2022, ik heet u welkom. Het jaar waar boosters vlot worden uitgedeeld, de nieuwe varianten pi, rho en sigma ter wereld komen en het overlegcomité druk in de weer is met het heen en weer schuiven van de coronabarometerwijzer. Het is het jaar waar de cultuursector blijft strijden voor publiek en stabiliteit in de vorm van langdurige zekerheid. 365 dagen waarin trainers, makelaars en bestuursleden van voetbalclubs naarstig de handen in onschuld wassen terwijl de digitus paternae dexterae van Dejan Veljkovic richting zowat de hele voetbalwereld wijst en niet veel schept, behalve speculaties. In 2022 betalen we ons blauw aan energiefacturen, hopen we – ondanks het krimpen van ijskappen ergens mijlenver hier vandaan – op een zonnige lente, bloedhete zomer en zachte herfst. En tenslotte, in 2022 wordt Sport/Voetbalmagazine omgedoopt tot… maandblad.
Slow Foot, bereid met aandacht, weinig verspilling en behoud van de traditionele keuken.
Menig auteur twijfelde ongetwijfeld over het belang van dit feitje en bijgevolg de titel van zijn of haar stuk. De ene denkt er een bijna-covidfaillissement bij, de ander schrijft vernieuwing neer. Jacques Sys, de man van het voorwoord, hoofdredacteur en bezieler van het blad, schept duidelijkheid: ‘Door de voortdurende evoluties in het medialandschap en het steeds groter multimediaal karakter is het soms noodzakelijk om journalistieke formules te herzien en andere klemtonen te leggen.’ Kortom, in een cultuur van permanente verandering, vernieuwing en vooral overvloed aan pushberichten trekt het magazine enerzijds de kaart van de vernieuwing (digitaliseren) en die van de vertraging. Slow Foot, bereid met aandacht, weinig verspilling en behoud van de traditionele keuken. Ik betreur de ontslagen, ik juich om de vertraging. De overdaad aan korte berichtgeving in het medialandschap verzadigt mijn nieuwsgierigheid naar sport, en verlaagt het vertrouwen in de volledigheid van het verhaal. Hier en daar een (vergaar)website die uitblinkt in ‘uit de context gerukte titels’ die de nieuwsgierige mens, de ramptoerist in onszelf, aanzet tot klikken. De klik is verzilverd, de tekst onder de titel bestaat uit vier zinnen. De deugd zit ergens tussen de snelle oppervlakkigheid en lange stoffige nieuwsverlening in.
Maar geen zorgen Jacques! Het voelt goed, want je maandelijks blad zal in de vertraging op zoek kunnen gaan naar nóg meer bronnen en onderbelichte kanten van het verhaal. Het magazine zal de snelle opvolging van C4’s van trainers en hun opvolgers kunnen bundelen in een coherent verhaal en kan in alle rust heel wat specials schrijven in een jaar waar er heel veel op de agenda staat. Tijdens de Winterspelen in Peking banen de Belgian Bullets zich een weg door een bochtig ijsparcours, slalommen Armand Marchant, Sam Maes en Dries Van Den Broecke gezwind naar beneden en kijkt iedereen richting Bart Swings: kan hij ons land een eerste gouden medaille op de Winterspelen bezorgen in bijna 75 jaar? In de verhoopte bloedhete zomer kunnen jullie dan weer schrijven over het EK van onze ambitieuze Red Flames, met extra toelichting over de evolutie van het vrouwenvoetbal en aandacht voor extrasportieve wendingen. In diezelfde maand krijgen we ook voor het eerst een Tour de France voor vrouwen, kort erna de Europese Kampioenschappen in München, niet veel later de Belgian Lions en hopelijk een WK voor de Belgian Cats. Ondertussen passeert die zachte herfst, moet de verwarming weer op ondanks de nog steeds hoge energieprijzen en kijken we hoopvol naar de laatste poging van onze Gouden Generatie om in het omstreden Qatar een hoofdprijs te pakken.
Sport/Voetbalmagazine zal vele pagina’s volschrijven en afleveren aan de boekhandelaar, terwijl de ‘Slow Foot keukenbrigade’ zich in alle rust toelegt op het volgende maandblad en doet wat elke goede keuken doet: verwondering cultiveren, brengen wat de lezer niet kon voorspellen terwijl het toch vertrouwd aanvoelt. Welkom in 2022.
De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.
