U zult zich ongetwijfeld Sébastien Dufoor (34) herinneren, de spits met het lichaam van een verhuizer die heel wat doelpunten maakte in eerste klasse, zoals de goal op het veld van Anderlecht in het shirt van Roeselare.

‘Dat is het doelpunt van mijn leven en dat blijft ongetwijfeld de beste herinnering uit mijn carrière, zeker omdat ik zelf een groot supporter ben van de paars-witten’, zegt hij. Een kleine tien jaar later heeft de Brusselaar een streep getrokken onder zijn profvoetbalcarrière. Vorig seizoen was hij nog actief op een behoorlijk niveau bij FC Ganshoren, de club waar voor hem alles begon. Nu heeft hij besloten wat echelons te zakken en alleen nog te genieten.

‘Ik had geen zin meer om drie keer per week te trainen of om onder druk te voetballen, zoals dat in bevordering soms nog gebeurt. Het laatste seizoen dat ik als profvoetballer speelde, was in Luxemburg bij Jeunesse d’Esch. Elke dag reed ik heen en terug naar Brussel tot ik er echt genoeg van had. Ik heb dan een minnelijke schikking getroffen met de club. Daarna speelde ik nog bij Crossing Schaarbeek, FC Ganshoren en nu Schepdaal.’

Die laatste club speelt in derde provinciale. Dufoor heeft er het voetbalplezier teruggevonden en hij omschrijft de sfeer bij Schepdaal als ‘familiaal en eerlijk’. Spijt heeft hij niet. ‘Helemaal niet! Ik heb dankzij het voetbal veel geld verdiend en ik ga dus niet natrappen. Maar ik mis het profvoetbal niet. Hier zit ik bij een correcte club, waar men kan zeggen wat men denkt en waar iedereen elkaar recht in de ogen kan kijken. En alles gaat goed, de club wil promoveren en we draaien bovenaan mee in het klassement. Ik heb ook al wat doelpunten gemaakt. Niet slecht, hé?’, grapt Séba.

Zijn vriendin is bovendien in verwachting van hun eerste kind en sinds enkele maanden werkt hij als zelfstandige. ‘Samen met een vriend ben ik als ruitenwasser aan de slag. Een paar jaar geleden zou ik daar nooit aan gedacht hebben, maar wat er ook van zij, het is een job die ik met plezier doe.’

Nochtans had zijn carrière er heel anders kunnen uitzien. ‘Dat klopt’, bevestigt hij. ‘Dennis van Wijk wou dat ik hem volgde naar Willem II een aantal jaren geleden. Ik ben ernaartoe geweest met mijn makelaar Patrick De Koster. Er lag een akkoord klaar op basis van een contract van vijf jaar. Ik ging er heel goed verdienen en het bestuur wilde de 250.000 euro betalen die Roeselare vroeg.

‘Toen we echter terug in België waren om de transfer af te ronden wilde de Vlaamse voorzitter plots het dubbele van die som en dan was het over. Zonder dat incident had ik ongetwijfeld een grotere carrière kunnen maken, maar dat is nu eenmaal het leven…

‘Langzaamaan begin ik aan mijn toekomst te denken, ook al weet ik dat ik zeker nog één, twee of drie jaar meekan. We zullen wel zien. Op een dag zou ik graag trainer worden, maar dan zal het op een bescheiden niveau zijn, want ik wil niet meer in een raderwerk terechtkomen dat al mijn tijd opslorpt. Ik wil nu genieten met mijn familie.

‘Ik ben lang abonnee geweest op Anderlecht, maar nu ga ik niet meer. De laatste verplaatsing die ik meemaakte, was die naar Arsenal. Een mooie herinnering!’

De ex-speler van Roeselare voetbalde in eerste klasse ook bij FCV Dender. Ook bij RWDM zat hij een poosje. ‘Dat is de club van mijn hart. De wedergeboorte van RWDM doet me dan ook plezier. Afgelopen zomer werd ik gecontacteerd door Thierry Dailly, die me voorstelde om er tekenen, maar fysiek was ik niet klaar. Daarin moet ik eerlijk zijn: ik was tien kilo te zwaar. Spijtig, want ik zou het graag gedaan hebben. Nu, als ik wat afval en op dit ritme kan voortdoen, wie weet…’

DOOR DAVID DUPONT

‘Ik mis het profvoetbal niet.’ SÉBASTIEN DUFOOR