En zo stond er toch nog iemand van Anderlecht op het podium in de slotminuten van de uitzending van de Gouden Schoen. Vincent Kompany mocht immers de trofee uitreiken aan Hans Vanaken. Een symbolische overdracht van de macht aan Club Brugge?
Het was niet duidelijk in welke functie Kompany de honneurs waarnam in Puurs. Als speler? Als coach, wat hij officieel niet meer is? Of als voetbalpersoonlijkheid, groter dan god?
Want dat is hij in Engeland, waar hij een week voordien was opgenomen in de Hall of Fame, de verzamelplaats van de grootste voetballers aller tijden. ‘In Engeland bestaat er een gigantisch respect voor Kompany’, klonk de loftuiting van Gary Lineker aan journalist Kristof Terreur. ‘Ik heb nooit iemand een slecht woord over hem horen vertellen. Als speler kan je geen groter compliment krijgen.’
Lineker begrijpt niet dat Kompany aan deze kant van het Kanaal soms wordt uitgefloten. ‘Bij Manchester United zullen ze hem niet graag zien, maar ze zullen hem hoe dan ook respecteren.’
In Engeland heerst een heel andere sportcultuur dan bij ons. Wie als voetballer, tennisser, bokser of wielrenner hoge ogen gooit, wordt voor eeuwig en altijd heilig verklaard. Wie naar een andere club overstapt, wordt door de vroegere fans niet als een overloper maar als een held verwelkomd. Zoals Cristiano Ronaldo, die telkens een staande ovatie kreeg toen hij met Real Madrid of vorig jaar met Juventus naar Old Trafford terugkeerde.
Vorige week zondag kreeg Kompany in het poepchique Savoy Hotel in Londen een Lifetime Achievement Award van de Engelse sportpersbond. Het leek geen toeval dat toen de genodigden arriveerden er opnames werden gemaakt voor ‘The Crown at the Savoy’, de Netflixdramareeks over de koninklijke familie.
Slim als hij is, onderstreepte Kompany in zijn dankwoord zijn liefde voor het Verenigd Koninkrijk. ‘Ik besef pas sinds mijn terugkeer naar België hoe erg ik Engeland mis’, zei hij.
Nadien kreeg hij ook de lachers op zijn hand. ‘Ik hou van dit land. Terwijl de rest van de wereld bezig is over Iran, het Midden-Oosten of de laatste tweet van Donald Trump gaat het hier over de VAR.’
Kompany wordt in Groot-Brittannië geprezen voor zijn vastberadenheid, zijn gedrevenheid en niet in het minst zijn beslissende goals. Zoals vorig jaar tegen Leicester City en in 2012 tegen Manchester United. Doelpunten die Manchester City de titel opleverden. Sommige analisten geloven zelfs dat zijn afwezigheid achter de schermen de weg heeft vrijgemaakt voor de eerste landstitel van Liverpool in dertig jaar.
Het is de Engelsen ook niet ontgaan dat Vincent Kompany het hart op de juiste plek heeft. Hij heeft niet alleen zelf heel wat gedaan voor de daklozen in Manchester, maar ook collega’s als Juan Mata en Marcus Rashford overtuigd zijn voorbeeld te volgen. ‘Zo maken ze ze niet meer’, schreef Man Unitedsupporter Jim White in The Telegraph over de ex-aanvoerder van de Rode Duivels.
Zoals Kompany maken ze ze niet meer.
Ook al mag hier een kanttekening gemaakt worden. Kompany heeft zich nooit zorgen gemaakt over het gebrek aan respect voor de mensenrechten van zijn betaalheren in de Verenigde Arabische Emiraten of het feit dat de Citizens lak hebben aan de regels van financiële fair play van de UEFA.
Belgen, en misschien vooral Vlamingen, houden veel minder van mensen die hun kop boven het maaiveld uitsteken dan de Britten. Gewoon doen, is voor ons al gek genoeg. Bovendien wordt Kompany als hét symbool beschouwd van het ooit arrogante Anderlecht dat nu op zijn gat ligt. En geen groter vermaak dan leedvermaak. ‘Het proces’ is tot een grap verworden.
Kompany heeft zelf ook schuld aan de reacties die hij krijgt. Respect moet van beide kanten komen. Vince the Prince geeft echter liever een interview aan de BBC, The Guardian of The Times dan aan de VRT, Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad, Sport/Voetbalmagazine of Le Soir. En negeert zo de Belgische voetbalfan. Een beetje pr-specialist zal je zeggen dat dit toch niet zo slim is.
