Na de slappe bekerwedstrijd van Sint-Truiden op Sporting Charleroi vroeg Guy Mangelschots zich in de media af of Herman Vermeulen nog wel enthousiast genoeg was. Toen de trainer niet eens vierentwintig uur later werd doorgestuurd, voegde Mangelschots eraan toe dat Vermeulen iets te vaak het negatieve had benadrukt.
Het is natuurlijk het goed recht van een sportief directeur om over zijn trainer te oordelen, maar je verbaast je steeds weer over de lichtvaardige manier waarop dat in crisissituaties gebeurt. Dat Herman Vermeulen in Sint-Truiden struikelde, heeft niets te maken met een gebrek aan enthousiasme. Weinig trainers in dit land immers die zo bezeten zijn als de Limburger en die in hun trainingsaanpak zo zoeken naar innovatie. Dat brengt echter weinig zoden aan de dijk als de ploeg al op de tweede speeldag in een spiraal van verdachtmakingen terechtkomt. De fout die doelman Dusan Belic toen op Lierse maakte en die tot een 1-0-nederlaag leidde, zorgde intern voor spanningen en ongenoegen. Geen enkele trainer kan tegen zo’n spookbeeld opboksen. Zonder iemand rechtstreeks te beschuldigen stelde voorzitter Roland Duchâtelet vorige week vast dat er geen verdachte gokinzetten meer zijn geweest op wedstrijden van Sint-Truiden sinds Belic plaats heeft geruimd. Subtiel vatte hij zo het seizoen van zijn club samen. De gokaffaire hangt al maanden als een loden balast boven Staaien en zorgde voor een sfeer van wantrouwen. Dat is niet de schuld van Herman Vermeulen, die nu door de tegenvallende prestaties in zekere zin de verantwoordelijkheid krijgt toegeschoven voor iets dat compleet buiten zijn wil om is gebeurd.
Het valt Sin-Truiden kennelijk erg moeilijk om een nieuwe sportieve identiteit te vinden. Sinds het seizoen 1995/96 is Herman Vermeulen de zevende trainer die het kampioenschap niet uitdeed. Ook Roland Duchâtelet slaagde er wat dat betreft niet in continuïteit te scheppen. De zakenman zorgde anderhalf jaar geleden voor een echte revolutie toen hij met veel tromgeroffel Marc Wilmots binnenhaalde en er nog weinig overbleef van de sfeer van ongedwongenheid en onbevangenheid die Sint-Truiden vroeger kenmerkte. Duchâtelet zag zijn fout in en corrigeerde de eerder uitgetekende koers.
Precies één jaar later staat de club even ver. Het zou van kortzichtigheid getuigen om na het fel bevochten 2-2-gelijkspel van afgelopen zaterdag tegen Club Brugge te geloven dat de kentering nu is ingezet. Het mag dan zijn dat de op Sporting Charleroi doodse ploeg de indruk gaf weer tot leven te zijn gekomen, op korte termijn sorteren trainerswissels doorgaans altijd effect. Deze prestatie vraagt bevestiging.
Met de aanstelling van de onervaren Thomas Caers als nieuwe trainer begeeft Sint-Truiden zich nu weer op glad ijs. Het valt toe te juichen dat een club niet altijd in dezelfde vijver wil vissen, maar om een ploeg in dergelijk moeilijke omstandigheden uit de impasse te sleuren is een gebrek aan ervaring zeker geen voordeel.
Sint-Truiden moet nu zo snel mogelijk weer tot rust komen. Net zoals het Belgische voetbal, dat meer dan ooit kreunt onder het snel uitdijende gokschandaal. Die affaire zal de komende maanden ongetwijfeld nog verder exploderen. Het is geruststellend dat het gerecht grondig en sereen zijn werk kan doen en er (voorlopig) niets uitlekt. Maar de verantwoordelijkheid die bij het gerechtelijk apparaat ligt, is groot. Het harde bewijsmateriaal kan niet snel genoeg naar buiten worden gebracht. Te vaak zijn allerhande omkoopzaken in het verleden uitgedoofd en geklasseerd. Zodat een aantal mensen de ruimte kreeg om in de schemerzone verder te rommelen.
Dat zou nu de geloofwaardigheid van het voetbal pas goed aantasten. Maanden geleden bracht dit blad als eerste medium de gokaffaire naar buiten. Wij zullen de komende weken en maanden wat dat betreft ons werk blijven doen. Zoiets is niet gemakkelijk in een klimaat waarin allerhande mensen meteen met processen dreigen. Maar het is noodzakelijk om het voetbal te zuiveren van alle uitwassen.
JACQUES SYS
