JR Holden en Ralph Biggs : het meest succesvolle Amerikaanse duo in de Belgische competitie bezorgde Oostende een negende landstitel.

Het doek is gevallen, de HoldenBiggs-show is afgelopen. Twee seizoenen lang kleurde dit Amerikaanse duo de Belgische velden. De ene is snel en onvoorspelbaar, de andere al even snedig en acrobatisch. “Toen we hier arriveerden, hadden Ralph en ik het constant over die titel”, zegt Jon Robert Holden. “We vertrekken hier niet zonder een trofee, hadden we tegen elkaar gezegd. Het is ons gelukt.” De titel en de beker zijn binnen en Ralph Biggs wil nog wel even blijven in Oostende. JR Holden zoekt het volgend seizoen elders. Showtime’s over.

Ralph zie je altijd lachen, JR lijkt ernstiger. Klopt dat beeld ook met de werkelijkheid ?

Holden : Het is wel grappig, we vullen elkaar perfect aan. Hij is de ladies man,…

Biggs : Ik ben gewoon sociaal ! Ik ben heel sociaal.

Holden : Alle vrouwen zijn gek op hem ! He’s a social butterfly, een toffe kerel om mee op te trekken. Als hij slecht gehumeurd is, weet je dat er iets scheelt. We hebben twee jaar samen gespeeld en ik kan op één hand tellen hoe vaak hij op training is verschenen en zei : man, vandaag heb ik er geen zin in. Misschien was dat voor een grote wedstrijd of omdat hij een zware nacht achter de rug had ( hilariteit), maar meestal is hij heel uitgelaten en vrolijk.

Biggs : Voor alle duidelijkheid : ik ben geen ladies man ! Mensen praten gewoon graag met mij omdat ik altijd lach.

Holden : Het is niet dat ik zo serieus ben, ik ben gewoon meer relaxed, wat stiller. Terwijl hij staat te lachen en te praten, geniet ik op de achtergrond. Maar we trekken altijd samen op. Ik word ook steeds beter in onze computerspelletjes. Volgens mij is hij bang aan het worden om van mij te verliezen.

Biggs : Nooit ! Ik klop hem gewoon altijd. JR is trouwens grappiger dan iedereen denkt. Hij probeert zich serieuzer te gedragen dan hij is. Hij stelt zich gewoon niet makkelijk open voor mensen die hij niet kent. Maar eigenlijk zijn we niet zo verschillend, hoor.

Wat maakt de combinatie Holden-Biggs op het terrein zo succesvol ?

Biggs : JR speelt snel en daar hou ik wel van. Ik weet altijd wat hij gaat doen en hij weet hoe ik speel. Hij creëert veel kansen, passt goed, kan fantastisch insnijden en weet me altijd te vinden onder de ring. Ik was eigenlijk een speler die altijd de bal nodig had. Maar JR is beter met de bal dan ik, zodat ik wel moest leren zonder bal te spelen. Ik weet nu hoe ik moet bewegen zonder bal, hoe ik moet insnijden, een opening moet vinden. Mijn spel is breder geworden dankzij hem.

Holden : In tegenstelling tot hoe hij eruit ziet, kent Biggs veel van basketbal ( lacht). Dat heeft me echt verrast. Hij kent het spel door en door en heeft me vooral op mentaal vlak heel wat bijgebracht. Zoals in de tweede finalewedstrijd tegen Charleroi, bijvoorbeeld : ik miste veel open shots, maar in plaats van je dat te verwijten, moedigt hij je aan. Stick to your game, blijf gewoon doen wat je het beste kunt, zegt hij dan. Als ik zelf geen kant meer uitkan, probeer ik de bal ergens in zijn buurt te doen belanden. Dan weet ik dat hij er toch nog iets kan mee doen omdat hij zo atletisch is. Mijn statistieken zouden misschien hoger liggen zonder Biggs, maar ik zou zeker niet zo constant zijn en het spel minder doorgronden.

JR werd aanvoerder bij Oostende, maar in feite is Ralph meer de vocale leider ?

