Een kind verliezen, het is de nachtmerrie van elke ouder. Voor Dieumerci Mbokani

werd die nachtmerrie bittere realiteit toen zijn zoontje David, amper vijf maanden oud, eind augustus overleed. Het verdriet is ondraaglijk, maar voetbal houdt Dieu overeind.

Het is een mooie nazomeravond in de Russische hoofdstad, Lokomotiv Moskou neemt het in de Europa League op tegen Anderlecht. Wanneer Lucas Biglia in de zeventigste minuut een vrije trap neemt, springt één speler hoger dan alles en iedereen. Invaller Dieumerci Mbokani kopt de 0-2 op het bord, een typisch doelpunt voor de krachtige spits. Terwijl 20.000 Russen zich bekocht voelen, krijgen de pakweg honderd Belgen in het Lokomotivstadion kippenvel.

“Toen Dieumerci die bal binnenknikte, huiverde ik over heel mijn lichaam”, zegt Mbokani’s manager en vertrouwenspersoon Fabio Baglio, die in Moskou op de tribune zat. “Hij had die goal écht nodig om zijn moreel op te knikken.” Als Mbokani zijn doelpunt viert, lijkt er niets aan de hand. Dieu lacht, Dieu danst, net zoals in zijn succesjaren bij Standard. “De eerste keer dat ik hem opnieuw zag lachen”, vertelt Baglio. “Laat ons hopen dat die goal voor hem een soort keerpunt vormt.”

Drie dagen later zou Mbokani met een krachtige kopstoot matchwinnaar worden tegen RC Genk …

Zwarte sneeuw

En toch, zelfs als de Anderlechtspits voor Nieuwjaar nog vijftien keer zou scoren, zal 2011 voor eeuwig een gitzwart jaar in zijn leven blijven. Wanneer Marlène, de vrouw van Mbokani, in de nacht van 23 op 24 augustus opstaat om te kijken of haar twee zoontjes rustig liggen te slapen, merkt ze dat de kleine David – vijf maanden oud – niet meer ademt. De diagnose luidt: hartstilstand.

“Een mokerslag voor het gezin”, vertelt Baglio, die de volgende ochtend halsoverkop van Monaco naar Brussel terugkeerde. “Ik ben begonnen als de makelaar van Dieumerci, maar intussen is onze band meer geëvolueerd naar een vader-zoonrelatie. ‘Ik leg mijn zoon in jouw handen’, waren de woorden van zijn echte vader toen ik met Mbokani in 2006 uit Congo naar België vertrok.”

Baglio, een Italo-Belg met een Congolese FIFA-licentie als makelaar, keert nog eens terug op de dramatische feiten: “De zwangerschap van David was vrij woelig verlopen. Het jongetje kwam drie maanden te vroeg ter wereld en heeft een hele tijd in de couveuse moeten blijven. Hoe moeilijk dat ook was, Dieumerci en zijn vrouw gingen daar goed mee om. Na een paar maanden leek alles goed te komen en konden ze zelf voor hun kindje zorgen. Het was een gelukkig gezin: Dieumerci, Marlène, Dieumerci junior en David. Kun je je dat inbeelden? Net op het moment dat je als ouder stilaan gerust bent dat het allemaal wel in orde zal komen, verdwijnt dat kind van de ene op de andere dag uit je leven. Verschrikkelijk.”

“In vergelijking met het verlies van een kind is voetbal natuurlijk heel futiel,” gaat Baglio verder, “maar ook sportief zag Mbokani het voorbije jaar zwarte sneeuw.” De verwachte droomtransfer naar Monaco werd een flop: Mbokani ging alles kapot spelen in het prinsdom, maar geremd door blessures kwam daar weinig van in huis. In de winter kreeg Mbokani een nieuwe kans, bij het Duitse Wolfsburg, dat de Congolese spits voor zes maanden huurde van Monaco. Ook dat werd niets. In mei titelen de Belgische kranten dat Wolfsburg de spits beu is. “Er zijn in die periode veel leugens verschenen”, reageert Baglio geprikkeld. “De Belgische pers heeft van hem een alleenstaand geval gemaakt, maar dat klopt niet. Onder Steve McClaren, die sterk in hem geloofde, was hij titularis en verdrong hij Grafite uit de ploeg. In maart werd de Engelsman echter aan de kant geschoven en zijn opvolger, Felix Magath, gooide alles weer om. Mbokani had hij niet meer nodig, maar zo waren er nog een tiental spelers.”

Deugddoende solidariteit

Wanneer Monaco deze zomer aankondigt dat Mbokani mag vertrekken, springt Anderlecht al snel op de kar. “Het feit dat hij meteen bij Anderlecht terechtkon, bewijst dat Dieu helemaal geen gedragsprobleem heeft”, aldus Baglio. “Een club als Anderlecht zal heus geen rotte appel terughalen.”

“Oké, hij was niet altijd de ideale schoonzoon,” zegt Baglio, “maar vergeet ook niet wat hij al allemaal meegemaakt heeft. Op zijn negentiende is hij van Congo naar België gekomen en het is allemaal heel snel gegaan. Te snel. Zijn succes trok de verkeerde mensen aan. Sommige van zijn nieuwe vrienden maakten van hem een superster.”

Door Mbokani’s huwelijk is zijn focus veranderd, vindt Baglio: “Marlène is een heel lieve vrouw die honderd procent achter hem staat. Hun band is heel sterk. Sinds hij getrouwd is, leeft Dieumerci voor zijn gezin. Hij beseft nu dat het leven ook bepaalde verantwoordelijkheden met zich meedraagt. Het is daarom des te jammer dat zijn familie, voor hem het rustpunt naast het voetbal, nu zo diep is getroffen.”

Het maakt het drama er niet minder om, maar Baglio wil toch benadrukken hoe de steun van buitenaf Mbokani deugd heeft gedaan. “In de eerste plaats is er Anderlecht. De club heeft er echt alles aan gedaan om Mbokani te ondersteunen in die moeilijke periode. Het bestuur, de staf, de ploegmaats, tot zelfs de terreinverzorgers: iedereen heeft op zijn manier Dieumerci een hart onder de riem gestoken. Maar ook de solidariteit vanuit andere clubs en het onlinerouwregister, getekend door duizenden supporters, betekenden veel voor hem.”

Twee dagen na de begrafenis ging Mbokani al opnieuw trainen, maar dat mag niemand hem kwalijk nemen, vindt Baglio. “De pijn van het verlies van David is nog niet verwerkt, maar Dieumerci moet toch verder. Hij is een echt voetbaldier. Het voetbal heeft hem alles gegeven in het leven, dus het is begrijpelijk dat hij zich nu volledig op het spelletje gooit.”

“In Anderlecht voelt hij zich gerespecteerd en zelfs graag gezien, nu meer dan ooit”, besluit Baglio. “Het drama van deze zomer laat littekens na, maar hij wordt toch stilaan weer de oude. Ik zag hem in Moskou al voorzichtig dollen met wat ploegmaats.”

Als Mbokani zichzelf volledig terugvindt, dan scoort de Congolees straks ongetwijfeld opnieuw aan de lopende band. “Het was een goal voor David”, zo verklaarde hij in Moskou.

DOOR BREGT VERMEULEN

“De pijn is nog lang niet verwerkt, maar toch moet hij verder.” Fabio Baglio

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content