Hij probeert zijn ontslag bij Standard te begrijpen en te verteren, maar echt goed lukt dat niet. Hij brengt tijd door met zijn familie in Servië, gaat dan zijn voetballende zoon opzoeken in Zwitserland en nadien zijn oudste zoon die hotelmanager is in de VS. Tenminste: als hij tussendoor geen aanbiedingen krijgt.

1. Twee dagen na uw ontslag kreeg Standard een 7-1 om de oren in Brugge. Dacht u toen: ‘Ik zou het niet slechter gedaan hebben’, of eerder: ‘Arme Eric Deflandre’?

‘Ik kan alleen zeggen dat mijn Standard nooit zeven goals binnengekregen zou hebben en dat er vooruitgang in de ploeg zat. Maar goed, het bestuur vertelde me een psychologische shock te willen uitlokken. Wel, ik heb in Brugge die shock gezien… Ze wilden dat de spelers zouden reageren. Soms reageer je goed, soms slecht… Ik had medelijden met Eric Deflandre, een goeie gast, loyaal, die er ook niks aan kon doen. Hij stond nog nooit aan het hoofd van een profkern en hij kreeg slechts één training de tijd om de ploeg voor te bereiden op zo’n moeilijke verplaatsing. Heel jammer, om als jonge coach zo te moeten debuteren.’

2. Hoe lang duurde het, nadat Standard een nieuwe eigenaar had gekregen, tot u besefte dat u niet de man was van Bruno Venanzi?

‘Ik had dat eerst niet door. Pas toen ik vaststelde dat men geen rekening hield met mijn voorstellen om de kern te versterken, begon het te dagen. Ik vroeg bepaalde profielen, maar ik werd daarin niet gevolgd, ik kreeg alleen te horen dat er geen geld was. Nadien kwam Christian Brüls, een goeie speler maar ik had daar geen zeg in. Dat opende me de ogen. Achteraf begreep ik het wel: mijn lot was op voorhand al bezegeld, ik moest hangen.’

3. Had u vanaf het begin van de voorbereiding Christian Brüls, Renaud Emond en de twee spelers van Olympiacos in uw kern gehad, hoeveel punten meer had Standard dan gehad op het moment van uw ontslag?

‘Ik denk en ik hoop dat we er dan in elk geval meer hadden gehad… We zullen het nooit weten. Je zag de impact van Brüls in de twee wedstrijden die hij nog onder mij speelde: hij scoorde tegen Oostende en gaf een assist tegen Molde. Toen Standard me ontsloeg, stonden we niet zo heel ver van de kop van het klassement en was er geen reden tot paniek, want ook Anderlecht en Club Brugge waren nog niet op dreef. Er was natuurlijk de uitschuiver tegen Molde, maar als ik zie dat die ploeg in de eerste poulewedstrijd van de Europa League met 1-3 op Fenerbahçe gaat winnen, dan denk ik dat die toch niet zo middelmatig zijn als werd gedacht. Ik werd beoordeeld op basis van vijf competitiematchen, terwijl Standard zijn beste spelers had verkocht en geen versterkingen had gehaald. Nu hoor ik dat men de nieuwe trainer ’tijd gaat geven’… Dat vind ik allemaal heel onrechtvaardig.’

4. U bent evenveel Fransman als Serviër en u woont aan de Azurenkust: wil u graag terug naar de Ligue 1?

‘Ik heb Frankrijk verlaten nadat het wereldkampioen was geworden, dat is een eeuwigheid geleden! Ondertussen zijn er veel jongere trainers gekomen en u weet: uit het oog is uit het hart. Ik weet dat dat dus een moeilijke zaak zou worden. Ik wacht op voorstellen, maar een ontslag na vijf weken, dat beschadigt je, daar stelt men zich vragen bij. Ik zal moeten uitleggen dat ik niet alleen vanwege de resultaten aan de deur ben gezet.’

5. Uw zoon Marko was in het begin van zijn loopbaan een belofte bij Monaco. Nu speelt hij in de Zwitserse tweede divisie: had hij te weinig klasse of woog zijn achternaam te zwaar?

‘Het ontbrak hem een beetje aan agressiviteit en snelheid. En ja, die naam hielp ook niet. Iedereen zag hem als mijn zoon. Dat zijn parcours niet geworden is wat hij ervan verwachtte, is misschien ook deels mijn schuld. Ik was te veeleisend, ik wilde dat hij de beste was. Hij voelde dat en die druk verlamde hem. Zo veel vertrouwen als ik mijn spelers geef, zo weinig gaf ik hem dat. Kon ik het overdoen, ik zou het helemaal anders aanpakken. Hij is nu in Zwitserland begonnen met een trainerscursus en ik weet dat hij weer geconfronteerd zal worden met mijn verleden. Dat risico loopt hij opnieuw.’

‘Ik werd ontslagen om een psychologische shock uit te lokken. Twee dagen later kreeg Standard er zeven binnen in Brugge. Een shock, inderdaad… Ik had medelijden met Eric Deflandre.’ SLAVO MUSLIN