Biggs : Ik durf mijn mond wel eens opendoen, ja. JR gaat gewoon elke keer tot het uiterste en verwacht dat de anderen dat voorbeeld volgen. Vorig seizoen was ik echt de vocale leider, dit seizoen was er een andere teamdynamiek. Andere spelers namen die rol over en ik heb gewoon een stap teruggezet. Ik probeer te winnen en zal daar alles voor doen. En als dat betekent dat ik geen woord hoef te zeggen, oké, ook goed. Zo ben ik nu eenmaal, I get in where I fit in, zonder voor problemen te zorgen.

Hoe groot was de cultuurschok toen jullie drie jaar geleden in Europa arriveerden ?

Holden : Ik kwam na college in Letland terecht. Een groter verschil met Amerika kan je je niet voorstellen. Het was er koud, niemand sprak Engels, de mensen waren niet echt vriendelijk en leefden in moeilijke omstandigheden. In die negen maanden dat ik er gespeeld heb, heb ik misschien met twee of drie mensen contact gehad. Ik heb er vaak gedacht : basketbal kan toch niet zo serieus zijn ? Maar zodra ik op het terrein stond, viel dat allemaal van me af. Ik was gretig, hongerig, wilde mezelf bewijzen in Europa, en het maakte niet uit waar. Uiteindelijk was Letland een goeie tussenstap, nu weet ik dat ik kan omgaan met tegenslag.

Biggs : Nederland was vrij makkelijk voor mij. Iedereen was vriendelijk, sprak Engels, ze hebben er McDonald’s, Kentucky Fried Chicken, cool. Mijn familie missen was het ergste. Ik stond voor het eerst op eigen benen en vertrouwde niemand. Dat is nog altijd zo trouwens, alleen kan ik er beter mee omgaan. Ik geef mensen nu een kans, maar ik hou toch nog altijd een zekere afstand.

Holden : Ik was het al gewend om mijn familie te missen toen ik op college zat. Maar duizend mijl van huis zitten, is knap lastig. In Europa ben je toch vooral een basketbalspeler, je wordt hier anders bekeken. Als iemand je in de stad heeft gezien, is dat meteen groot nieuws. Thuis kan je meer jezelf zijn.

En hoe beviel de Europese speelstijl ?

Holden : Gaan we echt zo traag spelen, was mijn eerste reactie. Ik kon het haast niet geloven. Ik was college en streetball gewend, en het verschil in snelheid is enorm.

Biggs : In Europa nemen ze veel vaardigheden uit het spel. Ze laten hier duwen, trekken en vasthouden toe. Terwijl basketbal eigenlijk een speedgame is en je je techniek zou moeten gebruiken. Hier is het veel harder, altijd bumping en banging.

Holden : Ook wat de trainingen betreft. Coach Lucien ( Van Kersschaever, nvdr) liet ons in het begin van het seizoen in het bos lopen. Hadden we nog nooit moeten doen !

Biggs : Daar hield ik niet echt van ( lacht). In de States train je niet alleen met de bal, maar ga je ook op de piste werken, op sprints, explosiviteit. We waren dus heel andere dingen gewend.

Vorig jaar waren jullie de underdog, dit jaar de favoriet. Hoe groot was dat verschil ?

Biggs : Vorig jaar waren we een bende jonge basketters. Niemand verwachtte dat we het goed zouden doen. Maar vanaf de eerste dag was er in de groep veel vertrouwen. We wisten dat we veel mensen zouden verrassen. Wij kunnen basketten, dachten we, en als de andere teams dat niet van ons verwachten, zullen ze 15 punten achterstaan voor ze dat goed en wel beseffen. Daar hebben veel ploegen zich toen aan laten vangen.

Holden : Vorig seizoen was het meer fun dan nu, vind ik. Als je een jong team bent, in volle opbouw, is alles wat je doet spannend en opwindend. Als je een wedstrijd wint die je niet verondersteld wordt te winnen, geeft dat een ongelooflijke kick. Dit seizoen ging het er veel professioneler aan toe, ernstiger. Hoe hoger de verwachtingen, hoe meer druk van buitenaf. Dat heeft het team zeker beïnvloed en zorgde soms voor spanningen of concentratieverlies.

