Dit weekend gaat het nieuwe seizoen in de Serie A van start. We houden een aantal opvallende zaken tegen het licht.
1 Waar er zaakjes te doen zijn
In tegenstelling tot de rijken uit de Premier League of de economische boom in Duitsland dankzij de volle stadions, moet men in het Italiaanse voetbal elke euro twee keer omdraaien voor die in versterkingen wordt geïnvesteerd. Sommigen, Giuseppe Marotta van Inter op kop, zijn daardoor de koningen van de gratis transfers geworden, wachtend tot er zaakjes te doen zijn op de markt. Voor de Nerazzurri was dat deze zomer nog niet het geval, maar voor hun concurrenten zeker wel.
Ángel Di María en Paul Pogba naar Juventus, Divock Origi naar kampioen AC Milan, veteraan Nemanja Matic en ‘La Joya’ Paulo Dybala naar AS Roma, goalgetter Luka Jovic naar Fiorentina of centrale verdediger Alessio Romagnoli naar Lazio: allen gingen ze gratis naar hun nieuwe club. Of toch wat transferkosten betreft, want op het vlak van salaris en tekenpremies (voor zichzelf en hun makelaars) wonnen deze spelers vaak het grote lot.
2 Immobile weldra de capo van de capi?
In de Laars is de titel van capocannoniere heilig. Door die vorig seizoen voor de vierde keer te veroveren, komt Laziospits Ciro Immobile weer wat dichter bij een plek in de geschiedenis van het Italiaanse voetbal. De Europese kampioen komt daarmee op één eenheid van Gunnar Nordahl, de Zweed die vijf keer op het hoogste schavotje stond.
Dat is enigszins verrassend, in die zin dat de sterkhouder van Lazio nooit in de spits gespeeld heeft van een echte titelkandidaat. Anderzijds is dat ook weer niet zo verrassend als je ziet dat er de laatste jaren maar weinig spelers zijn die de individuele titel van topschutter konden koppelen aan de landstitel met hun club. Het is zelfs al van 2009 geleden dat een speler daar nog in slaagde. Dat was ene Zlatan Ibrahimovic, in de tijd dat hij nog voor de blauw-zwarte club uit Milaan speelde.
3 Een weinig bekende Zebra bij de promovendus
Van de nieuwkomers in de Serie A trekt de geschiedenis van Monza misschien het meest de aandacht, maar vanuit Belgisch oogpunt is ook de promotie van US Cremonese interessant – een club, op zo’n honderd kilometer van Milaan, die in een regio ligt met veel eersteklasseclubs. Daar speelt ene Frank Tsadjout, die werd opgeleid bij AC Milan maar in het seizoen 2019/20 werd uitgeleend aan Sporting Charleroi, waar hij een vijftigtal minuten speelde en ook een keer scoorde. Tsadjout hoeft dus niet ver te verhuizen om van de Serie A te proeven.
Hij kwam naar de Borinage in de hoop een nieuwe Victor Osimhen te worden, maar die hoop werd al snel getemperd. Sinds zijn terugkeer naar Italië volgden de uitleenbeurten elkaar op. In het seizoen 2020/21 maakte hij drie goals bij Cittadella, daarna kende hij zes moeilijke maanden (met één goal) bij Pordenone, en vervolgens was er een avontuur bij Ascoli, waar hij in de laatste wedstrijd van het seizoen nog een hattrick maakte. Dat overtuigde de club uit Cremone, die hem voor een cheque van net geen miljoen euro een kans wil geven in de Serie A.
4 Couleur locale
Terwijl Engelsen in de Premier League op één hand te tellen zijn, een kwart van de coaches in Spanje buitenlander is en in Duitsland zelfs een derde, blijft Italië veeleer conservatief in het aanduiden van trainers. Dit seizoen staan er zeventien Italiaanse coaches aan de aftrap van het Calcio, en dus slechts drie buitenlanders: José Mourinho bij Roma, Sinisa Mihajlovic bij Bologna en Ivan Juric bij Toro. De kans dat een buitenlandse trainer kampioen gaat worden, is dan ook niet erg groot.
Mocht die stunt toch plaatsvinden, dan zou TheSpecial One zichzelf opvolgen, want sinds de historische triple van Inter in 2010, wist geen enkele buitenlandse coach meer te triomferen in het Calcio. De voorbije dertig jaar gebeurde dat trouwens maar drie keer: door Mourinho in 2009 en 2010, en door Sven-Goran Eriksson in 2000 met Lazio. De Serie A blijft dus dicht bij haar roots.
5 De laatste dans van Silvio en Adriano
Hij praat erover als was het een belofte aan zijn moeder. Want zolang hij zich kan herinneren, was Adriano Galliani supporter van Monza, voor hij bestuurder werd bij het grote Milan van Silvio Berlusconi. Het is trouwens door een aandachtige blik te werpen op de wedstrijden van de club van zijn hart dat hij ervoor gezorgd heeft dat Drazen Brncic, de ex-middenvelder van Charleroi, zijn carrière ultiem nog kon bekronen met een passage bij de Rossoneri. Zodra hij met pensioen ging bij het grote circus van San Siro, keerde hij dus bijna automatisch terug naar zijn oude liefde. Hij krijgt daarbij een helpend handje van zijn ouwe kompaan Berlusconi.
De club uit Monza is voor de eerste keer in haar 110-jarig bestaan gepromoveerd naar de Serie A en wordt dus het decor voor ‘de laatste dans’ van het succesduo van AC Milan. Die omschrijving komt van Galliani zelf, die daarmee blijkbaar zijn ambitie wil uitschreeuwen. In de Amerikaanse reeks The Last Dance eindigen Michael Jordan en co alvast met de ring aan hun vinger.
41 jaar en 25 dagen
Zijn afscheidscadeau paste bij zijn carrière. Op 19 mei 2007, in zijn laatste wedstrijd voor hij zijn voetbalschoenen aan de wilgen hing, kreeg Alessandro Costacurta van Carlo Ancelotti een basisplaats voor de wedstrijd in San Siro tegen Udinese. Toen Yoann Gourcuff net voor het uur een strafschop kreeg, was het vanzelfsprekend dat de legendarische verdediger van Milan het voorrecht kreeg om Morgan de Sanctis te verslaan vanop elf meter. Met zijn 41 jaar en 25 dagen werd hij de oudste doelpuntenmaker in de geschiedenis van het calcio.
Dat record wordt nu bedreigd door Zlatan Ibrahimovic. De Zweed, die zijn contract bij AC Milan verlengd heeft, wordt op 3 oktober 41 jaar en heeft daarna dus nog een twintigtal wedstrijden om dat leeftijdsrecord te verleggen, bij een club die nochtans meer en meer verjongt. Hoe dan ook blijft het record in handen van de Rossoneri. Zeggen ze niet dat de medische begeleiding van MilanLab wonderen verricht?
