Technisch heeft hij veel vooruitgang geboekt. Hij heeft, schat ik, zeker het niveau om voor de nationale ploeg te spelen, maar jammer genoeg voor hem zitten er nogal veel aanvallers in de selectie en is het niet evident om Hernan Crespo eruit te spelen.”

Missen doen ze Nicolas Frutos niet bij Independiente. “Niet echt”, zegt Ezequiel Cogan van de Argentijnse sportkrant Olé enigszins verrassend. “Vergeet niet dat er van de negen doelpunten die hij hier in tien wedstrijden heeft gemaakt er zes penalty’s bij waren. Ze waren hier verrast door het moment waarop hij vertrok, midden in het seizoen, maar de fans missen hem niet omdat SergioAguiro een groot talent is en Bustos Montossa Frutos goed vervangt : hij scoorde ook al drie keer in drie wedstrijden. Frutos was geen vedette, maar wel een goede spits en a normal guy. Hij lag goed bij zijn ploegmaats en bij de supporters, vooral omdat hij een doelpunt dikwijls vierde door draculatanden in te steken ( lachje). Hij speelde bijna altijd in een 4-4-2 bij Independiente, met Aguiro naast zich, een jonge belofte in Argentinië en een snelle, kleine aanvaller. In hun laatste seizoen samen waren ze beiden de meestscorende spitsen. Frutos was heel goed omdat hij veel luchtduels won, een goed kopspel heeft en in de zestien de vrije ruimte goed ziet. Hij is zelfs naar Argentijnse normen groot en sterk. Een van de grootste spelers in de competitie. Hij was belangrijk in het systeem van Independiente omdat ze veel met lange ballen speelden. Dat hij naar Anderlecht ging, heeft te maken met het feit dat zij elk jaar Champions League spelen en hij zich zo in de kijker van een grote Europese club kan spelen.”