Biggs : Ik heb van beide seizoenen veel geleerd. Dit jaar ging elk team tot het uiterste tegen ons. We bestudeerden ze op tape, maar in de wedstrijd deden ze iets totaal anders. Iedereen speelde boven zijn niveau tegen ons. Maar we hebben dat goed opgevangen, slechts drie keer konden ze ons pakken in de reguliere competitie. Vorig seizoen waren wij de jagers, dit seizoen de prooi. Je leert hoe je met dat soort situaties moet omgaan.

In de play-offs kregen jullie zowel in de eerste ronde tegen Pepinster als in de halve finales tegen Bree het mes op de keel. Leg eens uit.

Holden : Tegen Pepinster hadden we niet mogen verliezen. We speelden slecht als team, maar hadden toch nog kunnen winnen. Uiteindelijk hebben zij met een lucky shot gewonnen. De coach had achteraf gelijk : die eerste nederlaag was niet eens zo slecht voor ons, iedereen was wakker geschud.

Biggs : Het play-off-systeem was geen cadeau voor ons. Je speelt het hele seizoen om thuisvoordeel af te dwingen, en dan moet je uit beginnen. Dat klopt niet.

Holden : De ploeg die het in de reguliere competitie minder goed heeft gedaan, wordt op die manier eigenlijk beloond. Als je die eerste wedstrijd niet kan winnen, heeft de underdog niks meer te verliezen.

Biggs : Pepinster en Bree zijn thuis heel sterk, ze waren klaar voor ons en wonnen. Simpel.

Holden : Tegen Bree hebben we ons te veel willen aanpassen aan hun spel, we speelden veel te traag. In de play-offs mag je eigenlijk niet te veel sleutelen aan je eigen spelstijl. We wilden Bree afstoppen, het spel vertragen, maar rendeerden daardoor zelf veel minder. Dat heeft ons pijn gedaan.

In Bree kon iedereen zien dat het serieus rommelde bij Oostende. Wat was er aan de hand ?

Biggs ( aarzelend) : Elk team gaat wel eens door een dalletje, bij ons gebeurde dat net tijdens de play-offs. We zijn gewoon verkeerd omgegaan met de situatie : we hadden de frustraties binnenskamers moeten houden in plaats van op het terrein naar elkaar en de coach te staan schreeuwen.

Holden : We hadden het inderdaad anders moeten aanpakken, maar toch was die uitbarsting ook een goed teken voor mij. We zijn allemaal enorm competitief ingesteld, iedereen wil winnen. Als het dan eens niet lukt, wil je misschien nog harder proberen. En net dan loopt het helemaal mis, want je ploegmaats willen ook winnen. Iedereen heeft een ander karakter en soms botst dat, zeker als je in zo’n sterk team zit. We hebben dat uitgepraat en een dag later stonden we alweer met elkaar te dollen.

Biggs : Een team is als een familie, je kan roepen en schreeuwen naar je broers en zussen, maar een uur later praat je weer gewoon tegen elkaar.

Holden : Chemistry is tenslotte iets dat je niet kan kopen. Niet elk team is ook een hechte vriendengroep naast het veld. We trainen erg hard samen, staan als een team op het veld, maar daarbuiten doet ieder zijn ding.

Biggs : Noemen ze ons een bende ego’s ? Iedereen heeft een ego en een trots. Je moet gewoon genoeg van je eigen ego kunnen opofferen voor het team. Ons ego en onze trots zijn zo sterk omdat we door niemand geklopt willen worden. Wij zijn beter dan jullie en dat gaan we ook bewijzen, zo spelen wij. In sommige wedstrijden hebben we misschien niet genoeg opgeofferd voor elkaar, maar we hebben nog altijd genoeg talent om die wedstrijden toch te winnen.

Holden : Sommigen proberen misschien meer te doen dan ze kunnen. Ik maak me daar ook schuldig aan, ik mag de anderen hier dus niet staan bekritiseren. Maar er zijn twee of drie spelers in het team die dit seizoen veel hebben opgeofferd, en Biggs is daar één van. Hij heeft het talent om heel wat meer te laten zien op het terrein, maar hij doet veel wat anderen niet opmerken. En dat soort spelers heb je nodig om een kampioenschap te winnen.

Tijdens de play-offs raakte ook bekend dat Michael Huger volgend seizoen de plaats inneemt van JR Holden. Een verrassing ?

Biggs : Toen ik hoorde dat ze nieuwe spelers zouden aantrekken, was ik wel wat verrast. Maar toen langzaam duidelijk werd dat Michael inderdaad zou komen, ben ik het beginnen aanvaarden.

Holden : Huger, Biggs en ik zijn vrienden. Michael had me al verteld dat Oostende in hem geïnteresseerd was. Ik wist dus dat het er zat aan te komen. Ik had er zelf geen problemen mee, voor de fans vond ik het erger. Ik wist toch niet of ik zou blijven, of Michael nu zou tekenen of niet.

Biggs : De timing van het nieuws was wel wat ongelukkig. Maar ik ken JR, ik wist dat hij mentaal sterk genoeg was en dat wel zou aankunnen.

Holden : Het zou leuker geweest zijn, hadden ze gewacht tot na het seizoen, vooral voor het publiek. Het vervelende was dat iedereen mij constant vroeg : wat vind je ervan dat ze Huger hebben aangetrokken ? Maar ik heb daar niks van te vinden en het heeft mijn prestaties ook niet beïnvloed. De club moest gewoon aan de toekomst denken, net als Michael. Die moest zo snel mogelijk een keuze maken tussen Oostende en Charleroi voor hij naar huis vertrok. Het was de juiste beslissing voor Oostende en voor Michael. Ik neem dan ook niemand iets kwalijk. Ik ben altijd heel goed behandeld in Oostende, er zijn nooit problemen geweest. Ik heb mijn job zo goed mogelijk uitgeoefend, zij doen hun job.

Waren jouw eisen dan te hoog ?

Holden : Ik had eigenlijk geen eisen, ik had gewoon geen haast. Ik wilde al mijn opties rustig bekijken. Vorig jaar had ik het gevoel dat ik iets te snel had beslist om nog een seizoen langer in Oostende te blijven. Uiteindelijk was het de beste beslissing die ik tot dusver in mijn carrière heb genomen. Ik heb in de Suproleague gespeeld, heb de beker en de titel gewonnen. Dat zal ik nooit vergeten. Maar nu wil ik gewoon nog wat afwachten. Omdat de Olympische Spelen pas in september plaatsvonden, zijn sommige Europese competities nog niet afgelopen. Heel wat clubs willen nog geen nieuwe spelers aantrekken omdat ze het team niet willen beïnvloeden. Daarom wou ik wachten tot na het seizoen en me alleen concentreren op het winnen van het kampioenschap.

Maar jij gaat JR missen, Ralph ?

Biggs : Ik ga hem missen, ja. Michael is een heel ander type speler. Maar dan komt de zakenkant van het basketbal naar boven. Uiteindelijk is dit een job waarvoor ik betaald word.

Ik heb moeten beslissen wat het beste was voor mij en dat is in Oostende blijven. JR moet een beslissing nemen, net als het team en net als Michael. Ik ben verbonden met de drie partijen en moet dus neutraal zijn. Ik kan niet kwaad zijn op Michael omdat hij getekend heeft, of op JR omdat hij niet getekend heeft. Het wordt anders voor mij, maar we moeten er gewoon voor zorgen dat het zo ook lukt. Als jij een nieuwe eindredacteur krijgt die teveel schrapt in jouw artikels, dan zal je dat misschien ook niet zo leuk vinden, maar je zal er toch mee moeten werken, niet ? Maar nu wil ik eerst vakantie. Op 1 augustus zal ik wel beginnen te denken aan volgend seizoen. Dan keer ik terug naar Oostende, kijk ik eens rond, is er niet teveel veranderd ? Oké, dan gaan we weer aan de slag.

door Inge Van Meensel

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content